Paul en Kate omhelsden hen alle drie en zwaaiden toen ze door de controlepoortjes gingen. Toen ze uit het zicht waren verdwenen, verzekerde Pauls vader Annie dat alles goed zou komen. Hij zei dat Teheran net zo'n moderne stad was als New York. Zijn schoonzus zou Kate onder haar hoede nemen, en Paul was een verantwoordelijke jongeman. In Annies ogen waren ze nog veel te jong om zo ver weg te gaan. Kate had nog nooit eerder zo ver gereisd, en toen ze haar rugzak oppakte en langs de controle liep, had ze eruitgezien als een kind. Onderweg naar huis miste Annie haar al. Het huis zou zo leeg zijn zonder haar. Kate was altijd nadrukkelijk aanwezig in haar dagelijks leven, en het gemis zou erg pijnlijk zijn. Annie hield zich voor dat de trip naar Iran vast prima zou verlopen, en dat ze over twee weken alweer thuis zou zijn.
Ze had Tom gevraagd om zolang Kate weg was bij haar in te trekken, en ze keken daar allebei naar uit. De twee weken na hun magische reis naar de Turks- en Caicoseilanden waren wonderbaarlijk rustig verlopen. Geen van haar aannemers was ervandoor gegaan, haar klanten hadden zich keurig gedragen, Liz was druk met haar tijdschrift, ze hoorden weinig van Ted, die nog steeds worstelde met zijn moeilijke situatie, en Kate was druk bezig geweest met de voorbereidingen van haar reis. Ondanks Annies zorgen was het verder een rustige tijd geweest. Tom en zij hadden een paar keer heerlijk gedineerd in een goed restaurant. Zelfs in het wereldnieuws deden zich weinig schokkende gebeurtenissen voor.
Het enige puntje op Annies stressagenda was op dit moment Kates reis, en daar probeerde ze nuchter tegenover te staan. Ze had zich er intussen bijna van overtuigd dat alles goed zou komen, en Paul had haar plechtig beloofd dat hij goed voor Kate zou zorgen. In Annies ogen hadden ze eruitgezien als een paar naïeve kinderen toen ze vertrokken. En op de terugweg in de taxi deed ze een schietgebedje voor ze.
Later die middag belde Annie Whitney op. Ze had haar intussen verteld over Tom. Whitney was opgetogen en wilde dat ze langs zou komen om Tom aan hen voor te stellen. Maar Annie was zich er sinds haar bezoek met oud en nieuw scherp van bewust hoe verschillend hun levens waren. Whitney en zij kenden elkaar al jaren, maar voor een buitenstaander, en zelfs voor haar, was het rustige leventje dat Whitney in haar buitenwijk in Far Hills leidde ongelofelijk saai. Haar vriendinnen dronken te veel en praatten over niets anders dan hun kinderen. De meeste mannen waren arts en praatten voornamelijk over medische zaken, hun laatste reizen en hun kinderen. Ze wilde Tom niet opzadelen met een pijnlijk saaie avond, en Whitney en Fred kwamen nooit naar de stad om uit eten te gaan. Ze hadden elkaar dus nog niet ontmoet. Whitney was er diep van onder de indruk dat Annie omging met een bekende tv-presentator. Annie wilde niet dat ze daar ophef over zou maken, en ze wist van tevoren dat dat zou gebeuren. Ze zag het voortdurend gebeuren wanneer Tom en zij nieuwe mensen ontmoetten of naar een restaurant gingen. Hij was een ster op zijn gebied en mensen gedroegen zich daardoor soms vreemd, bijvoorbeeld door zich enorm te gaan uitsloven, te proberen hem de loef af te steken, of vervelende opmerkingen te maken. Tom reageerde hier altijd heel beleefd op, maar ze verwachtte niet dat hij aan een avond met Whitney, Fred en hun vrienden in New Jersey veel plezier zou beleven. De waarheid was dat zij zich zelf in hun vriendenkring ook niet thuis voelde. De oudejaarsavond die ze onlangs met hen had doorgebracht was verschrikkelijk geweest, om nog maar te zwijgen van de rampzalige blind date. Tom had haar gered van een leven vol met dit soort avonden en mannen zoals
Bob Graham. Annie was hem daar eeuwig dankbaar voor.
Whitney feliciteerde haar met haar volwassen beslissing om Kate met Paul naar Teheran te laten gaan. Ze zei dat het een fantastische ervaring voor haar zou zijn om een heel nieuwe cultuur te leren kennen, en ze was ervan onder de indruk dat Annie er zo redelijk mee omging.
'Ik had geen andere keus. Ik ben er helemaal niet zo kalm onder. Maar ik weet dat je gelijk hebt en dat ik ze hun eigen fouten moet laten maken. Hoewel het beslist niet gemakkelijk is.' Ze had er wekenlang nachtmerries over gehad. Maar Kate had haar BlackBerry, ze had genoeg geld, een creditcard en een ticket voor de terugreis, en Annie had haar op het hart gedrukt om meteen te bellen of te sms'en als er problemen waren. Kate had haar uitgelachen toen ze dit zei.
'En wat gaan Tom en jij doen als ze weg is?' vroeg Whitney. Ze wist dat ze zich hadden moeten aanpassen omdat Kate dit semester thuis woonde in plaats van op de campus, maar Annie had verschillende nachten in Toms appartement doorgebracht.
'Tom en ik gaan naakt door het appartement rennen als ze weg zijn,' zei Annie met een grijns, in antwoord op Whitneys vraag. 'Ik moet toegeven dat het op een gegeven moment een beetje ingewikkeld wordt om een huis te delen met je volwassen kinderen. Het is lastig met Tom, maar ik vind het heerlijk om haar hier te hebben. Ik hoop alleen maar dat ze volgend semester weer naar school gaat.' Annie was nog steeds niet blij met Kates baantje bij de tattooshop, maar ze deed haar best om er niet te veel over te zeggen. Tom had haar wat dat betrof wat getemperd. Ze keek wat meer ontspannen tegen alles aan nu ze haar leven met hem deelde. Ze had een andere volwassene om mee te praten, en hoewel hij nooit kinderen had gehad en niet helemaal kon begrijpen hoe diep haar band met hen was, had hij een verstandige kijk op de meeste dingen. Vooral in praktische kwesties was hij een grote hulp. En nu Kate twee weken weg was, hadden ze het huis voor zichzelf.