'Heb je hem gezien?' vroeg Whitney. Ze bleef een momentje staan om met Annie te praten, maar even later was ze alweer verdwenen. Ze had het druk met haar gasten. Ze had Annie aan een paar mensen voorgesteld, allemaal echtparen. Annie had ontdekt dat zij en haar blind date waarschijnlijk de enige vrijgezellen in de kamer waren. Maar ze wist nog niet wie het was. Whitney had haar alleen verteld dat hij een gescheiden chirurg was van tweeënvijftig, en dat hij een Porsche reed. Tenzij ze hem in zijn eentje uit zijn auto zag stappen zou het moeilijk zijn hem aan de hand van die beschrijving te herkennen.
De vrouwen in de kamer droegen cocktailjurken of waren in het lang en de mannen droegen avondkleding. Maar niemand zag er echt chic uit, en de kleding leek iets te formeel voor de gelegenheid. Vijf minuten voor ze aan tafel zouden gaan stelde Whitney Annie voor aan Bob Graham, de man met wie ze haar zo graag in contact wilde brengen. Zodra ze hem zag, zonk Annie de moed in de schoenen. Hij zag er precies zo uit als de ellendige blind dates die ze eerder had gehad, en hij nam haar op alsof ze een stuk vlees was. Hij vertelde haar onmiddellijk dat hij chirurg was, gespecialiseerd in hart-longtransplantaties, en daarna keek hij haar aan alsof hij applaus verwachtte. Hij was redelijk goed gebouwd, maar hij had een buikje en een hele rij onderkinnen. En hij had in het jaar na zijn echtscheiding een haarimplantaat genomen, dat duidelijk geen succes was geworden. Wat Annie betrof had hij beter gewoon kaal kunnen blijven. Maar ze nam zich voor om het sportief op te nemen en de arme kerel een kans te geven. Stel je voor dat hij de aardigste man op de wereld was, en het alleen slecht had getroffen met zijn haarimplantaat? Of misschien was hij wel een heel boeiend mens. Of grappig. Of buitengewoon intelligent. Alles was mogelijk. Plotseling zag ze hem staren naar haar oorbellen met diamanten. Hij kwam meteen terzake.
'Gescheiden?' Op grond van haar leeftijd nam hij aan dat dat het geval was.
'Nee. Ik ben nooit getrouwd geweest,' zei ze met een glimlach. Ze vroeg zich af hij haar nu zou zien als een vrouw met pit, of als een mislukkeling.
'Mooie oorbellen. Je vorige vriend was zeker een gulle kerel.' Ze schrok van deze opmerking. Ze had nooit een vriend gehad die haar dit soort dure dingen had gegeven.
'Ik heb ze zelf gekocht,' zei ze met een glimlach. Whitney dreef hen intussen als schapen de eetkamer in, en de hart-longchirurg kwam naast haar zitten. De eerste helft van de maaltijd negeerde hij haar volkomen en nam hij met twee mannen aan de andere kant van de tafel zijn meest recente operatie en het ziekenhuisbeleid door. De man links van haar zat met zijn rug naar haar toe gekeerd en was in een serieus gesprek gewikkeld met de vrouw aan zijn andere kant. Ze waren al aan het dessert toe toen de hart-longman zich weer tot Annie wendde, alsof hij zich plotseling herinnerde dat zij er ook nog was. Ze verwachtte dat hij zou vragen wat zij voor werk deed, omdat zij al de hele avond had zitten luisteren terwijl hij over zijn werk praatte.
'Ik laat een huis bouwen op de Kaaimaneilanden,' zei hij, zonder enige inleiding. 'Ik heb een ranch in Montana en ik zocht iets in een belastingparadijs. Ik heb daar nu mijn boot liggen. Ooit naar St. Barts geweest?'
'Nee, nooit,' zei ze, met een glimlach. 'Ik heb gehoord dat het er heerlijk is.'
'Ik heb daar pas een huis verkocht. Ik had na twee jaar het aankoopbedrag er dubbel en dwars uit.' Ze wist niet wat ze daarop moest zeggen. Het fascineerde haar dat hij nog steeds niets had gevraagd over haar of haar werk. Het ging allemaal over hem. 'Ik ben net terug van een safari in Kenia, met mijn kinderen. We hebben daar de kerstdagen doorgebracht. Vorig jaar zijn we naar Zimbabwe geweest. Ik vond Kenia stukken beter.' Het was gemakkelijk een gesprek met hem te voeren, of eigenlijk was het geen gesprek te noemen. Hij stelde geen enkele vraag, en interesseerde zich niet voor haar mening, haar vakanties, haar werk of wat ze in haar leven had gedaan. 'Ik heb een paar fantastische foto's gemaakt terwijl we daar waren.' Hij was ook niet geïnteresseerd in de wereldgebeurtenissen, hij ging helemaal op in zichzelf. Annie hoorde hem met stijgende verbazing aan.
Whitney keek haar van de andere kant van de tafel stralend aan. Ze zag eruit alsof ze erg veel had gedronken, en dat gold voor iedereen. Het eten werd verzorgd door de beste cateraar van Far Hills en was verrukkelijk, maar dat leek niemand te interesseren. Ze hadden het alleen over de wijnen. Fred had zijn beste flessen op tafel gezet en wist er veel van af. Bob was ook een wijnkenner. Hij vertelde Annie over zijn wijnkelders thuis, die waren voorzien van de beste Franse wijnen. Toen vertelde hij haar over zijn boot en hoe groot die was. Hij zei dat hij prachtige kunstobjecten aan boord had en merkte op dat hij er een paar aan zijn ex-vrouw had gegeven. Toen ze van tafel gingen, had Annie nog geen woord gezegd. De man links van haar bood zijn excuses aan dat hij niet met haar had gesproken, maar Bob zei niets en liep meteen weg om met Fred en een paar andere collega's te praten.