'Ik wil geen man. Ik ben gelukkig met mijn leven zoals het is. Ik wil dat zij gelukkig zijn, en ik blijf niet lijdzaam toezien als ze hun toekomst verpesten of een stomme fout maken.'
'Je kunt ze niet tegenhouden,' zei Whitney vol overtuiging, en Annie vond het afschuwelijk om dat te horen en nog afschuwelijker om te weten dat ze gelijk had.
'Waarom niet?'
'Omdat we daar het recht niet toe hebben. Het is niet gezond, niet voor jou, en ook niet voor hen. Ze zijn volwassen, of je het leuk vindt of niet. Jij hebt je fouten gemaakt, laat hen ook hun fouten maken.'
'Wat heb ik dan voor fouten gemaakt?' vroeg Annie verbaasd.
'Jij hebt je leven voor hen opgegeven,' zei Whitney zacht, en Annie gaf geen antwoord. Ze had dat inderdaad gedaan, maar ze moest het destijds doen en ze had er geen spijt van. De laatste zestien jaar waren de beste jaren van haar leven geweest. En het moeilijkste was dat ze moest wennen aan het idee dat het nu afgelopen was. Ze had haar werk gedaan. Het was tijd om de kooi open te zetten en hen te laten uitvliegen, zelfs als dat betekende dat Kate ergens ver weg zou gaan wonen, in een andere cultuur. Als ze die keus maakte, kon niemand haar tegenhouden, en niemand had daar ook het recht toe. Zelfs Annie niet.
'Ik weet niet of ik zomaar kan blijven toekijken,' gaf ze toe.
'Je hebt geen andere keus,' zei Whitney eenvoudig. 'Jouw werk zit erop. Ze gaan nu hoe dan ook hun eigen leven leiden.' Het was een bittere pil. Het emptynestgevoel was al moeilijk genoeg. Nog moeilijker was het om toe te kijken terwijl ze beslissingen namen waar ze in de toekomst misschien ongelukkig van zouden worden. 'Je hebt tot nog toe geluk gehad, en je hebt je werk goed gedaan. Ik denk niet dat ze er een puinhoop van zullen maken. Maar als ze dat wel doen, kun je ze niet tegenhouden. Het enige wat je kunt doen is ze later helpen om de stukken weer bij elkaar te rapen. Als ze dat goedvinden. En Kate kan net zo ongelukkig worden als ze trouwt met een vent uit Parijs, of Londen, of New Jersey.'
'Ik vind dit afschuwelijk,' zei Annie ongelukkig. 'Alles wat ze doen, heeft nu gevolgen voor hun toekomst. Er staat zoveel meer op het spel als ze ouder worden. Het was een stuk gemakkelijker toen ze klein waren.'
'Nee, dat is niet waar. Je was als de dood om het verkeerd te doen met de kinderen van een ander. Je bent het alleen vergeten.'
'Misschien is dat zo,' zei Annie triest. 'Paul is een vriendelijke jongen. Ik vind hem aardig. Ik wil alleen niet dat ze aan de andere kant van de wereld belandt, in Teheran. Ik wil haar niet kwijt.'
'Heb een beetje vertrouwen in Kate. Zij wil dat vast ook niet. Ze heeft een hechte band met jullie allemaal. Waarschijnlijk gaat ze ergens in New York wonen. Bovendien woont Paul ook in New York, net als zijn ouders. Zet uit je hoofd dat ze met hem gaat trouwen en aan het andere eind van de wereld gaat wonen. Je maakt jezelf van streek om niets.' Whitney probeerde haar gerust te stellen, en Annie wist dat ze gelijk had. Hoe moeilijk het ook was, ze zou moeten leren om hen los te laten. En misschien was die tijd nu aangebroken, of ze het leuk vond of niet.
Ze zat er op haar bed over na te denken toen Kate de kamer binnenkwam. Paul was vertrokken. Ze had een dromerige blik in haar ogen en glimlachte verlegen naar haar tante. Annies hart zonk in haar schoenen toen ze haar zag. Ze had nog nooit iemand gezien die zo verliefd was. En als je zo verliefd was, liep je grote kans met een gebroken hart te eindigen als de dingen niet zo liepen als je hoopte. Op je eenentwintigste waren relaties meestal niet voor eeuwig. Het laatste wat Annie wilde was dat Kate gekwetst of teleurgesteld zou worden. Ze had haar het liefst in een cocon gestopt, om haar de rest van haar leven te beschermen.
'Paul is een aardige jongen,' zei ze voorzichtig. Ze wist niet wat ze verder kon zeggen tegen iemand die op een roze wolk leek rond te zweven. 'Hij heeft keurige manieren, hij is intelligent, hij ziet er erg knap uit en hij lijkt me een vriendelijk iemand.'
'Hij is fantastisch,' zei Kate meteen op verdedigende toon.
'Daar ben ik van overtuigd,' zei Annie rustig, maar ze besloot zich toch op gevaarlijk terrein te wagen. 'Hij komt alleen wel uit een heel andere cultuur dan jij. Dat is misschien iets om over na te denken.' Kate keek haar meteen vijandig aan, klaar om de strijd aan te binden, precies zoals Annie had gevreesd. Ze wilde Kate niet kwijtraken aan deze jongen, of aan welke andere jongen ook. Niets was dat waard.
'Wat maakt het uit? Hij is een Amerikaan. Hij woont in New York, en hij gaat niet terug naar Iran, behalve om een bezoek te brengen. Hij heeft zijn leven hier, net als ik.'
'Dat is goed. Maar hij heeft misschien andere ideeën dan jij. Zijn familie is niet Amerikaans. Ik weet dat jij daar anders over denkt, maar dat maakt wel degelijk verschil. Hoe zou je je kinderen opvoeden als je met hem zou trouwen? Wat zouden hij of zijn familieleden van je verwachten? Je zou je altijd een buitenstaander voelen. Kate, als je serieuze plannen met hem hebt, moet je daarover nadenken. Je hebt een andere achtergrond dan hij. Ik ben bezorgd om je.' Annie bracht haar zorgen zo eerlijk mogelijk onder woorden.