Familieband(45)

'Wat is er aan de hand?' vroeg Kate verbluft.

'Dat vertel ik je dan wel,' zei Annie kortaf. 'Niet door de telefoon. Ik ben om acht uur thuis. Zorg dat je er bent.' Ze verbrak meteen de verbinding, zonder Kates antwoord af te wachten. Ze beefde van woede. Ze had ze niet zestien jaar lang opgevoed, alles laten leren wat ze kon en ze alle kansen geboden die hun ouders hun zouden hebben willen geven om ze zomaar met hun opleiding te laten stoppen. Kate was een begaafde kunstenares, en Annie wilde dat ze naar school ging om het diploma te halen waarvoor ze met de opleiding was begonnen.

Annie werkte in recordtempo de rest van de post op haar bureau af en nam de tekeningen die ze moest veranderen mee naar huis. Ze was de rest van de middag zo in gedachten geweest, dat ze zich nauwelijks had kunnen concentreren. Toen ze thuiskwam, was het licht al aan, en Kate zat in haar kamer naar muziek te luisteren. Zodra ze de voordeur hoorde, kwam ze voor de dag en keek haar tante aan. Annie was woedend, dat was duidelijk. Ze trok haar jas uit, hing hem op de kapstok en liep naar de huiskamer. Kate kwam achter haar aan. Annie ging zitten en keek haar met een mengeling van teleurstelling en woede op haar gezicht aan. De teleurstelling schokte Kate meer dan de woede.

'Wat haal jij je in godsnaam in je hoofd?' begon Annie. 'Ik heb een brief gekregen van je school. Je hebt niet eens gevraagd wat ik ervan vond. Hoe respectloos kun je zijn? En wat ben je nu van plan te gaan doen, zonder diploma? Werken bij McDonald's?'

Kate deed haar best om rustig te blijven. Ze wilde Annie bewijzen dat ze volwassen was en geen kind meer. Ze had het recht om haar eigen beslissingen te nemen. 'Ik heb een baan aangeboden gekregen, en daar wil ik een semester aan besteden. Ik had gedacht dat ik het misschien zou kunnen doen in het kader van een kunstproject of een stage, maar dat vonden ze niet goed. Dus toen heb ik me er tijdelijk voor uitgeschreven. Het is helemaal niet zo'n punt. Het volgende semester ga ik weer naar school.'

'Wat is het voor baan?' vroeg Annie, nog steeds nijdig om hoe Kate het had aangepakt. Ze had tijdens de feestdagen niets gezegd over haar plannen om tijdelijk met school te stoppen, of stage te gaan lopen. Ze had het op zijn minst met haar kunnen bespreken.

'Het is een goede baan,' zei Kate afwijzend. 'Ik wil het gewoon doen.'

'Wat is het voor iets?' vroeg Annie fel. Ze reageerde alleen zo als ze boos was, wat maar zeer zelden voorkwam. Ze wilde alleen maar het beste voor Kate.

'Ik ga ontwerpen maken voor een tattooshop,' zei Kate rustig.

Annie staarde haar ontzet aan. 'Ben je gek geworden? Je gaat een semester bij Pratt, een van de beste kunstopleidingen van het land, opgeven om in een tattooshop te werken? Dat méén je toch zeker niet?'

'Dat meen ik wél. Ze maken prachtige kunst. Ik weet zeker dat ik daar heel creatieve dingen kan doen. Heel wat belangrijke kunstenaars van deze tijd zijn in tattooshops begonnen.'

'Als ik niet zoveel van je hield, zou ik je vermoorden. Kate, je kunt dit niet doen. Is het te laat om je nog voor het komende semester aan te melden?'

'Dat weet ik niet. Ik ga dat niet doen. Ik ga werken bij de tattooshop. Ik ben dinsdag begonnen en ik vind het fantastisch. Ik heb mijn kamer in het studentenhuis al met ingang van dit weekend opgezegd.'

'Dan verwacht ik dat je weer thuis komt wonen.' Annies stem klonk ijzig. Ze was zo kwaad dat ze nauwelijks uit haar woorden kon komen.

'Dat was ik al van plan,' zei Kate beleefd. 'Zoals ik al zei: volgend semester ga ik weer naar school. Ik wil dit gewoon een tijdje doen. Het is erg creatief werk.'

'Zou je me alsjeblieft kunnen uitleggen wat er creatief aan is om ankers en adelaars op mensen hun kont te tatoeëren? Zoiets krankzinnigs heb ik nog nooit gehoord.' Kate was altijd anders geweest dan de anderen. Ze was onafhankelijker, artistieker, idividualistischer ingesteld en moediger, en ze was nooit bang om nieuwe ideeën uit te proberen. Maar dit was een van de slechtste ideeën die ze ooit had gehad, vond Annie. Ze had haar nicht altijd gesteund in haar creativiteit, maar deze keer was ze te ver gegaan.

'Heeft Paul hier soms iets mee te maken?' vroeg ze wantrouwig. Kate schudde haar hoofd, met tranen in haar ogen.

'Nee. Hij is ook kwaad op me. Hij vindt het stom en beneden mijn waardigheid, en hij vindt dat een vrouw zoiets niet hoort te doen.'

'Daar heeft hij groot gelijk in.' Annie kon zich niet voorstellen hoe het zou zijn om tegen iemand te moeten zeggen dat haar nicht tattoo-ontwerpster was, en ze moest er niet aan denken wat Kates ouders ervan zouden zeggen. 'Ik ben erg teleurgesteld in je, Kate,' zei ze, iets rustiger nu. 'Ik verwacht van je dat je je school afmaakt. Niet voor mij, maar voor jezelf. Je hebt je diploma nodig om iets wezenlijks te gaan doen met je kunst, of om een goede baan te krijgen.'

'Dat weet ik wel,' zei Kate redelijk. Er gleden tranen over haar wangen. Ze vond het afschuwelijk om de tante van wie ze zoveel hield en wier respect zo belangrijk voor haar was, teleur te stellen. 'Ik wilde alleen eens iets anders doen, iets creatievers. En ik ben altijd gek geweest op tattoos.'