'Waar was je gisteravond?' Ze klonk overstuur en gekwetst. 'Ik ben de hele avond ongerust geweest.'
'Ik was bij mijn tante en mijn zussen en de vriend van mijn zus. We hebben Hints gedaan en monopoly en het is laat geworden,' zei hij slaperig.
'Je had wel eens mogen bellen.'
'Ik wilde je niet wakker maken.' Bovendien had hij genoten van de leuke avond. Hij had geen zin gehad om haar te bellen.
'Ik moet je onmiddellijk spreken,' zei ze, met een ernstige stem.
'Is er iets aan de hand?'
Ze weigerde er door de telefoon over te praten en hij zei dat hij zich zou aankleden en met een uur bij haar zou zijn. Het was geen noodsituatie en er was niets met de kinderen. Hij ontbeet voor hij wegging met een van zijn huisgenoten en was twee uur later bij haar. Het viel hem op dat ze er bleek en gespannen uitzag. Alsof ze ziek was.
'Wat is er aan de hand?' Hij verwachtte dat ze hem de volle laag zou geven over de vorige avond. Ze was lichtgeraakt als het zijn familie betrof en wilde niet dat hij naar ze toe ging. Hij had verwacht dat ze daar iets over zou zeggen, maar wat ze zei, trof hem harder dan een stomp in zijn maag.
'Ik ben zwanger.' Even staarde hij haar sprakeloos aan. Hij wist niet wat hij hierop moest zeggen. Dit was nieuw voor hem.
'O mijn god.' De woorden ontsnapten hem als een zucht. Hij wilde haar vragen hoe dat kon zijn gebeurd, maar hij wist het al. Hij had iedere keer een condoom willen gebruiken, maar zij had hem soms tegengehouden. Ze zei dat condooms haar irriteerden, en dat het zonder veel lekkerder was. Hij was zo stom geweest. 'Shit, Pattie. Wat moeten we nu doen?' Hij wist wat ze moesten doen, maar hij had nog nooit zo'n situatie meegemaakt. Hij was altijd voorzichtig geweest, en zijn vorige vriendinnetje had de pil gebruikt. Pattie had hem meteen in het begin al verteld dat ze niet aan de pil was. Maar hij had gehoopt dat ze op haar leeftijd niet meer zo gemakkelijk zwanger zou raken. Blijkbaar was dat niet het geval.
'Hoe bedoel je, wat moeten we doen? De baby laten komen, natuurlijk. Wat anders? Ik ga op mijn leeftijd geen abortus plegen. We krijgen misschien nooit meer een tweede kans. Bovendien is dit onze baby, ons vlees en bloed, het resultaat van onze liefde.' Pattie zei het alsof het iets vanzelfsprekends was en ze verwachtte dat hij het met haar eens zou zijn.
'Nee, dat is het niet,' zei hij kwaad. 'Het is het resultaat van onze stomheid en slordigheid. Ik ben nalatig geweest, en jij ook. Dat is geen liefde, Pattie, dat is lust.'
'Wil je beweren dat je niet van me houdt?' zei ze, terwijl ze zich met tranen in haar ogen aan hem vastklampte. 'Hoe kun je zoiets tegen me zeggen? Ik heb ons kind in mijn buik.'
'Kun je de morning-afterpil niet gebruiken?' zei hij. 'Ik heb gehoord dat dat echt werkt.' Hij had erover gehoord van een van zijn huisgenoten. Die zwoer erbij. Zijn vriendin en hij hadden hem al verschillende keren gebruikt. Je moest de pil binnen tweeënzeventig uur na een onbeschermde vrijpartij innemen. 'Hoe ver ben je?' vroeg hij.
'Ik ben drie weken over tijd.' Dat betekende dat ze vijf weken zwanger was.
'Waarom heb je het niet eerder gezegd?' Hij begon te denken dat ze het expres had gedaan en hij had het gevoel dat hij in de val was gelopen.
'Ik dacht dat je blij zou zijn, Ted,' zei ze, en ze barstte in tranen uit. 'Vroeg of laat zouden we het toch gewild hebben. Wat maakt het uit als het nu gebeurt?'
'Dat meen je toch niet? Ik zit nog op school. Ik heb geen geld en geen baan. Ik leef van een toelage die mijn ouders me hebben nagelaten, en die is bijna op. Mijn tante springt bij. Hoe zou ik een kind moeten onderhouden, laat staan verzorgen? Het duurt nog jaren voor ik een fatsoenlijk inkomen heb, en jij bent nu al nauwelijks in staat in het onderhoud van je kinderen te voorzien. Wat voor leven gaan we tegemoet als we nu een baby krijgen? En wat zullen je kinderen ervan vinden? Ik kan niet mijn school afmaken en tegelijkertijd jou en een kind onderhouden. En we zijn nog niet eens getrouwd. Dit is een ongelukje. Een vergissing. Dit is niet een baby. Het is een ramp, voor ons allebei, en dat zou het voor het kind ook zijn. Je móét het laten weghalen, of opgeven voor adoptie,' zei hij, met zijn gezicht dicht tegen het hare. 'We hebben geen andere keus!'
'Dat gaan we mooi niet doen,' snauwde ze terug. 'We kunnen trouwen. Je kunt een baan nemen. Ik ga ons kind niet opgeven. En ik waarschuw je: als je me daartoe dwingt, sla ik de hand aan mezelf én de baby!'
'Hou op met je dreigementen!' brulde hij. Al zijn woede en frustratie kwam eruit. Ze was bezig zijn leven te verwoesten. Eén stomme fout zou straks alles wat hij had opgebouwd en waarvoor hij had gevochten ongedaan maken. Het was niet eerlijk.
'Ik houd deze baby,' zei ze rustig, plotseling volkomen beheerst. 'Je kunt doen wat je wilt, maar dit is ons kind en ik laat het komen.' Hij knikte. De boodschap was luid en duidelijk overgekomen.