Bill en Jane hadden hun kinderen goed verzorgd achtergelaten. Bill had een paar solide beleggingen gedaan, de huizen in Greenwich en Martha's Vineyard brachten een uitstekende prijs op en er was een verzekeringspolis voor de kinderen. Als Annie voorzichtig was, zouden de kinderen in financieel opzicht niets tekortkomen, maar ze hadden geen vader en moeder meer. Ze hadden een tante. Ze waren geduldig met haar terwijl ze leerde. In het begin hadden ze allemaal hun moeilijkheden en hun verdrietige momenten, maar na verloop van tijd raakten ze gewend aan de situatie die het lot hun had toebedeeld. En Magdalena bleef.
Annie loodste hen door hun middelbareschooltijd en hun eerste verliefdheden heen en hielp hen toen ze moesten kiezen voor een opleiding. Ted wist al vanaf zijn veertiende dat hij rechten wilde gaan studeren. Lizzie was bezeten van mode en wilde een poos fotomodel worden. Katie had het artistieke talent van haar moeder en ging, in tegenstelling tot de andere twee, helemaal haar eigen gang. Op haar dertiende liet ze van haar eigen zakgeld haar oren en, tot Annies afschuw, haar navel piercen. Ze verfde haar haar eerst blauw en toen paars, en op haar achttiende liet ze een eenhoorn op de binnenkant van haar pols tatoeëren, wat verschrikkelijk pijnlijk moest zijn. Ze was een getalenteerde kunstenares, en ze werd aangenomen op Pratt School of Design. Ze zag er volkomen anders uit dan alle andere mensen die Annie ooit had gekend. Ze was klein, totaal onafhankelijk en erg moedig. Ze had over alles een uitgesproken mening, ook over politiek. Ze ging discussies aan met iedereen die het niet met haar eens was en was niet bang om een afwijkend standpunt in te nemen. Ze was een moeilijke tiener geweest, maar toen ze eenmaal ging studeren en in een studentenhuis ging wonen, kwam ze een beetje tot rust. Ted woonde intussen op zichzelf en had een baan genomen tot hij aan Law School kon beginnen. Liz werkte voor Elle. Annie beschouwde de opvoeding van de kinderen van haar zus als haar roeping en haar baan. Haar leven draaide helemaal om hen en haar werk.
Nadat ze negen jaar bij dezelfde firma had gewerkt had Annie op haar vijfendertigste haar eigen architectenbureau opgericht. Ze was dol op haar werk en richtte zich liever op particulieren dan op grote bedrijven, zoals ze de jaren daarvoor had gedaan. Ze werkte inmiddels vier jaar voor zichzelf en had haar niche gevonden. Het verbijsterde haar hoe erg ze de kinderen miste toen ze het huis uit gingen. Het gaf de term 'emptynestsyndroom' een nieuwe betekenis, en ze vulde de leegte in haar leven met meer werk in plaats van nieuwe mensen.
De eerste drie jaar dat de kinderen bij haar woonden had ze geen enkel afspraakje gemaakt. Daarna had ze soms een korte relatie gehad, maar nooit serieus. Ze had er geen tijd voor. Ze had het te druk met de zorg voor haar nichten en neef, en met haar werk als architect. Er was geen ruimte voor een man in haar leven. Haar beste vriendin, Whitney Coleman, sprak haar er regelmatig op aan. Ze waren al sinds hun studententijd met elkaar bevriend. Whitney was getrouwd met een arts in New Jersey en had drie kinderen, die jonger waren dan de kinderen Marshall. Ze was altijd Annies steun en toeverlaat geweest. Haar adviezen waren voor Annie van onschatbare waarde, en nu wilde ze niets liever dan dat haar vriendin eens aan zichzelf ging denken. Dertien jaar lang had ze alleen aan anderen gedacht. De tijd was omgevlogen. De eerste jaren waren in een waas aan haar voorbijgegaan, maar daarna had ze echt genoten van de kinderen die ze had grootgebracht. De belofte die ze Jane had gedaan had ze waargemaakt. De kinderen waren nu groot en ze deden het alle drie prima.
'En nu?' vroeg Whitney, toen Katie naar het studentenhuis was verhuisd. 'Wat ga je nu voor jezelf doen?' Het was een vraag die Annie zich al dertien jaar niet had gesteld.
'Wat zou ik móéten doen? Op een straathoek gaan staan en een vent naar me toe fluiten, als een taxi?' Ze was negenendertig en vond het niet erg dat ze alleen was. De dingen waren anders gelopen dan ze had gepland, maar ze was gelukkig.
De kinderen waren opgegroeid tot goede mensen, haar architectenbureau was een succes en ze had meer werk dan ze aankon. Het ging goed met haar en met de kinderen. Ted had zich net ingeschreven voor Law School en was samen met een studievriend in een nieuw appartement getrokken. Liz was nu vijfentwintig en had, nadat ze drie jaar bij Elle had gewerkt, onlangs een baan gekregen bij Vogue. Die twee waren volop bezig met hun carrière. Annie had haar werk gedaan. Het enige wat ze niet had was een eigen leven naast haar werk. De kinderen waren haar leven, en ze hield hardnekkig vol dat dat alles was wat ze nodig had.
'Dat is belachelijk!' zei Whitney onomwonden. 'Doe me een lol, zeg, je bent geen honderd. En je hebt geen enkel excuus meer om thuis te blijven zitten - de kinderen zijn volwassen.' Ze had al een paar keer een blind date voor Annie geregeld, maar die waren op niets uitgelopen, en Annie zei dat ze er niet mee bezig was.