'Wat het ook is, het is in ieder geval belangrijk,' zei Annie. Ze hing met een zucht haar jas op. Het zou fijn zijn geweest om één avond geen drama te hebben. Ze verheugde zich er nu op om met Tom weg te gaan. Ze wilde niet dat Kate dat zou bederven, maar ze begon te beseffen dat op hun leeftijd alles mogelijk was. Kate en Paul waren smoorverliefd. Annie liep de huiskamer in, ging op de bank zitten en keek Kate aan. 'Oké. Wat is er aan de hand?'
'Ik wil je alleen vertellen wat er gaat gebeuren,' zei Kate met een ernstig gezicht, en Annie zag dat ze bereid was ervoor te vechten. Annie wachtte af wat ze zou gaan zeggen. 'Ik ga met Paul twee weken naar Teheran. Ik heb mijn visum en we hebben de tickets gekocht. Ik wil het je alleen laten weten. Je kunt me niet tegenhouden, en ik wilde niet tegen je liegen. Dus ik zeg het tegen je. Morgen over twee weken gaan we weg.' Er viel een doodse stilte in de kamer. En de reactie die ze van Annie kreeg, was anders dan ze had verwacht. Haar tante sprak tegen haar met rustige, beheerste stem. Misschien had de avond met Tom geholpen. De tijd die ze met hem doorbracht, gaf haar een bredere kijk op dingen.
'Ik zal heel eerlijk tegen je zijn,' zei Annie kalm. Ze was hier helemaal niet gelukkig mee, maar ze bleef beheerst. 'Ik vind het een ongelofelijk stom, gevaarlijk plan. Jullie gaan als gemengd stel naar een land waar jullie sterk zullen worden veroordeeld voor het feit dat jullie samen zijn. Ik vind het een roekeloze onderneming, en ik zal ontzettend ongerust zijn als jullie daar zitten. Tom heeft hetzelfde tegen je gezegd, en naar hem wil je ook niet luisteren. Hij weet veel meer van Iran dan ik, en zelfs Paul. Maar je hebt gelijk, je bent volwassen. Ik kan je niet tegenhouden. Je hebt het recht om je eigen beslissingen te nemen en je eigen keuzes en fouten te maken.' Annies ogen vulden zich met tranen terwijl ze dit zei. 'Ik ga hier geen machtsstrijd van maken. Ik heb geen enkele behoefte om macht over je uit te oefenen. Maar ik heb mijn zus begraven, en ik wil dat nooit met een van haar kinderen hoeven doen. Ik hoop alleen maar dat alles goed gaat.' Annie stond op, pakte haar krukken en liep naar haar kamer.
Kate staarde haar na, zonder een woord te zeggen. Ze had een felle strijd, urenlange schreeuwpartijen en dreigementen verwacht. In plaats daarvan had Annie gedaan wat ze wist dat ze moest doen. Haar nicht had het recht haar eigen beslissingen te nemen. Dat recht had ze gerespecteerd, en ze had haar losgelaten. Ze vond dat Kate een fout maakte, maar ze probeerde haar niet tegen te houden. Nu moesten ze er allebei mee leven: Annie met de zorgen, en Kate met de volle verantwoordelijkheid voor haar leven als volwassene. Wat Annie had gedaan was veel indrukwekkender, besefte Kate, dan als ze had geschreeuwd en haar had verboden te gaan. En nu maakte Kate zich plotseling ook zorgen. Maar ze had Paul beloofd dat ze zou gaan. Hij wilde haar alles laten zien van zijn wereld. Het moeilijkste voor Kate was dat Annie en Tom best gelijk konden hebben. Terwijl ze naar haar kamer liep, gleden er twee tranen van pure angst over haar gezicht. De overwinning van het volwassen zijn was voor het eerst niet zo zoet.
18
Annies weekend met Tom was net een droom. Ze wist niet eens dat er mensen waren die dit soort dingen deden en zichzelf met zoveel luxe omringden. Haar hele leven als volwassene had ze gewerkt en voor de kinderen gezorgd, zonder ooit op het idee te komen zichzelf te verwennen. Toen de kinderen klein waren, was ze met hen naar Disneyland geweest, en daarnaast was ze het land door gereisd voor besprekingen met klanten. Ze was twee keer met de kinderen naar Europa geweest en had toen de hele reis op hen afgestemd. Ze was nooit alleen op vakantie geweest, en als ze dat wel had gedaan, had ze niet geweten wat ze in haar eentje had moeten doen. De afgelopen jaren had ze al haar vrije tijd gevuld met werk. Tom opende een heel nieuwe wereld voor haar. Hij zei dat hij ook nog nooit eerder was geweest waar zij nu naartoe gingen, maar hij had grondig onderzocht wat de meest ideale bestemming zou zijn. En dit was het dan. Hij nam haar mee naar de Turks- en Caicoseilanden in de Caribische Zee.
Ze vlogen rechtstreeks van Kennedy Airport naar Providenciales. De vlucht duurde drieënhalf uur. Ze werden met een limousine van het vliegveld gehaald en naar het hotel gebracht, waar Tom een villa voor hen had geboekt met een eigen strand en een privézwembad. Het zand was ivoorwit en fijn als suiker, en het water was volkomen doorzichtig en had een prachtige turkooizen kleur. Zoals afgesproken waren er twee slaapkamers in de villa. Ze had nog nooit zoiets luxueus gezien, en er was een butler die hen op hun wenken bediende. Op de tafel stond een enorme fruitmand met een fles champagne ernaast. Ze had het gevoel dat ze in de hemel was beland. Je kon de stress en zorgen van het dagelijks leven niet verder achter je laten. Ze zouden er drie dagen blijven en ze hoopte vurig dat zich geen noodsituatie zou voordoen die voor een van hen roet in het eten zou gooien. In haar geval haar nichtjes en neef, in zijn geval een of andere nieuwscrisis in de wereld. Op dat punt was hij altijd kwetsbaar.