De volgende ochtend werden ze allemaal om dezelfde tijd wakker, en Damien verscheen in de deuropening van hun slaapkamer in dezelfde kleren die hij de dag ervoor had gedragen. Jean-Louis had hem niet wakker willen maken om ze uit te trekken. Damien sprong bij hen op bed en vroeg wat ze die dag gingen doen. Jean-Louis zei dat ze hem na het ontbijt weer naar zijn moeder zouden brengen, omdat Lizzie en hij de volgende dag weer gingen werken en veel moesten voorbereiden.
'Mijn oma komt vanavond,' zei Damien vrolijk. 'Maman gaat morgen naar Londen, voor haar werk. Ze blijft vijf dagen weg.' Hij was al van de plannen op de hoogte en leek blij dat zijn oma zou komen. 'Als oma hier is, eten we iedere dag een ijsje,' legde hij uit aan Liz, en haar hart ging naar hem uit. Een ijsje leek nauwelijks voldoende compensatie voor een paar ouders die zo zelden thuis waren en zo helemaal opgingen in hun eigen leven. Ze hoopte dat zijn oma dit zo veel mogelijk goedmaakte.
Liz maakte toast met jam voor hen allemaal en kookte een ei voor Damien. Jean-Louis bereidde in die tijd café au lait en gaf ook wat aan de jongen. Hij serveerde het in diepe kommen, zoals ze in de oude cafés deden. Het was heerlijk, en Damien had een melksnor van het lekker geurende brouwsel. Liz dronk haar koffie helemaal op.
Om een uur of elf waren ze terug bij Françoises Marokkaanse onderkomen aan de Rue Jacob. Damien was blij om zijn moeder te zien, hoewel hij sip keek toen hij afscheid moest nemen van zijn vader. Jean-Louis legde uit dat hij twee weken in Parijs zou zijn en dat hij van plan was zijn zoon gauw weer te zien. Damien keek blij. Het was duidelijk dat hij dol was op zijn vader.
Er was ook een man in het appartement. Hij leek Lizzie nog erg jong, hooguit negentien. Na een paar minuten herkende ze hem. Het was een jong Brits model, met wie Vogue de laatste tijd veel had gewerkt. Hij was erg aardig tegen Damien toen ze binnenkwamen. Hij praatte tegen hem als kinderen onder elkaar en Damien leek hem te kennen. Hij heette Matthew Hamish, en Jean-Louis kende hem ook. Jean-Louis was na afloop nogal geïrriteerd, wat Liz verbaasde. De opmerkingen die hij over het jonge Britse model maakte, gaven haar bijna de indruk dat hij jaloers was.
'Ben je jaloers op hem?' vroeg ze, toen ze het gebouw uit liepen.
'Natuurlijk niet. Het gaat mij niets aan met wie ze naar bed gaat.' Hij wist niet zeker of dat het geval was, maar toen ze aankwamen had Matthew met alleen een spijkerbroek aan op de bank gelegen, en hij had eruitgezien alsof hij net onder de douche vandaan kwam. 'Ik vind het alleen een beetje dom om steeds nieuwe mensen in Damiens leven te introduceren die voor haar niet belangrijk zijn en uiteindelijk toch weer weggaan.'
'Hoe weet je dat hij niet belangrijk voor haar is?' vroeg Lizzie belangstellend. Ze vond echt dat hij jaloers klonk. Françoise was vriendelijker tegen haar geweest dan Jean-Louis tegen het jonge mannelijke model. Hij had nauwelijks een woord met hem gewisseld, terwijl Françoise Liz had bedankt voor haar goede zorgen voor Damien en hartelijker was geweest dan de eerste keer dat ze elkaar hadden ontmoet.
'Hij is haar type niet,' antwoordde Jean-Louis een beetje kortaf, en hij veranderde van onderwerp. Maar Liz merkte dat hij nog een poosje prikkelbaar bleef. Hij ontspande pas weer toen ze teruggingen naar zijn appartement. Ze moesten allebei een aantal telefoontjes plegen over de shoots die ze de volgende ochtend gingen doen. Liz vond het jammer dat ze niet samen zouden werken. Zij moest aan de slag voor een groot artikel over sieraden, waarvan de voorbereidingen al maanden bezig waren, en hij moest naar de shoot voor de omslag van het aprilnummer van de Franse Vogue.
Tegen de avond gingen ze naar een bistro in de buurt, waar ze salade en soep aten, en toen ze later in zijn appartement terugkwamen, vrijden ze met elkaar. Jean-Louis' irritatie over Françoise en het Britse model leek te zijn weggezakt, en Lizzie concludeerde dat hij gewoon zijn territorium verdedigde. Niemand vond het leuk om geconfronteerd te worden met de nieuwe geliefde van zijn ex, zelfs als de relatie allang voorbij was. En ze besefte dat hun openheid tegenover elkaar, vooral omwille van Damien, erg Frans was. Jean-Louis was in ieder geval weer in een goede bui toen ze die avond naar bed gingen, en ze vielen in elkaars armen in slaap. Jean-Louis had de wekker op vijf uur gezet. Ze moesten allebei om zes uur op hun set zijn. Toen Liz al bijna sliep, merkte ze dat ze aan Damien moest denken. Ze wist niet waarom, maar ze kon hem niet uit haar hoofd zetten. Haar hart deed pijn als ze dacht aan het leven dat hij leidde. Hij verdiende zoveel meer dan hij kreeg. Het deed haar bijna verlangen dat Jean-Louis en zij nog lang bij elkaar zouden blijven. En wie weet zou dat ook wel gebeuren. Hun dagen in Parijs waren tot nog toe perfect geweest.
11
Liz was een perfectionist die graag ieder mogelijk probleem al van tevoren oploste. Ze had een hekel aan vervelende verrassingen en ze deed er alles aan om die te voorkomen. Maar ondanks haar zorgvuldige voorbereidingen had ze de volgende dag op de set een hele reeks lastige problemen op te lossen. Ze maakten hun reportage buiten, op de Place Vendóme, en het eerste wat er misging, was dat het begon te regenen. Ze zetten een enorme tent op en filterden kunstmatig zonlicht in. Het duurde langer om de zaak te regelen, maar het was te doen. Ze hadden straalkachels neergezet tegen de ijzige kou. Maar een van de modellen zei dat ze zich toch niet lekker voelde en niet kon werken.