Als het lot wil dat ik een man tegenkom, gaat dat een dezer dagen wel gebeuren,' zei ze filosofisch. 'Bovendien, ik hecht aan mijn leven zoals het is. En ik wil de vakanties en feestdagen met de kinderen doorbrengen. Een man zou daarbij maar in de weg lopen. En de kinderen zouden het misschien vervelend vinden.'
'Wil je niet méér in je leven dan alleen maar tante zijn?' vroeg Whitney droevig. Ze vond het niet eerlijk dat haar vriendin haar leven voor de kinderen van haar zus had opgeofferd, maar Annie zelf leek het niet erg te vinden. Ze was gelukkig met de situatie zoals die was.
'Ik ben gelukkig,' verzekerde Annie haar, en dat leek ook zo te zijn. Als Whitney naar de stad kwam, meestal om te winkelen, ontmoetten de twee vrouwen elkaar voor de lunch. En Annie kwam als de kinderen weg waren af en toe een weekend naar New Jersey. Maar meestal had ze het in de weekends te druk met haar werk om ergens naartoe te gaan. En haar werk was fantastisch. Er stonden verscheidene mooie herenhuizen aan de Upper East Side die zij had gerenoveerd, maar ze had ook spectaculaire penthouses, een aantal schitterende buitenverblijven in de Hamptons en één herenhuis in Bronxville op haar naam staan. Ook had ze een aantal oude patriciërswoningen omgebouwd tot kantoren voor cliënten. Haar bedrijf liep fantastisch en groeide nog steeds. Ze had net een klus in Los Angeles en één in Londen afgeslagen, omdat ze geen tijd had om te reizen, zoals ze zei. Ze vond het prima om te werken in New York. En in wezen vond ze haar leven ook goed zoals het was. Ze had precies gedaan wat ze wilde en wat ze had beloofd. Ze had haar nichten en neef begeleid op hun weg naar volwassenheid, en de offers die ze daarvoor had moeten brengen, vond ze helemaal niet erg.
En nu, op haar tweeënveertigste, was Annie een van de succesvolste architecten van New York, en ze vond het heerlijk om alleen te werken.
Het was de dag voor Thanksgiving. Het was een ijskoude ochtend en Annie liep met een echtpaar dat haar twee maanden geleden had ingehuurd, door het vervallen interieur van een herenhuis aan East Sixty-ninth Street. Het huis was voor hen een enorme investering en ze wilden dat Annie er een spectaculair woonhuis van zou maken. Op dit moment was dat moeilijk voor te stellen. Ze klauterden over het puin dat de werklui hadden achtergelaten nadat ze enkele muren hadden weggebroken. Annie liet hun de afmetingen van de nieuwe, vergrote woonkamer en eetkamer zien en wees hun waar het indrukwekkende trappenhuis zou komen. Ze had een uniek talent voor het combineren van oude en hedendaagse bouwelementen en wist een huis een moderne en toch warme uitstraling te geven. Ook al was het op dit moment niet eenvoudig je daar bij dit huis een voorstelling van te maken.
De man informeerde nadrukkelijk naar de kosten, en zijn vrouw keek bezorgd nu ze de totale chaos zag waarin de woning verkeerde. Annie had hun beloofd dat het met een jaar klaar zou zijn.
'Denkt u echt dat we er de komende herfst al in kunnen?' vroeg Alicia Ebersohl nerveus.
'Dit is een erg goede aannemer. Hij heeft me nog nooit in de steek gelaten,' zei Annie met een vriendelijke glimlach. Ze zag er kalm en onverstoorbaar uit terwijl ze over een paar balken stapte. Ze droeg een grijze broek, modieuze zwartleren laarzen en een dikke jas met een met bont afgewerkte capuchon. Ze zag er nog steeds aanzienlijk jonger uit dan ze was.
'Waarschijnlijk gaat hij ons straks de dubbele prijs in rekening brengen. Ik had er geen idee van dat we zoveel gingen slopen,' zei Harry Ebersohl ontzet.
'We maken alleen maar ruimte. U hebt deze muren straks nodig voor uw kunst.' Ze had nauw samengewerkt met hun binnenhuisarchitect en alles was onder controle. 'Over drie maanden zult u zien hoe mooi het gaat worden.'
'Ik hoop het,' zei Alicia zacht, maar ze zag er niet meer zo overtuigd uit. Ze waren erg onder de indruk geweest van het huis van een paar vrienden, dat door Annie was gerestaureerd. Ze hadden haar gesmeekt om deze klus op zich te nemen, en hoewel ze eigenlijk al meer werk had dan ze aankon, had ze de verleiding niet kunnen weerstaan toen ze het pand had gezien. 'Ik hoop dat we geen vergissing hebben gemaakt met dit huis,' zei Alicia, en haar man schudde wanhopig zijn hoofd.
'Het is een beetje laat om daar nu nog mee aan te komen,' mopperde hij, terwijl ze naar de voordeur liepen. Toen ze naar buiten stapten, kwam hun een ijskoude, harde wind tegemoet, en Annie trok haar warme capuchon over haar blonde haar. De Ebersohls hadden al eens tegen elkaar opgemerkt dat ze er erg leuk uitzag, en ze hadden begrepen dat ze zeer goed was in haar werk.
'Wat gaat u doen met Thanksgiving?' vroeg Annie ontspannen, terwijl ze hen met de bouwtekeningen onder haar arm naar hun auto begeleidde.
'Onze kinderen komen vanavond over,' zei Alicia glimlachend. Annie wist dat ze een zoon en een dochter hadden, die allebei studeerden, de een op Princeton, de ander op Dartmouth.