De inrichting van haar appartement was uitgesproken Marokkaans, met leren poefs op de grond, lage tafels en banken die betere tijden hadden gekend en bedekt waren met kleurige sjaals. Haar huishoudelijke kwaliteiten waren vergelijkbaar met die van Jean-Louis. De kamer lag bezaaid met tijdschriften, losse foto's, schoenen en halflege flessen wijn.
Damien maakte een vrolijke, zorgeloze indruk. Hij rende naar zijn vader toe om hem te begroeten en gaf zijn moeder een zoen toen ze weggingen.
De twee vrouwen hadden elkaar nieuwsgierig bekeken, maar erg weinig tegen elkaar gezegd. Lizzie had het gevoel dat Françoise niet verrukt was om haar te zien, maar ze leek zich er ook niet bovenmatig aan te storen. Jean-Louis had verteld dat ze altijd een erg open relatie hadden gehad toen ze nog bij elkaar waren en dat ze elkaar nooit helemaal trouw waren geweest. Hij had tegen Liz gezegd dat zij de enige vrouw was aan wie hij monogamie had beloofd en hij beschouwde dat als een grote verplichting en een enorme concessie van zijn kant. Tot nog toe was monogamie, zowel van hem als van zijn partner, voor hem van geen belang geweest. Hij vond dat je moest leven bij de dag en mogelijkheden moest pakken wanneer die zich voordeden. Hij plaagde Lizzie vaak dat ze zo Amerikaans was, en dat Amerikanen zo puriteins waren. Maar zij hield vast aan haar regels. Ze wilde niet dat haar vriend met andere vrouwen naar bed ging. Ze had nooit bewijs gehad van het tegendeel, en als ze hem 's avonds thuis opbelde als hij in Parijs was, was hij altijd alleen. Het had Liz geïntrigeerd om hem samen te zien met Damiens moeder toen ze elkaar ontmoetten. Zo te zien waren ze vrienden en verder niets. Hij had Liz vanaf het begin al verteld dat Françoise en hij goed bevriend waren, en zij vertrouwde hem. Hij had nog nooit tegen haar gelogen.
Ze gingen naar het Bois de Boulogne. Het was koud, maar ze renden rond en balden met Damien. Het was een schattig jongetje en Liz deed veel moeite om Frans met hem te praten. Ze gingen met hun drieën in de draaimolen en na afloop dronken ze warme chocolademelk bij Ladurée op de Champs Elysées, met gebak. Damien vond het heerlijk en zelfs Lizzie bezweek en nam macarons en een kopje thee. Daarna gingen ze naar Jean-Louis' appartement, waar Liz Damien de trein gaf die ze voor hem had gekocht. Hij was er dolblij mee, en toen hij geen zin meer had om ermee te spelen, zette Jean-Louis in de slaapkamer een Disney-dvd voor hem op. Terwijl hij daarnaar keek, praatten de twee volwassenen rustig met elkaar in de woonkamer. Het was een heerlijke dag geweest. Lizzie had Jean-Louis' zoon al lange tijd eens willen ontmoeten, maar het was er nog niet eerder van gekomen. Dit was de eerste keer dat ze vrij had in Parijs: anders was ze altijd erg druk met het organiseren van shoots en had ze tussendoor geen tijd voor zichzelf.
'Ik wou dat hij vaker bij mij kon zijn,' zei Jean-Louis weemoedig. 'Het is een heerlijk kind, maar ik ben nooit thuis. In ieder geval nooit lang. Françoise reist ook veel. Haar moeder komt over uit Nice om voor hem te zorgen, maar nu hij echt naar school moet, denkt ze erover om hem definitief in Nice te laten wonen. Het is moeilijk voor hem om steeds van de een naar de ander te gaan, en haar moeder zorgt goed voor hem. Françoise was eigenlijk nog te jong toen hij werd geboren. Toen ze destijds zwanger raakte vonden we het een geweldig idee, maar we hadden waarschijnlijk beter kunnen wachten.' Hij keek Liz glimlachend aan. 'Maar dan was hij nooit geboren. Ik denk dat het lot uiteindelijk de goede beslissingen neemt.' Het kwam haar vreemd voor om zoiets belangrijks als het wel of niet krijgen van een kind aan 'het lot' over te laten. Zij had niet het gevoel dat ze eraan toe was om een baby te krijgen, en ze kon zich niet voorstellen dat dat de komende jaren zou veranderen. Ze was te druk met haar carrière. Hetzelfde gold voor Françoise en Jean-Louis, maar zij leken zich er niets van aan te trekken.
'Zal hij jullie niet vreselijk missen als hij bij zijn oma gaat wonen?' Ze had medelijden met de jongen, die steeds heen en weer werd gejojood tussen twee zeer onafhankelijke mensen die hem hadden gekregen toen ze nog te jong waren, en een oma die aan de andere kant van het land woonde.
'Het zou beter voor hem zijn. Zij biedt hem meer vastigheid dan wij, en Françoise heeft twee zussen, in Aix en Marseille. Hij zou zijn ooms en tantes en neefjes en nichtjes meer te zien krijgen. Wij hebben geen tijd om hem met andere kinderen te laten spelen, behalve op de peuterspeelzaal of bij het kinderdagverblijf, waar Françoise hem naartoe brengt. Jij bent ook door iemand anders dan je ouders opgevoed. Volgens mij heb je daar ook geen problemen aan overgehouden,' zei hij praktisch. Maar wat hij niet inzag en nooit had begrepen was hoe diep de littekens waren die de dood van haar ouders bij Lizzie had achtergelaten, hoe goed Annie ook voor hen had gezorgd. Het was niet hetzelfde als opgroeien bij een vader en moeder. Het was voor haar een verpletterend verlies geweest. En misschien was het nog erger als je ouders ervoor kozen om je weg te sturen. Hoe moest je dat later aan jezelf uitleggen?