'Hij vroeg nergens naar. Hij praatte alleen maar over zijn huizen en zijn bezittingen. Ik liet hem maar kletsen. Hij was niet in mij geïnteresseerd, en ik niet in hem. Het is verschrikkelijk moeilijk om mensen aan elkaar te koppelen. Ik denk dat zoiets gewoon een keer vanzelf moet gaan. Ik heb nog nooit een blind date gehad die een succes was,' zei ze vergevingsgezind. Ze wist dat Whitney het goed had bedoeld, ook al klopte het beeld dat ze van Bob had totaal niet.
'Misschien moet je het eens proberen met internetdaten,' zei Whitney zonder veel hoop. Ze wilde echt graag helpen. Ze vond het naar voor Annie dat ze alleen was, vooral nu de kinderen het huis uit waren. Ze wist hoe moeilijk dat voor haar was en hoe groot de leegte was die ze hadden achtergelaten.
'Ik ben niet op zoek naar een date, of een relatie, of een echtgenoot. Ik voel me prima zo,' zei Annie. 'En ik heb er toch geen tijd voor. Ik heb tien grote projecten op stapel staan. Echt, Whit, het gaat hartstikke goed met me. Het heeft voor mij op dit moment geen prioriteit.'
Whitney wist dat dat al veel te lang zo was. 'Dat is al zestien jaar zo,' bracht ze Annie in herinnering. 'Je moet aan je toekomst denken. Je blijft niet altijd jong en mooi, en je wilt niet alleen komen te zitten.'
Als het alternatief Bob Graham was, leek dat Annie nog helemaal niet zo slecht. 'Alleen zijn is niet zo erg.' Annie schonk haar een glimlach. 'Ik ben niet ongelukkig. Ik mis alleen de kinderen. Maar dat gaat jou een dezer dagen ook gebeuren. Ze groeien allemaal op en gaan vroeg of laat het huis uit.'
'Het lijkt me verschrikkelijk,' bekende Whitney, precies op het moment dat Fred de keuken in kwam lopen. Hij had gehoord wat ze zei.
'Mij niet,' zei hij met een grijns. 'Zodra de laatste het huis uit is, kunnen wij gaan reizen en alle dingen doen die de afgelopen twintig jaar niet mogelijk waren. Dan kunnen we weggaan zonder ons zorgen te hoeven maken dat ze de auto in de prak rijden, of een alcoholvergiftiging oplopen bij een of ander bierfeest, of het huis laten afbranden. Ik kan niet wachten tot we ervan af zijn,' zei hij opgewekt.
'Ik denk niet dat vrouwen dat zo zien,' zei Annie tegen hem. 'Het is voor ons een enorm verlies als de kinderen het huis uit gaan. Zij waren de beste baan die ik in al die jaren heb gehad. En nu ben ik opeens overbodig. Godzijdank heb ik nooit mijn gewone werk opgegeven, anders zou ik nu niet weten wat ik moest beginnen.' Whitney begreep haar maar al te goed. Dat was precies de reden waarom ze steeds een man voor haar probeerde te vinden.
Annie stond op van de tafel en ging haar spullen pakken. Ze nam afscheid van Fred en bedankte Whitney voor de leuke avond. Met een zucht van opluchting stapte ze in de auto. Ze popelde om thuis te zijn. Achteraf vond ze het stom dat ze was gegaan en dat ze had gedacht dat deze blind date anders zou zijn. Net als eerdere keren nam ze zich voor om dit nooit meer te doen. Maar ze wist dat ze het over een paar jaar weer vergeten zou zijn en dat ze zich dan weer zou laten overhalen. Ze hoopte dat ze deze keer beter zou onthouden hoe verschrikkelijk het was geweest.
Op het moment dat Annie uit New Jersey wegreed, waren Kate en Paul ontbijt aan het klaarmaken in Annies keuken. Ze waren vroeg opgestaan en hadden zich snel aangekleed. Paul wilde weg zijn voor Kates tante thuiskwam. Hij wist niet hoe ze zou reageren als ze merkte dat hij was blijven slapen. Hij had aangevoeld dat zij haar bedenkingen bij hem had, hoewel Kate had geprobeerd hem dat voorzichtig uit te leggen. Ze waren allebei teleurgesteld over de bezwaren van hun familie, maar het had ze niet verbaasd.
'Zij denkt dat we uit twee verschillende werelden komen,' zei hij verdrietig. Hij had het in haar ogen gezien, hoewel ze vriendelijk tegen hem was geweest en hij haar aardig vond.
'Ze komt er wel overheen,' zei Kate rustig. 'Het echte probleem met Annie is dat ze denkt dat ik nog een kind ben. Ze is erg bezorgd om me. Ze was nog behoorlijk jong toen mijn ouders overleden, en ze heeft als een moeder voor ons gezorgd. Ik denk dat het moeilijk voor haar is om dat nu op te geven en te beseffen dat we volwassen zijn.'
'Ze lijkt me een goede vrouw,' zei Paul, en toen boog hij voorover om Kate een zoen te geven. 'Ik hou van jou. Jij bent ook een goede vrouw,' zei hij, met een glimlach. Ze hadden afgesproken dat hij die middag zou terugkomen. Hij wilde niet dat Annie zou weten dat hij was blijven slapen, en wilde ook Kate niet in moeilijkheden brengen. Zijn timing was perfect. Tien minuten nadat hij was vertrokken, kwam Annie thuis. Kate had afgewassen en opgeruimd en was net haar bed aan het opmaken, toen Annie binnenkwam en haar gelukkig nieuwjaar wenste.
'Wat heb jij gisteravond gedaan?' vroeg ze aan Kate. Ze had zich afgevraagd of Paul de nacht bij haar zou hebben doorgebracht, maar ze zag dat dat niet was gebeurd. Kates kamer zag er keurig opgeruimd uit, en er was geen spoor van Paul te bekennen.
'We zijn uit geweest met vrienden. Het was niet veel bijzonders. Ik was al vroeg weer thuis,' zei Kate. Toen ze klaar was met haar bed opmaken, liepen ze samen naar de huiskamer. 'En jij? Heb jij een leuke avond gehad?' Ze was blijkbaar niet boos meer. Annie lachte en vertelde haar over de blind date.