Familieband(38)

'Nee, dat is niet waar,' zei hij streng. 'Je hebt kinderen. Je mag zo niet denken.'

'Ga dan niet bij me weg.'

'Ik ga helemaal nergens naartoe,' zei hij zacht, 'maar zulke dingen moet je niet zeggen. Ik word er bang van.' Ze knikte en kuste hem hard op de mond.

Hij vertrok een paar minuten voor haar kinderen thuiskwamen en hield een taxi aan om hem naar Annie te brengen. Hij draaide zich om en zwaaide naar Pattie, die hem stond na te kijken. Haar ogen lieten de taxi niet los voor hij helemaal uit het zicht was verdwenen.



In Parijs zouden Jean-Louis en Liz Damien, de zoon van Jean-Louis, gaan ophalen, die een dag en een avond bij hen zou blijven. Ze hadden de avond ervoor gedineerd met vrienden van Jean-Louis. Lizzie had het sinds haar aankomst heerlijk gehad. Jean-Louis had een prachtig klein appartement aan de linkeroever van de Seine, met een terras dat uitkeek over het water. Ze vond het zalig om de bootjes gade te slaan die langs kwamen varen, en uit te kijken over de stad. Als ze hier voor haar werk kwam, verbleef ze altijd in het Four Seasons of het Bristol-hotel, maar het was veel leuker en romantischer om bij hem te logeren. Ze keek er ook naar uit om zijn zoon te ontmoeten. Jean-Louis was van plan hen mee te nemen naar het park en had zijn zoon een ritje in de draaimolen beloofd.

Lizzie was zich in zijn grappige oude badkamer met de ronde oeil-de-boeuf ramen aan het klaarmaken om weg te gaan, toen ze zag dat het toiletpapier op was. Ze trok een la open om een nieuwe rol te pakken en daar zag ze tot haar schrik verschillende setjes damesondergoed en een zwartkanten beha liggen. De spullen waren niet van haar. Ze wist niet zeker of het restanten waren uit een grijs verleden, of iets van recentere datum, maar ze pakte alles uit de la en gooide het bij hem op het bed. Jean-Louis lag naar een voetbalwedstrijd tussen Paris FC. en Saint-Germain te kijken.

'Dit vond ik in de badkamer,' zei ze terloops. Hij keek even achterom, maar precies op dat moment maakte Paris F.C. een doelpunt. Hij hoorde het publiek juichen en keek snel weer naar de tv terwijl hij haar antwoord gaf. Hij had het kanten ondergoed op het bed zien liggen, maar hij verblikte of verbloosde niet.

'Je hebt mijn geheim ontdekt,' zei hij met een glimlach. 'Ik draag dat als jij er niet bent.'

'Erg grappig,' zei ze, met een vaag, beverig gevoel in haar maag. Normaal gesproken was ze niet jaloers, maar ze hadden afgesproken dat hun relatie exclusief zou zijn, en ze wilde zeker weten dat ze zich daar allebei nog steeds aan hielden. 'Zijn deze spullen van iemand die je kent?' Het was niet erg waarschijnlijk dat een volslagen onbekende naar zijn appartement was gekomen en haar slipjes en beha in een la had achtergelaten.

'Waarschijnlijk zijn ze van Françoise . Ik weet zeker dat ze hier al jaren liggen en dat ze ze is vergeten toen ze wegging. Ik kijk nooit in die laden. Gooi ze maar weg. Als ze er vier jaar niet naar heeft gevraagd, zal ze ze nu ook wel niet meer nodig hebben.' Françoise was de moeder van zijn zoon, en het verhaal klonk aannemelijk. Liz glimlachte naar hem en gooide de spullen in de prullenbak onder zijn bureau. Hij had een schoonmaakster die één keer per week bij hem langskwam, hoewel dat niet te zien was. Zijn appartement was net zo rommelig als zijn kleding.

'Het toiletpapier is trouwens op,' deelde ze mee, terwijl ze verderging met aankleden. Ze was opgelucht door zijn eenvoudige, nuchtere verklaring. Ze had een hekel aan jaloerse scènes, en het was fijn om te weten dat hij haar niet bedroog. Het was niet de liefdesaffaire van de eeuw, maar het was een regeling waar ze zich allebei prettig bij voelden.

'Er ligt een rol in mijn bureau. Onderste la.' Zo'n onlogische plek voor toiletpapier was typisch iets voor hem. Zijn huishouden was een puinhoop. 'Ik weet het, het klinkt krankzinnig, maar anders vergeet ik waar ik hem heb.'

Ze had intussen een spijkerbroek en een trui aangetrokken, en een paar sexy laarsjes met hoge hakken. Ze zag er superslank uit. Ze deed een framboosrode pashmina om haar hals en trok een jas van zwart vossenbont aan die ze in Milaan had gekocht. Ze zag er erg chic uit voor het park en de draaimolen, en hij glimlachte bewonderend naar haar terwijl hij de tv uitzette en opstond van het bed. Hij was blij: zijn club had gewonnen. Voor ze zijn zoon gingen ophalen, ging hij met haar uit lunchen bij Brasserie Lipp, een beroemde oude eetgelegenheid aan de Boulevard Saint-Germain. Liz was nieuwsgierig naar de jongen en keek ernaar uit om zijn moeder te zien. Ze was een buitengewoon succesvol model met wie Jean-Louis twee jaar had samengewoond en met wie hij nog steeds vriendschappelijk omging. Ze waren uit elkaar gegaan toen de jongen nog geen jaar was. Dat was nu vier jaar geleden, en ze had sinds Jean-Louis verschillende relaties gehad.

Liz nam een salade en Jean-Louis koos voor een zware Duitse maaltijd. En om drie uur waren ze bij het appartementengebouw aan de Rue Jacob, waar Franchise woonde. Ze was vijfentwintig en leek vijftien toen ze de deur opendeed. Ze was nog langer dan Liz: ruim een meter tachtig, op haar blote voeten. Ze had grote groene ogen, een gave huid en lang rood haar. Damien had hetzelfde haar als zijn moeder, maar verder was hij het sprekende evenbeeld van Jean-Louis. Hij glimlachte stralend naar zijn vader en keek toen vragend naar Liz. Jean-Louis stelde haar voor en zei dat ze een vriendin was. Françoise bekeek haar met dezelfde nieuwsgierige blik als haar zoon. Ze gaf Lizzie een hand en vroeg of ze binnen wilden komen.