'Ga ergens anders naartoe. Ga naar Europa. Maak plezier. Je kunt een treinkaart kopen en gaan waar je wilt.'
'Hij wil naar huis, en ik wil met hem mee. We gaan maar twee weken.' Kate gaf geen duimbreed toe.
'Je gaat helemaal niet!' schreeuwde Annie, gefrustreerd dat Kate niet wilde luisteren. Dit was niet zomaar een opwelling, zoals het idee om tijdelijk met school te stoppen, wat ook dom was geweest. Dit was volslagen krankzinnig. En zoals gewoonlijk trok Kate zich niets van haar mening aan. Ze was vastbesloten te doen wat ze wilde en was ervan overtuigd dat zij het allemaal heel goed wist.
'Ik ben volwassen, ik kan doen wat ik wil,' schreeuwde ze terug. Het draaide uit op een hooglopende ruzie in de keuken, en uiteindelijk rende Kate naar haar kamer en knalde de deur achter zich dicht. Annie beefde over haar hele lichaam.
Toen Paul later in de middag langskwam, zei Annie tegen hem hetzelfde als ze tegen Kate had gezegd. Maar hij was net zo stellig als Kate en hield vol dat alles goed zou gaan. Hij zei dat het leuk zou zijn om bij zijn oom te logeren en dat ze goed zouden worden verzorgd. En hij vertelde dat Teheran een moderne stad was, en dat Kate er geen enkel risico zou lopen. Annie geloofde hem niet. Ze belde Tom er die avond over op en vertelde hem over hun plannen. Ze vroeg hem wat hij ervan vond, en hij aarzelde even voor hij antwoord gaf.
'Ik zou in jouw geval ook niet enthousiast zijn. In theorie zou alles goed moeten gaan, en het is een fascinerend land. Teheran is een prachtige stad, en het land heeft een interessante cultuur, maar voor twee jonge mensen die niet weten waar ze mee bezig zijn, is het een ander verhaal. Het feit alleen al dat zij een Amerikaanse en hij een Iraniër is, kan problemen geven als het iemand op straat niet aanstaat. Ik denk dat het gevoelig ligt. Zeg tegen ze dat ze ergens anders naartoe moeten gaan.'
'Dat heb ik gezegd,' zei Annie ellendig. 'Ze zegt dat ze hoe dan ook gaan, en dat ik haar niet kan tegenhouden.'
'Dat is waar. Maar ze moet haar gezond verstand gebruiken en luisteren naar mensen die het beter weten.'
'Kate doet wat ze zelf wil. Ze betaalt de reis van haar salaris. En ze logeren bij een oom van Paul.'
'Ik hoop dat je het haar uit het hoofd kunt praten,' zei hij vriendelijk. Hij maakte zich ook zorgen. 'Maar los daarvan ben ik ervan overtuigd dat alles goed komt.'
'Ik hoop ook dat ik het haar uit het hoofd kan praten. Ik word gek van ongerustheid als ze daarheen gaat.' Het was één ding om hen te laten doen wat ze wilden en hen hun eigen fouten te laten maken, maar als ze in dit geval iets doms deden, of als er iets misging, waren de risico's te groot. 'Zou jij met haar willen praten?' vroeg Annie aan Tom. Ze wist niet wat ze anders moest doen.
'Ik zal het proberen. Ik weet niet of ze naar mij wel zal luisteren. Heb je zijn ouders al gebeld?'
'Dat wilde ik morgen gaan doen,' zei ze mistroostig.
'Ik denk dat dat een goed idee is,' zei Tom. 'Zij zijn er misschien ook op tegen. Voor Paul als Iraniër zou het problemen kunnen geven om met een Amerikaans meisje naar Teheran te gaan. Misschien kun je ze er samen met Pauls ouders van overtuigen dat ze er nog eens over moeten nadenken. Ik zal ook met haar praten, maar Kate is een koppig meisje.' Hij kende haar niet goed, maar hij leidde het af uit wat Annie had gezegd.
Annie volgde zijn advies en belde Pauls ouders de volgende dag op. Zijn moeder was ook niet enthousiast over de reis. Ze was er niet zeker van dat ze het daar verstandig zouden aanpakken, en ze vond ze te jong om samen zo'n verre reis te maken. Ze zei dat het voor het eerst was dat Paul samen met een meisje op reis ging. Ze vertelde Annie dat zij ook had geprobeerd om het hem uit het hoofd te praten, zonder succes. En ze vond het niet prettig dat hij de verantwoordelijkheid voor een jong meisje zou hebben. Stel je voor dat Kate een ongeluk kreeg, of ziek werd? Annie maakte zich daar ook zorgen over, hoewel het een geruststellende gedachte was dat Paul daar familie had die hen kon helpen.
Zijn moeder vertelde dat Paul het geld wilde gebruiken dat hij met vakantiewerk had verdiend, en ook Kate betaalde zelf haar reiskosten. Pauls moeder legde voorzichtig uit dat het voor een Amerikaans meisje niet verstandig was om met een Iraanse man naar Teheran te reizen, zelfs niet als ze beweerden dat ze alleen vrienden waren. Ze wees erop dat Paul in Iran als een Iraniër zou worden beschouwd, en dat zijn dubbele nationaliteit en zijn Amerikaanse paspoort daar niet erkend zouden worden. Ze maakte duidelijk dat ze niet wilde dat Kate haar zoon daar in de problemen zou brengen. Annie hoorde aan haar stem dat ze zich net zo onplezierig voelde bij deze reis als Annie zelf. Dat was geruststellend, maar hun gezamenlijke afkeuring leek weinig gewicht in de schaal te leggen bij de jongelui. Die vonden dat ze zich niet zo druk moesten maken en waren vastbesloten toch te gaan.
'En Pauls vader? Kan hij hem niet verbieden te gaan?'