Liz verontschuldigde zich intussen bij Annie voor het feit dat Jean-Paul geen nette kleren bij zich had, omdat hij had gewerkt, en Annie verzekerde haar dat het niet erg was. Geen van de mannen in Liz' leven droeg ooit een pak. Of het nou succesvolle fotografen of beroemde modellen waren, ze kwamen altijd opdagen in haveloze kleren, met lang haar en een baard. Zo zagen ze er blijkbaar graag uit, of zo was het in hun milieu gebruikelijk. Annie was er in de loop der jaren aan gewend geraakt, hoewel ze Liz graag eens samen zou zien met een man in behoorlijke kleding en met fatsoenlijk geknipt haar.
Liz was precies het tegenovergestelde. Zij was ongelofelijk modebewust, gaf Annie modetips en nam soms zelfs kleren voor haar mee. Het was altijd leuk om te zien hoe Liz gekleed ging. Annies kleedstijl was eenvoudiger en praktischer van aard. Ze voelde zich nu te oud voor wilde kleren, en ze moest dingen dragen waarmee ze haar bouwprojecten kon bezoeken, zonder dood te vriezen of onderuit te gaan op haar stiletto's. Liz was lang, net als haar overleden moeder en haar tante, en droeg alleen hakken van minstens vijftien centimeter hoog. Bij de tijdschriften waar zij had gewerkt, werden die beschouwd als hardloopschoenen.
'Tot morgen dan,' zei Lizzie, toen Annie bij het adres op Fifth Avenue was aangekomen. Ze nam de lift naar de bovenste verdieping, waar Jim Watson al met een enigszins verdwaasde blik op haar zat te wachten. Hij maakte zich plotseling zorgen dat het appartement te groot voor hem was, en zei dat hij er geen idee van had hoe hij het zonder hulp van zijn ex zou moeten inrichten. Annie verzekerde hem dat ze alles voor hem zou regelen. Ze haalde wat schetsen uit haar tas en toen hij die zag, begon hij te glimlachen. Annie had de perfecte vrijgezellenflat voor hem bedacht, nog vóór hij zelf wist wat hij zich daarbij voorstelde. Hij was verrukt. Ze liep met hem door de kamers en toen ze hem beschreef wat zij voor ogen had, begonnen haar ideeën voor hem te leven.
'Jij bent fantastisch!' zei hij opgetogen. In tegenstelling tot Harry Ebersohl maakte hij zich geen zorgen over de kosten. Hij wilde alleen een plek waarmee hij indruk kon maken op zijn vrienden en op de vrouwen die hij wilde uitnodigen. Annie gaf hem nog iets beters: een thuis. Ze beloofde hem een oplevertijd van negen maanden. Terwijl ze samen op het terras stonden en uitkeken over Central Park, begon het te sneeuwen.
Jim Watson was vijfenveertig en een van de rijkste mannen van New York. Hij nam Annie geïnteresseerd op terwijl ze met hem praatte over het appartement. Ze was zich totaal niet van zijn belangstelling bewust. Iedere andere alleenstaande vrouw van haar leeftijd zou haar best hebben gedaan om hem te behagen, maar zij ging met haar cliënten altijd professioneel om. Hij was voor haar alleen maar werk. Het maakte voor haar geen enkel verschil dat hij een eigen vliegtuig had, en een zeiljacht in St. Barts. Zij was geïnteresseerd in het appartement, niet in de man. Ze was vriendelijk, maar volkomen zakelijk in haar optreden. Hij vermoedde dat ze een man of een vriend had, maar durfde er niet naar te vragen.
Annie vertrok een uur nadat ze was aangekomen. Ze beloofde hem binnen twee weken tekeningen te sturen en wenste hem vrolijke Thanksgiving. Ze wist precies wat hij wilde en had duidelijk afgesproken wat zij voor hem ging doen. Hij vertelde haar dat hij die avond naar Aspen zou vertrekken, om de feestdag met vrienden door te brengen. Toen ze weg was, stond hij voor zijn raam en keek naar de sneeuw die op Central Park neerdaalde.
Het appartement was net als iedere avond leeg en stil toen Annie thuiskwam. Het was nu zo anders dan toen de kinderen nog thuis woonden. Nergens in de huiskamer slingerden Kates kleren op de grond. Teds tv stond niet aan. Liz rende niet zwaaiend met een krultang door het huis, te laat voor wat ze ook maar moest doen, en zeker te laat om te eten. De koelkast stond niet vol. De maaltijden uit Kates kortstondige veganistische periode stonden niet over het hele aanrecht verspreid. De muziek stond niet aan. Hun vrienden waren er niet. De telefoon ging niet. Het huis was leeg, keurig opgeruimd en schoon. En Annie was er nog steeds niet aan gewend, al was het al drie jaar geleden dat Kate naar de universiteit was vertrokken. Annie vermoedde dat het een leegte was die ze nooit zou kunnen opvullen. Haar zus had haar het grootste geschenk van haar leven gegeven, en de tijd had het heel langzaam weer van haar afgenomen. Ze wist dat het goed was dat ze opgroeiden en vertrokken, maar ze vond het toch verschrikkelijk, en ze was nooit zo gelukkig als wanneer ze weer naar huis kwamen.
Ze liep naar de keuken en begon alvast wat dingen klaar te zetten voor de volgende dag. Ze had net de goede borden op het aanrecht gezet om de tafel te gaan dekken, toen ze de voordeur hoorde dichtslaan. Daarna klonk er een geluid alsof er een lading bakstenen in de hal werd gedumpt. De muren trilden van de herrie en ze stak juist geschrokken haar hoofd om de hoek van de keuken, toen Kate haar rugzak naast haar boeken op de grond liet vallen. Ze had een enorme map met tekeningen in haar hand en stond Annie grijnzend aan te kijken. Ze droeg een zwarte minirok, een zwarte trui met een capuchon en een knalroze doodskop op de voorkant, en een paar zilverkleurige legerlaarzen waarvan Annie zeker wist dat ze ze ergens bij een garageverkoop op de kop had getikt. Ze had een zwart-wit gestreepte panty aan, waarmee ze eruitzag als een punky Pippi Langkous, en haar korte, pikzwarte haar stond rechtovereind. Wat het geheel redde was haar prachtige, fijne gezichtje. Ze rende met grote stappen door de kamer en sloeg haar armen om Annies nek. De twee vrouwen omhelsden elkaar en Annie straalde. Dit was waar ze zestien jaar voor had geleefd.