Om zes uur waren ze nog steeds aan het werk toen Jean-Louis langskwam. Liz was nog een beetje uit haar doen door de rampen van die ochtend en zag er wat gespannen uit, maar alles ging goed.
'Bijna klaar?' fluisterde hij in haar oor, nadat hij geruisloos achter haar was komen staan. Ze draaide zich verschrikt om, maar glimlachte toen ze hem zag.
'Over een uurtje.' Ze had het ijskoud, maar dat vond ze niet erg. Het weer was dan afschuwelijk geweest, de shoot was fantastisch verlopen.
'Hoe heb je het opgelost met die sieraden die je niet kreeg?'
'Er kwam een engel met een koffer vol sieraden uit de lucht vallen, en die heeft me iets veel beters gegeven.' Ze keek hem grijnzend aan, nog steeds onder de indruk van het geluk dat ze had gehad.
'Hoe bedoel je?' Jean-Louis keek verbijsterd. Hij wist hoe geniaal Liz was in problemen oplossen, maar dit kon zelfs zij niet voor elkaar krijgen.
'Precies wat ik zeg. Een van de ontwerpers wiens werk we gebruiken, bleek toevallig in Parijs te zijn en kwam langs. Hij was met een koffer vol fantastische sieraden op weg naar een grote Arabische klant en heeft me daar vijf van gegeven voor de shoot. Het zijn de mooiste sieraden die ik ooit heb gezien, beter dan wat we eerst zouden krijgen. En groter.'
'Je bent een tovenares,' zei hij, en hij gaf haar een knuffel. 'En je leidt een betoverd leven.' Ze had die dag inderdaad het gevoel dat er een zegen op haar rustte. 'Ik heb met een vriend afgesproken voor een borrel in het Ritz,' zei hij. 'Kom maar als je klaar bent, dan gaan we daarna samen naar huis.' Hij verdween in het Ritz en Lizzie ging weer aan het werk.
Het bleek nog twee uur te duren voor ze klaar was en alle stukken van Di Giorgio erop stonden. Ze bracht ze terug naar de gewapende bewaker, die de hele middag bij haar in de buurt was gebleven, en schreef haastig een briefje voor Alessandro di Giorgio, om hem nogmaals te bedanken. Ze beloofde dat ze hem overdrukken van het nummer met zijn stukken zou toesturen. Daarna trof ze Jean-Louis in de bar. Hij zat vrolijk kir royal te drinken met een oude vriend. Ze hadden bij elkaar op school gezeten, en de vriend zag er net zo onverzorgd uit als Jean-Louis zelf, ze leken wel tweelingen. Jean-Louis legde uit dat zijn vriend een kunstenaar was en een studio had in Montmartre die vroeger van Toulouse-Lautrec was geweest. Liz moest toegeven dat ze er voor deze ene keer net zo slordig uitzag als zij. Ze popelde om naar huis te gaan, op te warmen en een lang, warm bad te nemen.
Om tien uur waren ze terug bij zijn appartement, en Lizzie moest de volgende dag weer om vijf uur op voor de tweede dag van de shoot. Deze keer zouden ze de Place de la Concorde als locatie gebruiken, en de dag daarop de Arc de Triomphe. Ze had een zware week voor de boeg. Jean-Louis had de volgende dag vrij en was van plan die met vrienden door te brengen.
Liz liet zich in het bad zakken, deed haar ogen dicht en dacht terug aan de opnamen die ze hadden gemaakt, de sieraden die ze hadden gebruikt, en aan de modellen en hun kleren. Toen ze de film van de dag in haar hoofd afspeelde, was ze tevreden met haar werk. Ze lag er nog steeds over na te denken en maakte zich al zorgen over de volgende dag, toen ze in Jean-Louis' bed in slaap viel. Hij keek glimlachend naar haar terwijl hij het licht uitdeed. Hij had nog nooit iemand ontmoet die zo hard werkte als Liz, en wilde zelf beslist niet zo'n leven leiden. Slechts weinig mensen wilden dat wel.
Annies eerste werkdagen na de kerstvakantie verliepen niet veel soepeler dan die van Liz. Op al haar bouwlocaties bleek chaos te zijn uitgebroken. Haar belangrijkste aannemer had het bijltje erbij neergegooid en al haar projecten hadden vertraging opgelopen. Na i januari was de hel losgebarsten. Ze was zo gestrest dat ze de hele week geen tijd had om te lunchen. Pas op donderdagmiddag kwam ze op een fatsoenlijke tijd terug op kantoor. Ze had een paar bouwtekeningen die ze moest aanpassen en ze wilde haar administratie in orde maken. Bovendien had ze tientallen telefoontjes en e-mails te beantwoorden. Ze vroeg haar assistente om een kop zwarte koffie voor haar te halen en ging aan het werk. Ze besloot te beginnen met de post op haar bureau. De tweede brief die ze openmaakte was van Kates opleiding en ze schoot onmiddellijk in de stress omdat ze dacht dat ze was vergeten het schoolgeld te betalen. Meestal handelde haar accountant dit af, maar het kon zijn dat de cheque was zoekgeraakt in de post. Maar toen ze begon te lezen, bleef haar hart bijna stilstaan van schrik. In de brief werd officieel bevestigd dat Kate zich voor het komende semester had uitgeschreven. Annie had zo'n stressvolle week achter de rug, dat ze meteen woedend werd toen ze dit las. Waar was Kate in godsnaam mee bezig? Ze vergat alles wat ze verder nog moest doen en belde haar direct nijdig op haar mobiel.
'Ik moet je vanavond onmiddellijk spreken,' blafte ze door de telefoon. Dit was niets voor haar. Ze verloor zelden haar zelfbeheersing bij haar nichten en neef. Ze gaf er de voorkeur aan om dingen uit te leggen en redelijk te bespreken. Maar wat Kate had gedaan was niet redelijk. Annie was niet van plan haar te laten stoppen met school. Kate had niet eens om haar toestemming gevraagd, wat ze op haar eenentwintigste op zich natuurlijk ook niet meer hoefde te doen.