'Dat weet ik,' zei Annie, en ze sloeg een arm om haar heen. 'Maar ik wil alleen maar dat je je school afmaakt, en een tattooshop is zo'n laag-bij-de-grondse plek om rond te hangen. De mensen zijn verschrikkelijk.'
'Daar weet je niets van, en het kan me trouwens niets schelen. Ik wil me alleen met ontwerpen bezighouden. Iemand anders mag tatoeëren.' Ze zei er niet bij dat ze dat ook al leerde.
'Weten Ted en Lizzie hiervan?' vroeg Annie. Ze vroeg zich af of dit een samenzwering was, of alleen maar een van Kates krankzinnige ideeën. Maar Kate schudde haar hoofd. 'Die zullen er ook wel niet blij mee zijn,' zei Annie. Kate stak koppig haar kin naar voren, net zoals ze had gedaan toen ze vijf was. Ze was altijd de lastigste geweest van de drie, nooit bang om er haar eigen ideeën op na te houden en daar de consequenties van te aanvaarden.
'Ik moet doen waar ik gelukkig van word en wat goed voor me is, niet alleen maar waar jullie het allemaal mee eens zijn. Ik wil mooie tattoos leren maken. Het is een vorm van grafische kunst, of je het mooi vindt of niet. En daarna ga ik weer naar school,' zei ze koppig.
'Daar hou ik je aan,' zei Annie streng. Toen veegde ze de tranen van Kates wangen en zei zachter: 'Ik wou dat je niet zo verrekte onafhankelijk was en af en toe eens naar me luisterde.'
'Dat doe ik ook. Maar ik moet ook de dingen doen waar ik zelf achter sta. Ik ben eenentwintig. Ik ben geen kind meer.'
'Voor mij zul je altijd een kind zijn,' zei Annie eerlijk. Het was precies waar Whitney het een maand eerder met haar over had gehad: dat ze hen los moest laten, hun eigen fouten moest laten maken, hun eigen leven moest laten leiden. Ze kon ze niet eeuwig beschermen.
'Waar zit het eigenlijk?' vroeg Annie, en Kate vertelde het haar. Het was in een verschrikkelijke buurt, en alleen al het idee dat Kate daar rondliep, joeg Annie de stuipen op het lijf. Stel je voor dat er iets met haar gebeurde. Of dat ze aids opliep van een van de naalden. 'Ik wou dat je het uit je hoofd zette,' zei Annie smekend. 'Het is echt een van de slechtste ideeën die je ooit hebt gehad.'
'En toch ga ik het doen,' zei Kate fel. 'Ik ben volwassen, en ik heb het recht om deze beslissing te nemen.'
'Dat is zo, denk ik,' zei Annie triest. 'Maar niet alle beslissingen die we nemen zijn goed.'
'We zullen zien,' zei Kate rustig. Ze was bereid haar onafhankelijkheid met hand en tand te verdedigen. Ze zei niet tegen haar tante dat ze ook van plan was om wat te gaan reizen, en dat ze in het voorjaar met Paul naar Teheran wilde gaan om zijn familie te bezoeken. Ze vond dat ze met dat nieuws nu beter even kon wachten. Nadat ze nog een paar minuten rustig met elkaar hadden gepraat, ging Kate terug naar haar kamer. Ze was van plan dat weekend de spullen uit haar kamer in het studentenhuis op te halen.
Annie nam intussen in haar eigen kamer twee aspirientjes tegen de hoofdpijn waar ze al sinds die middag mee rondliep en ging op haar bed liggen. Ze had Lizzie kunnen bellen, maar ze wilde haar niet lastigvallen in Parijs. Het was daar drie uur in de ochtend. In plaats daarvan belde ze Ted. Hij nam niet op, en het toestel ging meteen over op de voicemail. Annie sprak een boodschap voor hem in, met het verzoek haar zo snel mogelijk terug te bellen. Ze kon er niet over uit dat Kate van plan was in een tattooshop te gaan werken. Ze werd akelig bij het idee. Het enige waar ze nu op kon hopen was dat Kate tot bezinning zou komen en weer terug zou gaan naar school, zoals ze had beloofd. Het ergst van alles was de wetenschap dat ze niets kon doen, hoeveel ze ook van haar hield. Ze was van de ene dag op de andere overbodig geworden.
12
De volgende dag was nog stressvoller voor Annie. Ze had een woordenwisseling met twee aannemers, en een bijzonder moeizame bespreking met een van haar lastigste klanten. Het weer was verschrikkelijk, waardoor alles traag liep, en het feit dat Kate met haar opleiding was gestopt zonder dat eerst met haar te bespreken of haar advies te vragen, maakte dat ze de hele dag prikkelbaar was. Hoe meer ze erover nadacht, hoe meer het idee dat Kate in een tattooshop werkte haar tegenstond. En ze had nog niets van Ted gehoord. Ze wilde op zijn minst een schouder hebben om op uit te huilen. Bovendien zou hij zijn jongste zus misschien nog kunnen beïnvloeden. Of misschien dat Liz dat kon doen, als ze terugkwam. Maar voorlopig zat Liz tot over haar oren in het werk in Parijs, en Ted had niet teruggebeld.
Aan het eind van de middag kon Annie het niet langer uithouden. Nadat ze een bouwlocatie had bezocht waar alles misliep, riep ze een taxi en gaf de chauffeur het adres op van de tattooshop die Kate de vorige avond had genoemd. Het was op Ninth Avenue, op een plek die vroeger Hell's Kitchen werd genoemd, maar de laatste jaren was opgeknapt. Het was nog steeds geen omgeving waar Annie haar nichtje graag zag rondlopen, laat staan iedere dag werken in plaats van naar school te gaan. Ze kreunde hardop toen ze bij het adres aankwam. De tattooshop trok de aandacht met grote neonletters, en een groepje onfris uitziende types stond voor de deur te roken. Annie had nog nooit zulke weerzinwekkende figuren gezien.