'Ik snap niet hoe je zo kleingeestig kunt zijn. Wat zit je nou eigenlijk dwars? Dat zijn huid donkerder is dan die van mij? Wat maakt dat nou uit, verdomme?'
'Natuurlijk maakt dat niet uit. Maar ik maak me zorgen dat hij anders over dingen denkt dan wij, té anders misschien. Zijn ouders denken misschien precies hetzelfde over jou.'
'Je bent bespottelijk,' zei Kate, met een blik vol jeugdige minachting. 'Je hebt zelf niet eens een man in je leven. Nooit gehad ook. Je leeft nota bene als een non. Wat weet jij nou van de liefde, en van samen met iemand anders een leven opbouwen?'
'Niet veel,' gaf Annie met tranen in haar ogen toe. Kates opmerking was hard aangekomen. 'Ik wil alleen dat je begrijpt wat je misschien te wachten staat. Het geldt voor elke relatie. Achtergronden, familiegebruiken en tradities zijn van belang, zelfs voor twee mensen die van elkaar houden. Ik wil alleen maar het beste voor je.' Ze reageerde niet op wat Kate verder had gezegd. Ze zei niet dat ze als een non had geleefd omdat ze vanaf haar zesentwintigste drie kinderen had grootgebracht, en dat de man op wie ze destijds verliefd was, haar had gedumpt omdat ze de zorg op zich had genomen van een stel kinderen die niet van haar waren. Ze zei ook niet dat ze sindsdien geen tijd had gehad om met iemand een serieuze relatie te beginnen, omdat ze te druk was geweest met carpoolen en heen en weer rijden naar de orthodontist en voetbalwedstrijden. In plaats daarvan legde ze de focus van het gesprek bij Kate en Paul, waar die thuishoorde.
'Ik doe wat me zelf het beste lijkt,' zei Kate, terwijl ze haar tante woedend aanstaarde. Annie knikte en dacht terug aan de waarschuwingen die Whitney haar een uur geleden had gegeven: dat het hun leven was, dat ze het recht hadden om hun eigen fouten te maken en dat ze ze moest loslaten. Ze deed haar best, maar het was moeilijk. En misschien was Kates relatie met Paul wel geen vergissing. Je wist het nooit.
'Ik hou van je, Kate,' zei ze rustig, en meteen daarna stormde Kate haar kamer uit en knalde de deur achter zich dicht.
Annie lag die avond in bed over het gesprek met Kate na te denken. Ze vroeg zich af of ze het mis had. Misschien had ze niet het recht om iets te zeggen. Paul leek haar een goed mens, en misschien was dat genoeg. Misschien was het niet erg dat ze uit twee verschillende culturen kwamen. Welk recht had ze om Kate te vertellen van wie ze mocht houden en hoe ze moest leven? Misschien zou Kate wel heel gelukkig met hem worden. Wie was zij om daarover te oordelen? En Kate had wel een beetje gelijk. Annie leefde inderdaad als een non. Haar leven als vrouw was op haar zesentwintigste in feite gestopt. Nu was ze tweeënveertig, en het leek te laat om het weer op gang te brengen. Ze had een leven met een man verruild voor een leven met de kinderen van haar zus en ze had daar geen spijt van. Op dit gebied had ze geen ervaring. Het enige wat ze van de Iraanse cultuur afwist, was wat ze er ooit over had gelezen. Het was niet het soort leven dat ze voor Kate zou hebben uitgekozen, maar Kate had het recht haar eigen keus te maken.
Ze dacht ook aan Ted en ze vroeg zich af wie de mysterieuze vrouw was die zijn aandacht in beslag nam. Hij had de hele kerst een verstrooide indruk gemaakt, en was 's avonds plotseling verdwenen. Ze had hem nog nooit zo meegemaakt. En ze was ervan overtuigd dat Liz haar tijd verdeed met mannen zoals Jean-Louis. Liz vermaakte zich en genoot van haar carrière, maar mannen zoals Jean-Louis zouden nooit voor haar zorgen.
Daarvoor waren ze veel te veel met zichzelf bezig. Het was moeilijk om de kinderen te zien opgroeien.
Toen Annie de volgende ochtend wakker werd, had ze hoofdpijn. Ted en Kate waren allebei al weg, en ze hadden geen van tweeën een briefje achtergelaten met hun plannen. Annie wist dat ze haar op hun leeftijd niet meer hoefden te vertellen waar ze naartoe gingen, en ze had niet het recht ernaar te vragen. Terwijl ze over hen nadacht, schonk ze een kop thee voor zichzelf in en later liep ze naar buiten om een wandeling te maken. Whitney belde haar op haar mobiel, en Annie vertelde haar over de ruzie die ze de vorige avond met Kate had gehad.
'Ze moet de relatie verdedigen, hoe ze daar zelf ook over denkt. Ze kan moeilijk zeggen dat je gelijk hebt, of dat ze misschien zelf ook haar twijfels heeft. Niemand vindt het leuk om toe te geven dat hij niet zeker is van zijn zaak. Voor haar is het gemakkelijker om jou aan te vallen. Het is niet erg dat je hebt gezegd hoe jij erover denkt. Kate weet dat je hart op de juiste plaats zit. Bemoei je er nu niet meer mee en wacht af wat ze doet. En maak zelf eens een beetje lol, voor de verandering. Kom je met oudejaarsavond? Het zal je goeddoen om een avondje het huis uit te gaan.'
'Ik wil ze op oudejaarsavond niet in de steek laten.'
'Hallo? Dat meen je toch niet, hè? We hebben het hier al eerder over gehad. Zij gaan jóu in de steek laten. Ze zijn volwassen. Ze hebben hun eigen plannen. En ik wil je voorstellen aan die vriend van Fred. Het is een geweldige kerel.' Toen Whitney dit zei, moest Annie denken aan Kates opmerking van de vorige avond, dat ze leefde als een non. Ze was tweeënveertig, niet vijfennegentig. Misschien hadden Kate en Whitney gelijk. Ze moest het in ieder geval proberen. Ze wilde niet alleen doodgaan, en als ze nog veertig of vijftig jaar te goed had, zou een beetje gezelschap misschien leuk zijn.