'Wij hadden geen keus. Mijn ouders waren overleden. Maar Damien zal zich door jullie misschien in de steek gelaten voelen. Ik heb in mijn tienerjaren erg geleden onder het verlies van mijn ouders. Ik denk dat ik hun kwalijk nam dat ze dood waren gegaan, hoewel ik heel veel van mijn tante hield. Ze was fantastisch, ze was als een moeder voor me. Maar ze is niet mijn moeder, ze is mijn tante.'
'We leggen het hem later wel uit.' Jean-Louis glimlachte naar haar, terwijl hij een Gitane opstak. 'Françoise is er nog niet aan toe om haar carrière op te geven. Wat zij doet, op dit niveau, kan ze nog maar een paar jaar volhouden. Het zou voor haar zonde zijn om nu te stoppen. En ik kan dat ook niet doen. Ik weet zeker dat hij het zal begrijpen,' zei Jean-Louis vol vertrouwen. Liz wist niet zeker hoe Damien er later over zou denken dat zijn ouders niet bereid waren geweest zich aan hem aan te passen en alleen aan zichzelf hadden gedacht. Ze vond dat ze hem in sommige opzichten als een stuk speelgoed behandelden. Ze was nog steeds dankbaar voor de offers die Annie had gebracht, en waarvan ze zich nu extra bewust was. Ze kon zich niet voorstellen hoe haar leven eruit zou zien als zij nu drie kinderen zou moeten opvoeden, in de leeftijd waarin haar broer en zus en zij waren toen Annie ze op haar zesentwintigste kreeg. Liz achtte zichzelf er niet toe in staat, nu niet en ook later niet, en ze bewonderde Annie des te meer om alles wat ze had gedaan.
'Ik zou het ook niet kunnen,' zei Liz eerlijk, 'maar ik zou geen kind nemen. Ik wil niet iemand anders zijn leven verprutsen.'
'Dat doen wij ook niet,' verzekerde Jean-Louis haar, blind voor wat ze de jongen onthielden. Op dat moment liep Damien de kamer binnen. De film was afgelopen en hij had honger. Jean-Louis deed wat kaas en paté voor hem op een bord en opende een van de dozen met macarons, die ze die middag bij Ladurée hadden gekocht. En Damien was daar zo te zien volkomen tevreden mee. Als hij bij zijn moeder was, leefde hij op pizza en sandwiches. Zijn vader had altijd lekkerder dingen om te eten. Maar hij zag er niet ongelukkig of ondervoed uit, en hij was gemakkelijk gezelschap. Hij had al op jonge leeftijd geleerd zich aan te passen aan de volwassenen om hem heen en geen moeilijkheden te veroorzaken. Als hij dat wel deed, stuurden ze hem weg. Liz vond het een moeilijk leven voor hem. Het was niet het bestaan dat zij aan een kind zou willen geven, en het leek ook niet op de jeugd die ze had gehad bij haar tante, die zich aan hen had aangepast en hun een veilige, gelukkige kindertijd had gegeven. Annie had het er altijd over dat ze zo blij was dat ze hen had. Lizzie was haar dankbaarder dan ooit als ze het bekeek in de context van haar eigen leven en bedacht hoe moeilijk het haar nu al viel om alles te doen wat ze moest doen. Ze wist zeker dat het voor Françoise en Jean-Louis ook niet gemakkelijk was. Maar Damien betaalde er de prijs voor. Dat had zij nooit gedaan. Zij had onder de omstandigheden een volmaakte jeugd gehad. En desondanks durfde ze het nu nog niet aan om langdurige verbintenissen aan te gaan. Ze had nog nooit tegen een man gezegd dat ze van hem hield, uit angst dat als ze dat zou doen, hij misschien dood zou gaan of zou verdwijnen. Ze was nooit echt verliefd geweest. Ze had nog steeds haar twijfels over Jean-Louis. Ze voelde zich tot hem aangetrokken en ze genoot van zijn gezelschap, maar liefde was voor haar iets wat veel dieper ging en waarbij er geen weg terug was. Tot nog toe had ze altijd de mogelijkheid opengehouden om een relatie te beëindigen of om weg te gaan. Ze wilde zich nu nog niet binden. Ze kon zich niet eens voorstellen dat ze een kind met hem zou krijgen. En zeker niet op haar twintigste, zoals Françoise. Jean-Louis had vaak gezegd dat hij ooit graag een tweede kind zou willen. Liz was niet van plan zich daarvoor aan te bieden.
Lizzie kaartte een poosje met Damien en daarna speelden ze samen met zijn nieuwe trein. Later zette Jean-Louis weer een dvd op, en uiteindelijk viel het onweerstaanbare jongetje met de grote groene ogen en het rode haar op het bed van zijn vader in slaap. Jean-Louis tilde hem op en legde hem op het smalle bed in het piepkleine kamertje waar hij sliep als hij bij zijn vader was. De volgende dag zouden ze hem weer naar Françoise brengen.
Toen Damien naar bed was, brachten Liz en Jean-Louis de avond rustig samen door bij een glaasje wijn. Ze praatten vooral over mode en over de redacteuren en fotografen die ze kenden, het beleid bij de verschillende tijdschriften, vooral dat van haar, en hun carrières. Ze voelden zich bij elkaar op hun gemak, hadden dezelfde interesses, deelden veel kennissen en werkten in hetzelfde milieu. Het was voor hen allebei een ideale situatie. En dit was een volmaakte nieuwjaarsdag. Ze kroop dicht tegen hem aan toen ze die avond naar bed gingen. Ze wilde niet meer dan dat. Ze vond het fijn om bij hem te zijn in zijn grappige appartementje in Parijs en zijn zolderkamer in New York. Ze vrijden die avond niet, omdat Lizzie niet het risico wilde lopen dat Damien onverwachts binnen zou lopen. Er was maar één wc in het appartement en hoewel Jean-Louis haar verzekerde dat Damien niets zou horen en 's nachts nooit wakker werd, durfde ze het niet aan. Ze voelde zich verantwoordelijk voor de jongen als ze hier was.