'Dat heeft hij gedaan,' zei Pauls moeder treurig. 'Maar Paul wil zijn oom en tante en zijn neven en nichten zien. En ook zijn grootvader, die erg oud is. Ik geloof niet dat onze kinderen zich ervan bewust zijn dat ze daar in de problemen kunnen komen.' Annie kon uit haar woorden weinig troost putten.
'En wat moeten we nu doen?' zei Annie. Ze besefte dat noch zij, noch Pauls ouders in staat waren de kinderen tegen te houden. Technisch gezien waren ze volwassen. Annie moest denken aan Whitney, die had gezegd dat ze hen hun eigen fouten moest laten maken. Maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan.
'Misschien kunnen we niets anders doen dan ze een veilige reis wensen,' zei Pauls moeder met een zucht. 'En mijn schoonzus en zwager zullen goed voor hen zorgen.' Ze klonk gelaten. Ze had er weinig hoop op dat ze Paul op andere gedachten zou kunnen brengen, en Annie dacht dat het met Kate niet anders zou zijn. De twee jonge mensen wilden naar niemand luisteren en alleen hun eigen ideeën volgen. Ze hadden hun lot zelf in handen, en hun familie had geen andere keus dan hen hun vleugels te laten uitslaan en te hopen dat alles goed ging. Toen Annie de telefoon had neergelegd, wist ze dat ze hen niet zou kunnen tegenhouden.
Tom nam Annie de week daarop mee uit eten, en ze spraken er opnieuw over. Kate was geen duimbreed geweken. Voor ze weggingen nam Tom even de tijd om er met haar over te praten. Hij zei dat het voor haar misschien moeilijk zou zijn om met een mannelijke Iraanse staatsburger naar Teheran te reizen. Kate hield weer vol dat het goed zou komen. Er was verder niets wat Tom kon zeggen, of wat zij van hem of van wie dan ook zou willen horen. Ze zei dat ze zijn bezorgdheid op prijs stelde, maar dat Paul en zij hadden besloten te gaan. Tom begreep waarom Annie zo van streek was. Kate had haar beslissing genomen, en niets wat ze zeiden kon haar op andere gedachten brengen. En Paul leek een of ander romantisch beeld voor ogen te hebben van hoe het zou zijn om met haar naar Iran te gaan en haar alle dingen te laten zien die hij zich uit zijn jeugd herinnerde. Hij had er geen idee van hoe het zou zijn om met een Amerikaans meisje te gaan, vooral zo'n modern, geëmancipeerd en onafhankelijk meisje als Kate. Zelfs als ze alleen vrienden waren, zou dat hen allebei in de problemen kunnen brengen. Ook Paul was ervan overtuigd dat alles goed zou komen. Tom had medelijden met Annie, die doodongerust zou achterblijven.
Tom probeerde haar tijdens de maaltijd gerust te stellen, maar hij maakte zich ook zorgen. Kate was vastbesloten om te gaan, wat ze ook tegen haar zeiden. Hij benijdde Annie niet om de voortdurende strijd die ze met haar nicht moest leveren. En hij wist dat ze zich ook zorgen maakte over Ted en de oudere vrouw met wie hij een relatie had. Dit waren de momenten waarop Tom blij was dat hij geen kinderen had. Het leek hem beangstigend om met dit soort problemen geconfronteerd te worden. En hij bewonderde Annie meer dan ooit om de manier waarop ze met de kinderen van haar zus omging. Ze was intelligent, liefdevol, eerlijk, en respecteerde hun mening. Maar desondanks weigerde Kate naar haar te luisteren. Tom gaf toe dat hij haar als hij Annie was ter plekke had willen wurgen omdat ze zo koppig en onafhankelijk was en naar geen enkel advies wilde luisteren.
'Wurgen is geen optie,' zei Annie met een glimlach, 'hoewel ik moet toegeven dat het soms verleidelijk is.' Ondanks haar zorgen om Kate was hun etentje net zo gezellig als het eerste.
Ze leerden elkaar steeds beter kennen. Ze lachten, praatten eindeloos en leken van dezelfde dingen te genieten. Hij was in veel opzichten een verwante geest. En toen hij haar deze keer thuisbracht, kuste hij haar. Het was een zachte, lange kus, die gevoelens bij haar opriep die ze in jaren niet had gehad. Het was alsof ze wakker werd gekust door de knappe prins van Doornroosje. Ze begon zich weer vrouw te voelen. Tom maakte haar gelukkig, en ze hadden het geweldig samen.
Later die week nodigde hij haar uit in de tv-studio en gaf haar een rondleiding. Het was fascinerend. Ze mocht meekijken terwijl hij zijn programma presenteerde. Een andere dag nam zij hem mee naar een van haar bouwlocaties. Ze legde hem uit wat ze deed en liet hem de bouwtekeningen zien. Hij was diep onder de indruk van haar talent en de klasse van haar werk. Het weekend daarna kookten ze samen in haar appartement. Kate was uit en ze hadden het huis voor zichzelf. Deze keer zoenden ze als tieners op de bank in de huiskamer. Hun verlangen naar elkaar steeg, maar ze vonden het allebei nog te vroeg om eraan toe te geven. Ze hadden geen haast en wilden elkaar eerst beter leren kennen. Ze waren het erover eens dat als dit goed was en ze voor elkaar bestemd waren, het kon wachten. Ze wilden hun gevoelens voor elkaar eerst laten rijpen.
Het enige waarover Tom zich nog steeds zorgen maakte, was de vraag of Annie wel ruimte voor hem had in haar leven. Ze was nog steeds zo druk met de kinderen van haar zus. En Kate, die koppig volhield dat ze naar Iran zou gaan, maakte het er niet gemakkelijker op. Annie had het er voortdurend over en was verschrikkelijk bezorgd. Zeker de helft van de tijd die ze samen doorbrachten, ging het gesprek over de kinderen. Ted kreeg Annie in deze dagen bijna niet te zien. Ook daarover maakte ze zich zorgen. Ze wist dat hij iets voor haar verborgen hield. Hij was weer ondergedoken.