'Nee, ik ben misselijk,' zei ze eerlijk. Ze kende hem niet en zou hem nooit meer zien. Ze hoefde zich voor hem niet groot te houden. Ze voelde zich verschrikkelijk. En hij had haar een paar keer zien huilen. Hij dacht dat het van de pijn was, maar het was om Kate. Ze kon het beeld van de tattooshop niet uit haar hoofd zetten. En ze kon niets doen om Kate op andere gedachten te brengen.
'Ik dacht erover een pizza te bestellen,' bekende hij. Hij voelde zich een beetje opgelaten dat hij op een moment als dit honger had. 'Ik verga van de trek.' Hij had een gezonde eetlust en hij was een grote man.
'Dat zal wel een mannending zijn. Ik zou het maar doen. We zitten hier waarschijnlijk nog uren.' Hij glimlachte schaapachtig, toetste een nummer in op zijn mobiel, bestelde een pizza en begon daarna een aantal sms'jes te versturen. Ze vroeg zich af of hij een vriendin of een vrouw had, en of er een vrouw naar het ziekenhuis zou komen om hem gezelschap te houden. Hij leek haar een jaar of vijfenveertig en hij had donker haar, dat bij de slapen een beetje begon te grijzen.
Zijn pizza kwam een uur later, en ze zaten nog steeds te wachten. Hij had er alles op genomen, behalve ansjovis, en bood haar een stuk aan, maar ze moest er niet aan denken om te eten. Hij at bijna de hele pizza op, ondanks zijn gewonde arm. Toen hij opstond om de doos weg te gooien, zag ze dat hij nog langer was dan ze al had vermoed. Maar ze was meer onder de indruk van zijn vriendelijke, pretentieloze gedrag. Hij vestigde niet de aandacht op zich en wachtte geduldig op zijn beurt. Toen hij terugkwam bood hij aan een glas water of een kop koffie voor haar te halen, maar ze bedankte.
'Ik bedacht net opeens dat jij wel mijn naam weet, maar ik niet de jouwe,' zei hij vriendelijk, toen hij weer ging zitten. Een praatje was een prettige manier om de tijd te doden.
'Ik ben Anne Ferguson. Annie. En ben jij nog verre familie van de illustere president?'
Hij glimlachte om haar vraag. 'Nee, mijn moeder was een geschiedenisfanaat. Ze was lerares. Misschien vond ze het grappig, maar ze was ook nogal van hem onder de indruk. Ik ben er mijn hele leven mee gepest.'
Annie luisterde glimlachend terwijl hij praatte. En daarna zaten ze allebei een poosje te soezen. Het was negen uur, en ze waren bijna vier uur in het ziekenhuis.
Haar enkel klopte intussen van de pijn, en om tien uur riep een zuster eindelijk haar naam af. Ze kwam haar ophalen en reed haar met haar rolstoel naar binnen. Annie nam afscheid van Tom Jefferson, bedankte hem voor zijn gezelschap en wenste hem sterkte. 'Ik hoop dat het niet gebroken is,' zei ze, om hem moed in te spreken.
'Jij ook sterkte. En pas op voor het ijs op die bouwplaatsen van je!' Hij zwaaide haar na terwijl ze in de behandelkamer verdween. Ze waren daar nog twee uur met haar bezig, want er moesten röntgenfoto's worden gemaakt, en een mri-scan om te controleren of haar enkelbanden waren gescheurd. De diagnose was een zware verstuiking - het was in ieder geval niet gebroken. Ze deden er een brace om, gaven haar een paar krukken en vertelden haar dat ze geen gewicht op haar voet mocht zetten, maar dat laatste was toch al geen optie. De pijn zou onverdraaglijk zijn. Ze moest over een week een afspraak maken bij de orthopedist. Het zou vier tot zes weken nodig hebben om te genezen, en in die tijd moest ze platte schoenen dragen.
Het was middernacht toen een zuster van de Eerste Hulp haar naar buiten bracht en een taxi voor haar aanhield. Toen ze door de wachtkamer reden, had ze even om zich heen gekeken. Tom Jefferson was intussen ook vertrokken. Ze vroeg zich af of zijn arm gebroken was, of verstuikt, net als haar enkel. Het was leuk geweest om met hem te praten en het had geholpen om de tijd door te komen. Maar onderweg naar huis waren haar gedachten weer bij Kate en haar eigen problemen. Het was een lange, pijnlijke avond geweest.
Annie hobbelde wankel op haar krukken het gebouw binnen. Ze had de slag nog niet te pakken en ze had in het ziekenhuis een pijnstiller gekregen, waardoor ze zich een beetje wattig voelde, alsof ze dronken was. De lichten in het appartement waren aan toen ze binnenkwam. Kate was thuis en zat met Paul naar een film te kijken. Het enige goede nieuws nu ze met school was gestopt, besefte Annie, was dat ze weer thuis zou komen wonen, zodat Annie haar in de gaten kon houden. Kate draaide zich geschrokken om toen Annie op haar krukken en met haar laars in een plastic zak de woonkamer binnenkwam. Ze zag wit als een doek.
'Wat is er met jou gebeurd?' Kate hielp haar snel in een stoel. Annie zag eruit alsof ze terugkwam van het slagveld. Kate keek ontdaan en Paul stond op om ook te helpen.
'Ontzettend dom. Ik ben gevallen op een van mijn bouwlocaties. Ik had die laarsjes aan en ik ben uitgegleden op een stuk ijs. Mijn eigen stomme schuld.'
'Ach, ziel.' Kate rende weg om een ijskompres voor haar te halen en Paul hielp haar uit haar stoel en liep met haar mee de keuken in. Annie stond wankel op haar krukken en zag er uitgeput uit. De twee jonge mensen keken bezorgd. 'Ik dacht dat je uit eten was of zoiets. Waarom heb je me niet gebeld? Dan had ik met je naar het ziekenhuis kunnen gaan. Hoe laat is het gebeurd?' vroeg Kate, terwijl Annie zich half op een keukenstoel liet vallen.