De kleding was bij deze shoot van secundair belang. Liz had samen met de styliste enkele eenvoudige witte en zwarte jurkjes van een Amerikaanse ontwerper uitgekozen, maar twee daarvan waren bij de Franse douane blijven steken en konden niet worden vrijgegeven. Ze moesten zich dus behelpen met wat ze hadden. De styliste verving een van de jurken door een schitterende witte blouse, wat heel goed uitpakte. De nadruk van de hele shoot lag op de sieraden die Lizzie wilde laten zien, en dat was hun grootste probleem. Bijna alle ontwerpers met wie ze werkten hadden de sieraden gestuurd die zij had uitgekozen, maar een van de belangrijkste ontwerpers had andere stukken gestuurd, die haar niet bevielen. Ze belde hem onmiddellijk op. Hij vertelde dat hij de sieraden die ze had uitgekozen had verkocht, en bood zijn excuses aan dat hij dat niet aan haar had doorgegeven. Het ergste was dat hij in Rome zat, waardoor ze niet naar hem toe kon gaan om iets anders uit te zoeken. Tijdens een pauze reed ze snel naar twee ontwerpers in Parijs met wie ze vaak samenwerkte, maar bij hen vond ze niets wat haar aanstond. Ze kwam voor de shoot nog drie tot vier stukken tekort. Dit was precies het soort stress en ergernis waar ze een hekel aan had, maar het was soms niet te vermijden.
'Jezus, had ik mijn horoscoop maar gelezen voor vandaag,' klaagde ze tegen de hoofdstyliste. Ze had er geen idee van wat ze moest doen. Ze herschikte de sieraden voor de verschillende shots, maar hoe ze het ook deed, ze kwam tekort, en dit was een belangrijk artikel. De hoofdredacteur in New York had er geen boodschap aan dat er een model ziek was geworden, dat er twee jurken nog bij de douane lagen en dat vier belangrijke sieraden die ze wilde laten zien, waren verkocht. Lizzie zat met dichtgeknepen ogen in een stoel langs de zijkant van de set en probeerde een oplossing te bedenken. Meestal wist ze wel een konijn uit de hoge hoed te toveren, maar deze keer kwam ze er niet uit. Na een paar minuten kwam een van de assistentes van de stylist naar haar toe, maar Lizzie wuifde haar weg. Ze wilde nu niet gestoord worden. Jean-Louis belde haar ook tijdens zijn lunchpauze, en ze vertelde hem dat ze tot over haar oren in de shit zat en dat ze hem zou terugbellen. Hij vertelde dat zijn shoot prima verliep, wat haar alleen nog maar meer irriteerde. Ze had nu haar eigen problemen.
Toen ze haar mobiel uitdrukte, kwam de jonge assistente weer naar haar toe. 'Het spijt me, Liz. Ik weet dat je het druk hebt, maar Alessandro di Giorgio is hier.'
'Shit,' zei Lizzie, met opeengeklemde kaken. Hij was een van de belangrijke ontwerpers van wie ze sieraden gebruikten, en het laatste waar ze nu behoefte aan had was dat hij haar op de vingers kwam kijken om er zeker van te zijn dat zijn werk het belangrijkste onderdeel van de shoot vormde. Sommige ontwerpers gedroegen zich net als verwende kinderen en ze was niet van plan zich door een van hen te laten vertellen wat ze moest doen, of zich met mooie praatjes te laten overhalen om hem extra op de voorgrond te plaatsen. 'Wil je tegen hem zeggen dat ik er niet ben?' Ze had hem nog nooit persoonlijk ontmoet. Alle contacten waren verlopen via de e-mail, en zijn grote stukken waren allemaal met gewapende beveiliging vanuit Rome naar haar toe gestuurd.
'Ik denk dat hij al weet dat je er bent,' zei de jonge styliste verontschuldigend. Ze kwam net van school en was bloednerveus. Dit was haar eerste grote klus. Ze wist dat Lizzie bekendstond als een perfectionist, en na alles wat er die ochtend was misgegaan, was ze als de dood dat iemand dat op haar zou afreageren. In de modebusiness liepen de spanningen altijd hoog op, en als er op een shoot iets misging, kregen de mensen onder aan de ladder daar onvermijdelijk de schuld van. Zij stond helemaal onder aan de ladder.
Liz keek haar geïrriteerd aan, maar ze bleef beleefd. 'Ik heb nu geen tijd om met hem te praten. Ik probeer te bedenken wat ik in godsnaam moet doen met die drie stukken die ik niet heb. Of vier, om precies te zijn.'
'Daar wil hij het juist met je over hebben. Hij zei dat hij toch in Parijs moest zijn, om een belangrijke klant te spreken, en hij heeft een aantal stukken bij zich die je nog niet hebt gezien. Hij kwam langs bij de set en ik vertelde hem wat er was gebeurd, en hij vroeg zich af of je wilde zien wat hij bij zich heeft.'
Lizzie staarde haar verbijsterd aan. Toen verscheen er een glimlach op haar gezicht. 'God bestaat echt. Waar is hij?' Het jonge meisje wees naar een lange blonde man in een donkerblauw pak met een das en een grote diplomatenkoffer in zijn hand, die werd geflankeerd door gewapende bewakers. Hij keek haar met een behoedzame glimlach aan. Toen hij op haar af liep, zag hij er net zo uit als op de foto's die ze van hem had gezien, en hij was onberispelijk gekleed.
'Miss Marshall?' vroeg hij rustig. De bewakers hielden zich op de achtergrond, maar bleven dicht genoeg in de buurt om in te grijpen als hij zou worden aangevallen. 'Ik begrijp dat u een probleem hebt. Ik heb vanmiddag een afspraak met een klant, en ik zag dat jullie bezig waren met de shoot. Ik besloot even langs te komen. Mijn klant zal het niet leuk vinden als ik minder sieraden voor haar meeneem, maar wat ze niet heeft gezien, kan ze ook niet missen. Als u een van de stukken waarin zij geïnteresseerd was wilt gebruiken, zeg ik wel tegen haar dat er oponthoud is geweest in mijn atelier.'