'Die van mij ook.' Annie glimlachte blij. Ze kon bijna niet wachten. Ze hadden alle drie beloofd dat ze met Thanksgiving over zouden komen, zoals ze altijd deden. Zij genoot er enorm van als ze naar huis kwamen.
'Ik wist niet dat u kinderen had.' Alicia keek verbaasd. Annie sprak nooit over haar privéleven, alleen over het werk. Ze was op-en-top professioneel, wat precies de reden was waarom de
Ebersohls haar in de arm hadden genomen. De mededeling dat ze kinderen had, verraste hen.
'Ik heb er drie. Eigenlijk zijn het mijn nichten en neef. Mijn zus is zestien jaar geleden omgekomen bij een ongeluk en ik heb haar kinderen gekregen. Ze zijn nu volwassen. De oudste is redacteur bij Vogue, mijn neef studeert rechten en de jongste doet een kunstopleiding. Ik mis ze verschrikkelijk, dus het is voor mij een feestje als ze thuiskomen.' Annie glimlachte stralend en de Ebersohls keken onthutst.
'Wat fantastisch om zoiets te doen. Dat zou niet iedereen u nadoen. U was vast nog erg jong.' Ze leek nog geen dertig, maar ze wisten haar leeftijd uit de persoonlijke gegevens op haar website.
'Ik was inderdaad erg jong.' Annie keek hen glimlachend aan. 'We zijn samen opgegroeid en het was voor mij een fantastische ervaring. Ik ben erg trots op ze.' Ze praatten nog een paar minuten, waarna de Ebersohls in hun auto stapten en wegreden. Harry keek nog steeds bezorgd, maar Annie beloofde hem dat het werk zou worden gedaan voor de prijs die ze hun had opgegeven, en toen ze wegreden, zat Alicia enthousiast te praten over het fraaie trappenhuis.
Annie hield een taxi aan en keek intussen op haar horloge. Ze had vijf minuten om naar Seventy-ninth en Fifth te gaan om een nieuwe klant te ontmoeten. Jim Watson had pas een appartement gekocht en wist niet precies wat hij ermee aan moest. Hij wist alleen dat het geweldig moest worden en hij wilde dat Annie er al haar talenten op zou loslaten. Ze had met hem afgesproken om een paar ideeën met hem door te nemen. Jim was onlangs gescheiden en wilde een plek waar hij een fijn vrijgezellenleven kon leiden. Het was een hele overschakeling na haar vorige afspraak en ze was bijna op haar bestemming, toen haar mobieltje ging. Het was Liz. Ze klonk nerveus en gehaast, zoals altijd. Ze was kortgeleden redacteur geworden van de sieradenpoot van Vogue en ze was net terug uit Milaan. Ze was naar huis gekomen om met Annie en haar broer en zus Thanksgiving te vieren. Deze dag was voor hen alle vier heilig. Annie zou net als ieder jaar de kalkoen voor haar rekening nemen.
'Hoe was Milaan?' vroeg Annie, blij om haar stem te horen. Ze maakte zich zorgen over Liz. Ze werkte zo hard en ze was altijd zo gestrest. Ze had nooit tijd om te eten en zag er al drie jaar veel te mager uit. Precies zoals iedereen bij Vogue er graag uit wilde zien.
'Het was een gekkenhuis, maar leuk. Ik heb vier dagen alleen maar lopen rennen. Het weekend zaten we in Venetië, maar dat is in de winter erg somber. En op de terugweg heb ik een dag in Parijs doorgebracht. Ik heb een paar prachtige stukken uitgezocht voor de fotoshoot, volgende week.' Ze werkte net zo hard als Annie, en zo mogelijk nog harder. 'Is het goed als Jean-Louis morgen meekomt?' Ze wist dat Annie 'ja zou zeggen. De vraag was slechts een formaliteit. In de jaren dat ze nog thuis woonden en ook daarna, waren hun vrienden en geliefden bij Annie altijd welkom geweest. 'Ik wist niet dat hij zou komen. Hij is net vandaag geland. Hij heeft hier dit weekend een fotoshoot.' Ze hadden elkaar ontmoet bij een gezamenlijke klus in Parijs. Jean-Louis had een zolderkamer in New York, waar hij regelmatig naartoe kwam. Hij was een succesvolle fotograaf en was bijna een kopie van alle andere mannen die Liz in haar leven had gehad. Het waren allemaal fotografen of modellen, altijd knap, met weinig diepgang, en Liz raakte nooit te veel aan hen gehecht. Annie vroeg zich vaak af of het verlies van haar ouders Liz bang had gemaakt om zich aan anderen te hechten. Haar romances waren altijd van korte duur. Het verbaasde haar dat Jean-Louis het al zo lang volhield. Lizzie en hij gingen nu een halfjaar met elkaar om.
'Natuurlijk is het goed als hij komt.' Annie had hem pas één keer ontmoet. Ze vond hem wel aardig, maar was niet bijzonder van hem onder de indruk.
'Hoe laat zullen we komen?'
'Net als ieder jaar. Om een uur of twaalf, dan kunnen we om één uur lunchen. Je kunt ook vanavond al komen. Ted en Kate blijven het weekend hier.'
'Ik heb Jean-Louis beloofd dat ik naar hem toe zou komen,' zei Liz verontschuldigend. 'Ik ga hem onofficieel helpen bij zijn shoot. Ik ga vandaag wat sieraden voor hem regelen.'
'Hij boft maar,' zei Annie. Ze meende het, en niet alleen omdat Liz hem hielp bij zijn werk. Liz gaf altijd meer dan ze terugkreeg. De mannen met wie ze omging waren meestal egoïstisch en verwend en Annie maakte zich zorgen dat ze zichzelf tekortdeed. Ze was een mooie, getalenteerde, intelligente jonge vrouw. Annie bedacht soms met een schok dat Liz met haar achtentwintig jaar twee jaar ouder was dan zij was geweest toen ze de zorg voor hen drieën op zich nam. In sommige opzichten was Liz nog zo jong. Ze leek nooit te overwegen om te gaan trouwen of zich te settelen. Annie besefte dat ze hun zelf in dat opzicht geen goed voorbeeld had gegeven. Ze was altijd aan het werk, en toen de kinderen klein waren, had ze het druk gehad met hun opvoeding. Ze hadden haar zelden in gezelschap van een man gezien. De weinige mannen in haar leven had ze bij hen uit de buurt gehouden, en om geen van hen had ze veel gegeven. De laatste op wie ze echt verliefd was geweest was Seth, zestien jaar geleden. Een paar jaar terug was ze hem een keer tegengekomen. Hij was getrouwd, woonde in Connecticut en had vier kinderen. Hij had geprobeerd aan haar uit te leggen hoe schuldig hij zich erover voelde dat hij niet was bijgesprongen toen haar zus was overleden, maar zij had het weggewuifd en gezegd dat alles prima met haar ging. Maar het had haar wel iets gedaan om hem te zien. Hij was nog net zo knap als vroeger, en ze had Whitney over hem verteld. Het leek allemaal zo eindeloos lang geleden.