'Er is vast een patroonheilige voor sieradeneditors die in de problemen zitten,' zei Liz dankbaar. Ze was een groot bewonderaar van zijn ontwerpen.
'Ik laat de stukken liever niet hier zien,' legde hij uit. 'U zult dat begrijpen. Ik heb een suite in het Ritz. Als u een paar minuten kunt missen, kunnen we daar naartoe gaan.' Het hotel stond letterlijk op twintig meter afstand. Ze keek hem met grote ogen aan. Hij sprak perfect Engels, met een heel licht Italiaans accent.
Ze voelde zich net een zwerver toen ze naast hem in zijn perfect gesneden pak het Ritz in liep. Zij droeg een legging, sportschoenen, een trui en een regenjas, en bij uitzondering had ze deze keer zelfs geen schoenen met hoge hakken bij zich. Bovendien had ze om vijf uur 's morgens niet de moeite genomen om haar haar te borstelen. Ze had het snel vastgezet met een clip, waarna ze een kop van Jean-Louis' koffie achterover had geslagen en de deur uit was gerend. En nu zag ze er vreselijk uit.
Ze was onder de indruk toen ze zag dat Alessandro di Giorgio een enorme suite had aan de kant van de Place Vendôme, die hij gebruikte om klanten te ontmoeten. Zonder te aarzelen maakte hij zijn koffer open en haalde een stuk of tien adembenemend mooie sieraden tevoorschijn, met diamanten, robijnen, smaragden en saffieren. Ze waren nog groter en indrukwekkender dan de stukken die ze van de andere ontwerper had willen gebruiken. Het betekende dat er in haar artikel meer werk van Di Giorgio zou worden opgenomen, maar ze had geen andere keus, en het waren de mooiste sieraden die ze ooit had gezien.
'Mag ik vragen welke klant dit soort stukken koopt?' vroeg ze gefascineerd. Ze waren enorm.
'De vrouw van een emir,' zei hij, maar uit discretie vertelde hij er niet bij om wie het ging. 'Hebt u hier iets aan?'
'O mijn god, dit is een wonder,' zei ze, terwijl ze hem verbijsterd aankeek.
'Kiest u maar uit wat u mooi vindt, en wat u nodig hebt. Ik maak wel mijn excuses bij de vrouw van de emir.' Voor hem was dit ook goede publiciteit. Hij was bekend in de Verenigde Staten, maar nog veel bekender in Europa. Hij was de derde generatie sieradenontwerpers in zijn familie. Zijn grootvader had de zaak opgezet, en zijn vader leefde nog en was nog steeds bij het bedrijf betrokken. Alessandro was achtendertig en had vijftien jaar voor zijn vader gewerkt als ontwerper. Liz had voor haar artikel zorgvuldig onderzoek naar hen gedaan, en wat haar aansprak was dat veel van hun stukken uniek waren en dat hun werk in Europa in hoog aanzien stond. Ze hadden winkels in Rome, Londen en Milaan, maar niet in Parijs. Hij bezocht zijn klanten daar zelf, en het was puur geluk dat hij er vandaag was.
Liz zocht vier van de grootste stukken uit, en Alessandro knikte toen hij zag waar haar voorkeur naar uitging. Hij begreep welke richting ze uit wilde en hoe het er moest uitzien, en hij stelde een vijfde stuk voor, dat er naar zijn idee ook goed bij paste. Zij was het met hem eens en voegde het bij de andere. Hij deed de sieraden die ze had uitgekozen in dozen en wees een van zijn bewakers aan om met haar mee terug te lopen naar de set. Tien minuten nadat ze het hotel waren binnengegaan kwamen ze weer naar buiten, Liz met een onschuldig ogende boodschappentas van het Ritz, waar alle stukken in zaten die ze nodig had, inclusief één extra. Toen ze terug waren op de set, keek ze hem aan. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Hij had haar uit de shit geholpen, maar het zou grof zijn om dat te zeggen tegen een man die zo welopgevoed en beschaafd was als hij. Hij was buitengewoon beleefd.
'U hebt me echt uit de brand geholpen.' Ze moest bijna huilen terwijl ze dit zei, en hij glimlachte. 'Ik zal zorgen dat u vanavond of uiterlijk morgen alles terug hebt.'
'Neem de tijd,' zei hij rustig. 'Ik ben hier drie dagen. We moeten in Parijs een aantal klanten bezoeken.'
'Komt u ooit wel eens in New York?' vroeg ze hem. Ze vond dat ze hem echt iets verschuldigd was voor zijn royale hulp.
'Niet vaak. We doen vooral zaken in Europa. Maar zo nu en dan kom ik er wel. Ik vind New York erg prettig.' Hij zag er jonger uit nu hij met haar praatte. Hij was zo serieus en zo keurig gekleed dat ze eerst had gedacht dat hij veel ouder was. Maar ze herinnerde zich nu dat hij maar tien jaar ouder was dan zij.
'Nou, volgende keer dat u naar New York komt, ben ik u een lunch verschuldigd, of een diner, of mijn eerstgeborene, wat dan ook.'
'Ik heb u graag geholpen. Ik hoop dat uw shoot goed verloopt, Miss Marshall,' zei hij formeel.
'Dat gaat zeker gebeuren, dankzij u.' Ze keek hem stralend aan, en ondanks haar ongekamde haar en haar werkkleding zag
hij zonder enige moeite dat ze een prachtige vrouw was.
'Arrivederci,' zei hij. Daarna stapte hij samen met een van de gewapende bewakers in een Mercedes met chauffeur. De andere bewaker liet hij bij haar achter omdat zij enkele van zijn belangrijkste sieraden bij zich hield.
Een halfuur later hervatten ze hun werk. Ze was opgevrolijkt in de wetenschap dat ze had wat ze hebben moest, en de fotograaf was helemaal opgewonden toen hij de stukken zag. Ze waren veel mooier dan de sieraden die de andere ontwerper hun had toegezegd.