'Meteen nadat ik bij jou was geweest. Ongeveer een halfuur later.' Annie vertelde er niet bij dat het gedeeltelijk was gebeurd omdat ze zo van slag was geweest en niet goed had opgelet. 'Ik heb vanaf halfzes in het ziekenhuis gezeten. Het duurde eindeloos.' Ze vertelde niet over de tv-presentator die ze had ontmoet. Het leek haar voor hen niet van belang.
'Wil je iets eten?' bood Kate aan, maar Annie schudde haar hoofd.
'Ik wil graag naar bed. Ik ben duf van de pijnstillers. Ik hoop dat het morgen beter is.' Ze moest wennen aan de krukken, en aan rondhinken op één been. De komende weken zou niets gemakkelijk zijn.
Ze hobbelde haar slaapkamer in, met Kate en Paul achter zich aan. Paul liep terug naar de woonkamer en Kate hielp haar met uitkleden en trok haar haar nachtpon aan. Het was lastig om op één been te staan en de krukken te moeten gebruiken. Kate was bang dat ze zou vallen in de badkamer en zei dat ze moest roepen als ze 's nachts hulp nodig had.
'Ik red me wel,' verzekerde Annie haar. Het was een vermoeiende avond geweest, en het nieuws dat Kate met haar opleiding was gestopt had haar de laatste twee dagen erg beziggehouden.
Ze had nog steeds niets gehoord van Ted, of van Lizzie uit Parijs. Ze probeerde daar niet aan te denken terwijl ze in bed kroop. Ze nam nog een pijnstiller, zoals ze haar hadden aangeraden, en zodra haar hoofd het kussen raakte, was ze weg. Kate gaf haar een kus, stopte haar in en liep terug naar Paul. Ze hadden die avond een paar erg belangrijke plannen gemaakt.
13
Het viel Annie de volgende dag zwaarder dan ze had gedacht om zich aan te kleden. Het was een hele toer om op één voet onder de douche te staan zonder om te vallen. En tegen de tijd dat ze op krukken de keuken binnenkwam, was ze doodop. Maar ze had te veel werk te doen om thuis te blijven. Kate hielp haar naar beneden en in een taxi, en Annie was om tien uur op kantoor, wat voor haar ongewoon laat was. Ze wist dat ze in ieder geval de eerste paar dagen geen bouwlocaties zou kunnen bezoeken.
Die ochtend belde Ted haar eindelijk op. Hij verontschuldigde zich dat hij niet eerder had teruggebeld en zei dat hij het erg druk had gehad. Kate had hem de vorige avond ge-sms't om hem te vertellen over Annies enkel, en hij vroeg hoe het met haar ging.
'Prima. Het doet afschuwelijk pijn, maar het is niets bijzonders. Alleen verstuikt. Ik had je gebeld over je zus. Weet jij dat ze met haar opleiding is gestopt en in een tattooshop werkt?' Annie raakte weer helemaal van streek toen ze het hem vertelde. De enkel was daarbij vergeleken onbelangrijk.
'Dat meen je toch niet, hè?'
'Jammer genoeg wel. Ik ben bloedserieus, en zij ook. Ze heeft zich voor het komende semester uitgeschreven en ze werkt nu in een tattooshop op Ninth Avenue. Zij ziet het als grafische kunst.'
'Dat is afschuwelijk. En nee, dat kleine kreng heeft het me niet verteld. Wil je dat ik met haar ga praten?' Hij klonk net zo verontwaardigd als Annie. Stoppen met school was voor hen ondenkbaar.
'Ja, maar ik verwacht niet dat het iets zal uithalen. Misschien luistert ze wel naar jou, maar ik betwijfel het. Ze is vast van plan om dit door te zetten.'
'Ik vind het een stom idee, en dat zal ik haar vertellen ook.' Soms luisterde Kate beter naar haar broer en zus dan naar haar tante, dus Annie had weer wat hoop. Maar als Kate eenmaal een beslissing had genomen, was ze daar moeilijk van af te brengen en dat wist Ted ook. Annie en zij leken wat dat betrof op elkaar. Ze waren allebei enorm koppig.
'En hoe is het met jou? Gaat alles goed? Je laat zo weinig van je horen de laatste tijd. Ik maak me zorgen over je,' zei Annie zacht. Ze maakte zich over hen alle drie zorgen.
'Met mij gaat het goed,' zei hij een beetje kortaf. Ieder moment dat de kinderen niet thuis waren, was hij bij Pattie, en hij had het gevoel dat hij nooit meer een moment voor zichzelf had. Hij deed niets anders dan heen en weer rennen naar haar appartement en vrijen. Zijn vrienden had hij al in geen weken meer gezien. Maar hij zei hier niets over tegen Annie. Hij kon haar onmogelijk vertellen dat hij een relatie had met een vrouw die twaalf jaar ouder was dan hij. Hij wist dat Annie dat nooit zou begrijpen, en soms wist hij niet eens of hij het zelf wel begreep. Het was gewoon gebeurd, en nu leidde de relatie een eigen leven en denderde voort als een sneltrein, met Pattie aan het stuur.
'Kom een keertje hier eten. Ik mis je,' stelde Annie voor, en Ted zuchtte. Hij had op het ogenblik nergens tijd voor, behalve voor dingen die met Pattie te maken hadden.
'Je hebt in ieder geval Kate om je heen om je te helpen, nu ze weer thuis woont.' Hij voelde zich schuldig dat hij niet vaker naar Annie toe ging of haar belde, maar Pattie had altijd wel iets voor hem te doen en wilde hem voortdurend om zich heen hebben.
'Ik zou liever willen dat ze weer naar school ging,' zei Annie treurig.
'Ik ook. Ik zal haar bellen. Ik bel je snel terug, Annie,' beloofde hij. Nadat ze had opgehangen, ging ze aan het werk. Ze hobbelde door haar kantoor en probeerde dossiers en bouwtekeningen mee te nemen, maar dat was met de krukken bijna onmogelijk. Het omgaan met de krukken was moeilijker dan ze had gedacht, en ze had nog steeds pijn.