'Ja, hallo? Met Liz Marshall,' zei ze op haar formele toon. Degene die haar antwoordde had een zwaar Italiaans accent, maar sprak vloeiend Engels. Ze wist eerst niet wie het was, maar toen stelde hij zich opnieuw voor. Alessandro di Giorgio, de sieradenontwerper uit Rome die haar uit de problemen had geholpen bij de shoot op de Place Vendôme. Dat was al meer dan een maand geleden.
'O, hallo!' zei ze, gegeneerd dat ze hem niet meteen had herkend. 'Wat kan ik voor je doen? Bel je vanuit Rome?' Ze had hem overdrukken van het nummer met zijn stukken beloofd, maar ze waren nog niet klaar.
'Nee, ik ben in New York,' legde hij uit. 'Ik bel alleen om even gedag te zeggen.' Veel ontwerpers hielden contact om te zorgen dat ze niet werden vergeten. Ze was dus niet verbaasd om iets van hem te horen, hoewel ze vóór hun ontmoeting in Parijs nooit rechtstreeks contact met hem had gehad. En sindsdien had ze niets meer van hem gehoord.
'Hoe is het gegaan met de vrouw van de emir? Heeft ze nog een van de andere stukken gekocht?' Ze herinnerde zich dat hij de sieraden voor haar naar Parijs had gebracht.
'Ze heeft alle vijf de stukken die jij hebt gefotografeerd gekocht. Ze vindt het geweldig dat ze in Vogue komen.' Liz herinnerde zich dat de sieraden samen vijf tot zes miljoen dollar waard waren. Dat was zeer indrukwekkend, maar Di Giorgio was dan ook een grote naam.
'Wat doe je in New York?' vroeg Liz belangstellend. Hij was een aardige man, en hij had haar erg goed geholpen.
'Ik ben aan het rondkijken voor een winkelpand, maar ik weet niet of we hier een zaak moeten openen. Het is altijd een strijdpunt tussen mijn vader en mij. Hij vindt dat we het wel moeten doen, ik vind van niet. Ik blijf liever wat exclusiever, alleen in Europa. Hij wil zaken openen in New York, Tokio en Dubai.' Hij lachte. 'In dit geval is de oudste het meest vooruitstrevend in zijn denken. Ik ben behoudender. Ik weet het niet, misschien moeten we hier inderdaad iets openen. Ik wil een paar panden bekijken die beschikbaar zijn. En ik belde om te vragen of je tijd hebt om samen te gaan lunchen. Ben je dit weekend in de stad?' Liz vond het altijd fijn om in het weekend weg te gaan, maar meestal was er wel een shoot of een reportage waar ze druk mee was. Soms werkte ze zeven dagen in de week. Ze had gehoopt het komende weekend te kunnen gaan skiën, maar dat was niet doorgegaan.
'Ik ben inderdaad hier,' zei ze vriendelijk.
'Heb je tijd om zaterdag te gaan lunchen? Ik heb een kamer in het Sherry-Netherland Hotel. Harry Cipriani heeft daaronder een restaurant waar je heerlijk kunt eten.' Het was een van haar favoriete restaurants, en een van de hipste gelegenheden van New York. Ze glimlachte. Zoals hij het zei was het net een klein bistrootje dat toevallig in zijn hotel was gevestigd.
'Dat zou ik leuk vinden. Ik zie je daar dan wel.'
'Ik kan je ook komen ophalen,' stelde hij voor.
'Ik woon in de binnenstad, dat is te ver weg. Ik zie je wel in het restaurant.'
Hij was een echte heer, met ouderwetse, hoffelijke manieren. In de Verenigde Staten was dat een zeldzaamheid, maar zij vond het leuk. Het gaf haar het gevoel dat hij haar beschermde. In Parijs was dat ook zo geweest.
Liz ontmoette hem de volgende dag bij Harry Cipriani. Ze droeg een zwarte lange broek, een zwarte trui en een paar schoenen met torenhoge hakken van Balenciaga. Hij was een stuk langer dan zij en ze vormden een prachtig paar toen ze samen het restaurant in liepen. Hij had buiten op haar staan wachten. Ze droeg haar lange blonde haar los en had een vintage jas van lynxbont aan die ze in Parijs had gekocht. Ze zagen er allebei erg aantrekkelijk uit. Alessandro sprak de ober in het Italiaans aan, en zijn stem had een diepe, donkere klank die Liz kende van de meeste mannen die ze in Rome en Milaan had ontmoet.
Hij was aangenaam gezelschap en vertelde haar honderduit over hun zaken, het bedrijf en hun beroemde klanten, van wie sommigen in de loop der jaren de meest waanzinnige dingen hadden gedaan. Het waren leuke verhalen zonder een spoor van venijn en hij maakte haar tijdens de lunch voortdurend aan het lachen. Ze hadden een geweldige tijd samen, en het was vier uur toen ze het restaurant uit kwamen.
'Wil je misschien de winkelpanden zien die ik op het oog heb?' vroeg hij aan haar. Ze stonden aan Madison Avenue, niet ver van waar zij waren. Het waren drie panden, allemaal met verschrikkelijk veel ruimte en een enorme huur. Hij had bij geen van de drie het gevoel dat het iets zou kunnen worden, en Liz dacht er net zo over. De gebouwen hadden een erg kille uitstraling.
'Mijn tante is architect. Je zou haar moeten vragen iets voor je te ontwerpen,' stelde Liz zijdelings voor. Het was niet echt serieus bedoeld, maar hij keek alsof het idee hem wel aanstond. Liz vertelde hem terloops dat ze bij haar tante was opgegroeid en dat ze voor haar net een moeder was.
'Hebben je ouders je bij je tante achtergelaten?' Hij keek verbaasd. Ze had er tijdens de lunch niets over gezegd, maar ze hadden toen ook nauwelijks over persoonlijke dingen gesproken. Liz wist dat hij vrijgezel was en een zus had die ook in het bedrijf werkte. Zij deed de publiciteit, maar ontwierp zelf niet.