'Mijn ouders zijn overleden toen ik twaalf was,' zei Liz eenvoudig. 'Mijn tante heeft mijn broer, mijn zus en mij opgevoed. Ik ben de oudste.' Hij keek haar getroffen aan.
'Dat moet verschrikkelijk zijn geweest,' zei hij vol medeleven, 'om je ouders op zo'n jonge leeftijd te verliezen. Ik vind het onvoorstelbaar. Ik heb een hechte band met mijn ouders, mijn zus en mijn grootouders. Italiaanse families zijn zo.'
'Wij ook. Ik heb ook een nauwe band met mijn tante en mijn broer en zus.'
'Ze moet wel een heel aardige vrouw zijn, dat ze dit voor jullie heeft gedaan. Heeft ze zelf ook kinderen? Neven en nichten van jou?'
'Nee, ze is vrijgezel. Ze is nooit getrouwd, ze had het te druk met ons. Ze was zesentwintig toen het gebeurde. Ze is fantastisch geweest voor ons.' Hij was diep onder de indruk en ontroerd door wat ze hem had verteld. Ze liepen terug over Madison Avenue. Het was intussen vijf uur. Ze bedankte hem voor de lunch en hij bood aan haar naar huis te brengen.
'Nee hoor, dat hoeft niet.' Ze keek hem glimlachend aan. 'Ik woon in de Village.'
Hij aarzelde nog. Het was duidelijk dat hij niet wilde dat ze wegging. 'Heb je zin om vanavond met me te dineren?' Behalve het bekijken van de winkelpanden en een bespreking met een klant op maandag had hij in New York niets te doen. Hij had het hele weekend vrij.
'Dat zou leuk zijn. Kom anders om acht uur naar mijn appartement om iets te drinken. Er is vlakbij een leuk Italiaans restaurant, Da Silvano. Ik reserveer wel voor halfnegen of negen uur. In de binnenstad is het levendiger, er wonen meer jonge mensen. Het is daar meer trendy,' legde ze uit. 'Je kunt een spijkerbroek aandoen, als je die bij je hebt.' Hij had er een meegenomen, maar durfde hem in dit chique deel van de stad niet aan te trekken. Hij was duidelijk blij om haar al zo snel weer te zien.
Ze schreef haar adres voor hem op en hij hield een taxi voor haar aan. Terwijl de auto wegreed, zwaaide ze naar hem. Hij was een aardige, intelligente, creatieve man en ze vond het leuk om met hem te praten. Het was fijn om iemand te hebben om het weekend mee door te brengen. Onderweg naar huis kocht ze een fles witte wijn en een arm vol bloemen om haar appartement op te fleuren.
Da Silvano had om halftien een tafel voor hen vrij. Toen Alessandro om acht uur bij haar appartement aankwam, stonden de bloemen er prachtig bij en de muziek stond aan. Liz droeg een zwartleren legging met een lange witte trui van Balenciaga. Alessandro had een zwarte trui met een spijkerbroek aangetrokken. Hij zag er in zijn sportieve kleding veel jonger uit dan tijdens de lunch.
Hij bekeek haar muziek en ontdekte dat ze dezelfde smaak had als hij. Ook haar appartement vond hij leuk. Hij had een fles champagne en een geurkaars voor haar meegebracht. Ze zaten zo druk te praten dat ze bijna hun reservering van halftien bij Da Silvano vergaten. Liz kwam daar een paar bekenden tegen, allemaal van haar werk, en ze stelde hen voor aan Alessandro. Ze zag dat ze onder de indruk waren van zijn knappe verschijning. Zij vond het vooral fijn dat hij zo aardig was, en prettig om mee te praten. Hij was het toonbeeld van een beschaafde, ontwikkelde Europeaan.
Ze kwamen pas om middernacht terug bij haar appartement. Hij was buitengewoon beleefd en nam beneden afscheid van haar met een kus op allebei haar wangen. Ze hadden al afgesproken dat ze de volgende dag zouden brunchen in het Mercer Hotel in SoHo en daarna een wandeling zouden maken in Central Park. Net als in Parijs was Alessandro voor haar als een engel uit de lucht komen vallen.
19
Ondanks alles wat Annie, Tom en ook Pauls ouders hadden gezegd om hen op andere gedachten te brengen, vertrokken Kate en Paul twee weken later naar Londen, vanwaar ze zouden doorreizen naar Teheran. Ze waren opgewonden over de reis en Paul keek ernaar uit om zijn familie weer te zien, vooral zijn grootvader, op wie hij als kind erg dol was geweest. Ze waren van plan twee weken bij Pauls familie door te brengen. Annie en Pauls ouders kwamen naar het vliegveld om hen uit te zwaaien. De volwassenen praatten gemoedelijk met elkaar, en Pauls ouders waren erg vriendelijk tegen Annie en Kate. Pauls vader hielp hen met het inchecken van de bagage, en zijn moeder gaf Kate discreet een keurig opgevouwen hoofddoek en een dunne, wijde grijs katoenen jas mee. Ze legde uit dat Kate de hoofddoek zou moeten dragen als ze in Teheran uit het vliegtuig kwam, en wellicht ook al tijdens de vlucht. Kate zou haar haar voortdurend bedekt moeten houden, en bij sommige gelegenheden zou ze misschien bovendien de katoenen jas nodig hebben. Pauls familie zou haar vertellen wanneer. Annie had haar ervan overtuigd dat ze haar meest radicale minirokjes beter thuis kon laten, om niet de aandacht op zich te vestigen of mensen in haar omgeving tegen de haren in te strijken. Kate had daar heel redelijk mee ingestemd. Ze wilde Pauls familie of andere mensen beslist niet in verlegenheid brengen. Voor Annie was dat in ieder geval een geruststellende gedachte.