'Mijn zus en haar man,' fluisterde Annie. Ze staarde met niets ziende ogen voor zich uit. Dit was niet gebeurd. Het was onmogelijk. Dit kon hun niet overkomen. Maar het was zo. Ze had er geen idee van wat ze verder moest zeggen, dus ze bedankte de man en hing op. Ze had hem verteld dat hij haar kon bereiken in het huis van haar zus, in Greenwich, en had hem het nummer gegeven. Nu greep ze haar handtas en liep het appartement uit, zonder zelfs maar de lichten uit te doen.
Later wist ze niet meer hoe ze in haar auto was gekomen en door de stromende regen naar Greenwich was gereden. Ze had er geen enkele herinnering meer aan. De beloofde storm had ten slotte New York getroffen. Ze liet haar auto op de oprit in Greenwich staan en was doorweekt toen ze het huis bereikte. Magdalena stond te huilen in de keuken. De kinderen zaten boven naar een film te kijken, in afwachting van het moment dat hun ouders thuis zouden komen. Toen ze de deur achter Annie dicht hoorden vallen, kwamen ze naar beneden rennen om hun vader en moeder te begroeten. In plaats daarvan zagen ze hun tante met haar haren tegen haar hoofd geplakt druipnat in de kamer staan. De tranen stroomden als regendruppels over haar gezicht.
'Waar zijn papa en mama?' vroeg Ted onzeker. Lizzie staarde haar met grote ogen aan. Zodra ze Annie daar zag staan wist ze het, en haar hand vloog naar haar mond.
'Papa en mama...' zei ze met een ontsteld gezicht, en Annie knikte. Ze rende de trap op en sloeg haar armen om hen heen. Ze klampten zich aan haar vast alsof ze een reddingsvlot was op een stormachtige zee, en met een vernietigende kracht drong het besef tot Annie door. Nu waren ze alle drie van haar.
2
De dagen daarna waren een regelrechte nachtmerrie. Ze moest het ze vertellen. Lizzie was er kapot van. Ted verstopte zich na het horen van het nieuws in de garage. Katie was ontroostbaar. En Annie wist eerst niet wat ze moest doen. Ze ging naar New London om met de politie te praten. Bills vliegtuig was door de brand onherkenbaar verwoest. Van de lichamen was niets overgebleven.
Op de een of andere manier lukte het haar om alles te regelen. Ze zorgde voor een waardige begrafenis, waar half Greenwich naartoe kwam. Bills partners van de uitgeverij kwamen over uit New York om hem de laatste eer te bewijzen. En Annie had naar haar kantoor gebeld om uit te leggen dat ze een week of twee vrij moest nemen en de presentatie niet kon houden.
Ze trok in het huis van Bill en Jane en ging terug naar de stad om haar spullen op te halen. Het nieuwe appartement waar ze zo dol op was, was verleden tijd. Het had maar één slaapkamer. Ze wilde de kinderen niet zo snel uit hun vertrouwde omgeving weghalen, dus ze moest naar de stad heen en weer reizen. Magdalena stemde ermee in bij hen in te trekken. En Annie moest wennen aan het idee dat ze plotseling een zesentwintigjarige vrouw was met drie kinderen. Jane en Bill hadden met haar besproken dat als hun ooit iets zou overkomen, Annie hun taak zou overnemen. Bill had geen naaste familie en de ouders van Annie en Jane waren overleden. Behalve Annie was er niemand die voor hen kon zorgen, en daar moesten ze alle vier het beste van maken. Ze hadden geen andere keus. Annie had Jane de nacht voor de begrafenis gezworen dat ze haar leven aan de kinderen zou wijden en dat ze haar uiterste best zou doen. Ze had er geen idee van hoe ze een moeder moest zijn. Ze was altijd alleen een leuke tante geweest, dus ze zou het moeten leren. Ze kon zich niet voorstellen hoe ze ooit de plaats van Bill en Jane zou moeten innemen. Ze wist dat ze een slechte vervanging was voor twee zulke geweldige ouders, maar de kinderen hadden alleen haar.
Seth was zo tactvol te wachten tot een week na de begrafenis voor hij haar in Greenwich kwam opzoeken. Hij nam haar mee uit eten in een rustige gelegenheid. Hij vertelde haar dat hij haar geweldig vond, maar dat hij met zijn negenentwintig jaar onmogelijk de verantwoording voor een vrouw met drie kinderen op zich kon nemen. Hij zei dat hij de afgelopen twee maanden een fantastische tijd met haar had gehad, maar dat dit hem veel te zwaar was. Ze zei dat ze het begreep. Ze huilde niet, ze werd niet kwaad op hem. Ze was verdoofd. Nadat hij haar de situatie had uitgelegd, reden ze zwijgend naar huis. Hij probeerde haar een afscheidszoen te geven, maar ze wendde haar hoofd af en liep zonder nog een woord tegen hem te zeggen het huis in. Ze had belangrijkere dingen aan haar hoofd. Ze had drie kinderen op te voeden. Ze waren van de ene op de andere dag een gezin geworden. Seth maakte daar geen deel van uit en wilde dat ook niet. Ze kon zich niet voorstellen dat er een man was die dat wel zou willen. Op het moment dat het vliegtuig tegen de grond sloeg, was ze in één klap volwassen geworden.
Negen maanden later, in juni, aan het eind van het schooljaar, verhuisde Annie samen met de kinderen naar een appartement in de stad, niet ver van de plek waar ze nog maar net woonde toen haar zus overleed. Dit appartement had drie slaapkamers. Ze schreef de kinderen in op een school in New York. Lizzie was toen net dertien geworden, Ted was negen en Katie zes. Sinds ze bij hen was, had Annie niets anders gedaan dan van haar werk snel naar huis rijden, om bij de kinderen te zijn. In de weekends bracht ze Katie naar ballet en Ted naar voetbal, en Lizzie nam ze mee om te winkelen. Ze zorgde dat Ted bij een orthodontist kwam en als ze niet hoefde over te werken, ging ze naar schoolevenementen. Het architectenbureau waarvoor ze werkte had begrip voor haar situatie. En omdat Magdalena kon bijspringen, lukte het haar om genoeg tijd te besteden aan haar projecten. Uiteindelijk kreeg ze zelfs een promotie en opslag.