Het enige wat Annie voor Kate kon hopen was dat dit een leuk romantisch avontuur zou zijn, maar geen blijvende relatie, die grote problemen zou geven. Maar de blik in de ogen van haar nichtje zei iets heel anders. Annie had haar nog nooit zo naar een jongen zien kijken. En Paul was geen jongen meer, maar een man. Annie kon goed begrijpen dat Kate hem leuk vond, maar dat wilde niet zeggen dat een serieuze relatie tussen hen op deze leeftijd gemakkelijk zou zijn. En Annie wist dat het in stand houden van een relatie vaak al moeilijk genoeg was als er geen extreme verschillen waren en de culturele achtergronden niet zo sterk uiteenliepen.
Ze dacht hier nog over na terwijl ze naar haar kamer terugliep en naar de tekeningen op haar bureau staarde. Ze wist niet wat ze ervan moest denken - het was bij haar weten de eerste keer dat Kate verliefd was, en ze maakte zich zorgen om haar. Paul en zij waren allebei ontzettend leuke jonge mensen, en Annie wilde niet dat ze gekwetst zouden raken.
Kate en Paul keken een dvd in de huiskamer en bestelden een pizza. Annie zag Paul niet meer voor hij wegging. Ze had haar deur zachtjes achter zich dichtgetrokken om hun privacy te geven, maar ze maakte zich er de hele avond zorgen over en belde Whitney om haar in vertrouwen te nemen.
'Waar maak je je nou zo druk om? Kom op zeg, we hebben het hier niet over een huwelijk of zo,' zei Whitney toen ze het verhaal had gehoord. Een gesprek met Whitney over de kinderen zette Annie altijd snel met beide benen op de grond. Whitney was redelijk en praktisch ingesteld.
'Maar stel dat ze wel met hem gaat trouwen? Hij is een moslim. Zij is een opstandig, volkomen geëmancipeerd Amerikaans meisje. Ik weet zeker dat zijn ouders zich daar ook zorgen over zullen maken, als ze haar hebben ontmoet. Het huwelijk is al moeilijk genoeg als er geen culturele en religieuze verschillen aan te pas komen.'
'O, doe me een lol, zeg, wees niet zo ouderwets. Er zijn zoveel mensen uit verschillende culturen die met elkaar trouwen. En wie zegt dat ze gaan trouwen?' Whitney lachte haar uit en probeerde de zaak tot de juiste proporties terug te brengen. Dit was Kates eerste serieuze liefde. 'Om te beginnen is hij zo te horen helemaal veramerikaniseerd. En ze gaat niet met hem trouwen. Ze zijn allebei nog hartstikke jong en ze zitten bij elkaar op school. Dit is verkering, geen huwelijk. Zij is eenentwintig, en hij is zo te horen een intelligente jongeman. Je zegt dat hij er knap uitziet, zich netjes kleedt en goede manieren heeft. Het lijkt mij een fantastische knul. Je moet een gegeven paard niet in de bek kijken. En als je even lekker wilt lachen, moet je bedenken hoe geschokt zijn ouders zullen reageren als ze de tattoos van Tweety en Tinkerbell op haar armen zien, en niet te vergeten de tien ringetjes in haar oren. Ik denk niet dat ze je morgen zullen bellen om een huwelijk te regelen. Waarom probeer je er niet een beetje ontspannen mee om te gaan?'
'Dat is precies waar ik me zorgen over maak. Over zijn ouders, bedoel ik. Stel je voor dat ze niet zien hoe lief ze is, en haar alleen beoordelen op haar uiterlijk. Ik geef toe dat ik daar zelf af en toe ook nog van schrik. Ik verafschuw haar tattoos. En voor haar is het echt serieus. Ik voel het. Ik ken haar. Ik weet het zeker. Ze leest boeken over zijn cultuur,' zei Annie zacht. 'Dat vind ik niet erg, maar wel als ze het doet als voorbereiding op een huwelijk.' Ze draafde helemaal door. Ze kon alleen nog maar denken aan de toekomst en aan de moeilijkheden die het zou geven om hun twee werelden met elkaar te verenigen.
'Oké,' zei Whitney rustig. 'Toen ik veertien was, wilde ik non worden. En mijn broer wilde zich bekeren tot het jodendom, omdat hij dan zijn bar mitswa kon vieren, met een groot feest. Dat is allebei niet gebeurd, en ik geloof ook niet dat Kate naar Iran zal gaan verhuizen. Bovendien is hij een Amerikaan. Blijkbaar wil hij om een of andere reden ook niet in Iran wonen. Zijn thuis is nu hier.'
'Hij zegt dat hij daar nog steeds familie heeft. Een oom en een tante, en een heleboel neven en nichten. Stel je voor dat hij terug wil en zij met hem meegaat?' Annie wilde haar aan niemand kwijt, in welk land dan ook. Kate was nog steeds haar kleine meisje.
'Ik heb een nicht in IJsland,' zei Whitney. 'Daar ga ik ook niet naartoe verhuizen. Annie, je moet het loslaten. Je hebt fantastisch werk gedaan, het zijn geweldige mensen geworden en je zus zou trots op je zijn, maar ze zijn nu volwassen. Ze moeten hun eigen leven leiden en hun eigen fouten maken. Misschien zal een van hen ooit trouwen met iemand die je niet kunt uitstaan. Maar ik geloof niet dat ze eraan toe zijn om te gaan trouwen. Zelfs Lizzie niet, en die is er oud genoeg voor. En als ze er echt een zootje van maken en een verschrikkelijke vergissing begaan - en dat kan iedereen gebeuren, uit iedere cultuur - dan moet je je toch afzijdig houden en vanaf de zijlijn toekijken. Het is hun leven. Wat jij nodig hebt is een eigen leven. Je kunt ze niet eeuwig blijven vasthouden en behoeden voor fouten. Zo is het nou eenmaal. Als ze volwassen zijn, zijn ze van zichzelf, niet van ons. Het is verschrikkelijk, en als een van mijn jongens straks thuiskomt met een kreng van een meid zal ik het ook afschuwelijk vinden, maar het is hun keus. Zij zijn aan de beurt, niet wij. Annie, je moet een eigen leven opbouwen. Je hebt zestien jaar aan hen gegeven, je hebt je belofte aan Jane meer dan ingelost. Nu ben jij aan zet. Ik vind dat je een man moet zoeken.'