Annie had haar geleerd om haar droom achterna te gaan en alles te doen wat nodig was om dat goed te doen. Liz had zich altijd aan die regels gehouden en stond daardoor in de modewereld in hoog aanzien. Haar ideeën waren vernieuwend, moedig en verfrissend.
Het liep tegen middernacht toen ze de laatste foto maakten. Jean-Louis was toen al naar zijn zolderkamer vertrokken en Lizzie had hem beloofd naar hem toe te komen als ze klaar waren. Er ging gejuich op in de studio toen de fotograaf zijn laatste opnames had gemaakt en een tevreden kreet slaakte over zijn laatste shot. De reportage zou fantastisch worden.
Liz en twee assistenten waren nog een uur bezig om alle sieraden op te bergen en de dozen te markeren. De drie gewapende bewakers begeleidden haar naar haar kantoor, waar ze alles in de kluis stopte. Om twee uur kwam ze bij het huis van Jean-Louis aan. Hij zat naar muziek te luisteren en had een glas wijn voor zichzelf ingeschonken terwijl hij op haar wachtte. Hij stond met zijn prachtige lange, slanke lichaam naakt in de woonkamer toen Liz zichzelf binnenliet met de sleutel die hij achter de brandblusser bij zijn voordeur bewaarde. Jean-Louis verborg hem daar omdat hij zelf zijn sleutel altijd kwijtraakte. Ongeveer de helft van de modellen in de stad wist waar ze die sleutel konden vinden. Maar op dit moment was hij alleen voor haar. Ze vond het niet erg dat ze samen weinig tijd hadden, maar ze wilde wel dat hun relatie exclusief was en dat ze geen van beiden met iemand anders naar bed gingen. Jean-Louis had daarmee ingestemd. Hij had geen behoefte aan een langdurige vaste relatie. Als hij een andere vrouw wilde, zorgde hij gewoon dat hij er een kreeg. Maar voorlopig hadden ze geen van beiden behoefte om naar iemand anders uit te kijken. Annie vond Jean-Louis dan misschien niet geschikt voor haar, Lizzie was tevreden. Jean-Louis paste perfect in haar snelle, betoverende wereld vol ambitie, en hij voelde zich op zijn beurt prima bij haar op zijn gemak.
Hij glimlachte toen ze binnenkwam en reikte haar zonder iets te zeggen een glas wijn aan. En toen ze naar hem toe liep en hij haar dunne laagje kleren uittrok, raakte hij snel opgewonden. Hij legde haar zachtjes neer en ze vrijden op de bank. Na afloop waren ze allebei buiten adem en voldaan.
'Je maakt me helemaal gek,' zei hij gelukzalig. Hij lag met zijn hoofd achterover en zij liet een elegante vinger door zijn baard glijden en via zijn nek langzaam naar beneden afdalen. 'Niet doen...' Hij greep haar hand en keek haar glimlachend aan. 'Als we opnieuw beginnen, ga ik dood.'
'Nee hoor, helemaal niet,' fluisterde ze, en ze kuste hem waar hij het meest gevoelig was. Ze hadden plezier samen, ze werkten hard en de seks was fantastisch, niet in de laatste plaats omdat ze niet altijd bij elkaar waren. Er was nog steeds opwinding, mysterie en verlangen tussen hen, wat het vuur van hun passie extra hoog deed oplaaien. Hij had nooit tegen haar gezegd dat hij van haar hield, en zij vroeg zich nooit af of dat zo was. Ze was daar nog niet aan toe, met niemand, en dat was nooit anders geweest. Ze gaf om hem, ze vond hem leuk en ze genoot van zijn gezelschap, maar ze was nu achtentwintig en wist dat ze nog nooit verliefd was geweest. Iets hield haar altijd tegen. De angst voor verlies. Op deze manier had ze, behalve de heerlijke vrijpartijen, niets te verliezen als hij ooit wegging. Ze zou hem wel missen, maar ze wilde nooit meer de hartverscheurende pijn van echt verlies meemaken, en ze deed er alles aan om dit te voorkomen. Ze noemde de soort relatie die zij wilde 'intimiteit zonder pijn', maar volgens haar therapeut bestond zoiets niet. Geen echte intimiteit of liefde. Er is geen liefde zonder risico, had ze gezegd, en dat was precies de reden waarom Liz nog nooit van een man had gehouden. Ze had wel relaties, maar ze had nooit het gevoel dat ze echt bij iemand hoorde. En als het niet goed meer voelde, of te intiem werd, maakte ze het uit en ging verder. Haar afstandelijkheid was voor de meeste mannen, ook voor Jean-Louis, een uitdaging. Ze wilden haar bezitten, haar verliefd op hen maken. Dat gebeurde nooit. Of nog niet. Ze vroeg zich af of het op een dag wel zou gebeuren, of dat dat deel van haar was doodgegaan toen het vliegtuig van haar ouders neerstortte. Het deel van haar dat kwetsbaar durfde te zijn en bereid was risico's te nemen.
'Ik ben gek op je, Liz,' zei Jean-Louis, terwijl ze bij kaarslicht opnieuw de liefde met elkaar begonnen te bedrijven.
'Ik ook op jou,' zei ze zacht. Haar blonde haar viel als een gordijn voor haar gezicht, en één groot blauw oog gluurde erdoorheen. Ze was blij dat hij niet had gezegd dat hij van haar hield. Dat was een stap die zij niet wilde nemen. Hij was ook niet verliefd op haar, hij vond haar leuk en sexy, en dat was het enige wat ze van hem wilde. Ze drukte haar lippen op zijn mond en ze kusten elkaar. Daarna vielen ze in elkaars armen op de bank in slaap. De kaarsen flakkerden en gingen langzaam uit, terwijl Liz zich tegen Jean-Louis aan nestelde en vredig zuchtte in haar slaap.