'Geniet maar lekker na van je Thanksgiving,' zei Annie, terwijl ze haar nicht een zoen terug gaf, en Kate glimlachte alleen maar.
4
Zoals steeds de afgelopen jaren moest Annie wennen toen haar nichten en neef na het Thanksgiving-weekend weer vertrokken. Ted ging zondagavond terug naar zijn appartement en Kate vertrok weer naar haar studentenkamer. Het huis voelde als een grafkelder en het enige wat Annie kon opvrolijken was de wetenschap dat ze met Kerstmis weer bij haar zouden komen logeren. Dat was al over een maand. Na al die jaren waarin ze met hen in één huis had gewoond en zij het enige waren geweest waar het in haar privéleven om draaide, leefde ze voor de momenten dat ze bij elkaar waren. Ze vond het verschrikkelijk om dit toe te geven, zelfs tegenover Whitney, maar het was zo.
Het was een opluchting toen ze maandagochtend weer aan het werk kon. Ze had vier vergaderingen op één dag en in haar lunchpauze zou ze twee van haar panden bezoeken. Die avond kwam ze pas om acht uur terug in haar appartement. Ze was verschrikkelijk moe. Ze bekeek nog een paar schetsen en aantekeningen die ze tijdens de vergaderingen had gemaakt, nam een bad en ging naar bed. Ze was bijna te moe om de kinderen te missen. Ze nam niet eens de moeite om eten voor zichzelf klaar te maken en merkte nauwelijks iets van de donkere kamers en de stilte in het appartement. Dit was het medicijn dat ze altijd gebruikte om eenzaamheid en verdriet te bestrijden: zich volledig onderdompelen in haar werk.
De maandag na het weekend van Thanksgiving was ook voor Liz een drukke dag. Ze had een belangrijke shoot voor het maartnummer, waarvoor ze kostbare sieraden uit de hele wereld had aangetrokken. Het thema was voorjaar en bij alle sieraden die ze gebruikte, waren bloemmotieven, bladeren en wortels in het ontwerp verwerkt. De stukken waren afkomstig van hun belangrijkste adverteerders, en van een paar nieuwe ontwerpers die Liz zelf had aangetrokken. Er waren drie gewapende bewakers bij de shoot en ze werkten met vier van de belangrijkste modellen die de wereld op dit moment kende. Een van hen had ermee ingestemd naakt te poseren en zich letterlijk met juwelen te laten bedekken. En de fotograaf met wie ze werkte was ook een beroemdheid. De sfeer was goed en ze hadden in de pauzes veel plezier met elkaar.
Jean-Louis kwam langs toen hij met zijn eigen shoot klaar was. Liz en haar groep werkten tot laat door.
'Mooi shot,' zei hij vanaf de zijlijn bewonderend tegen Liz. Ze droeg een zwarte legging en een t-shirt, haar lange blonde haar zat in een paardenstaart, ze had geen make-up op en ze droeg een paar hoge sandaaltjes van Givenchy, die speciaal voor haar waren gemaakt. Ze zag er moe en gestrest uit. Ze waren al vanaf acht uur 's morgens aan het werk, en zij was al om zes uur in de fotostudio geweest om spullen klaar te zetten. Normaal zou ze een assistent hebben gehad om dat te doen, maar de stukken die ze gebruikten waren zo enorm kostbaar dat ze vond dat ze er zelf bij moest zijn.
Jean-Louis sloeg zijn armen om haar heen en kuste haar. Ze hadden al maanden een relatie, maar zagen elkaar niet al te vaak omdat ze in verschillende steden woonden en allebei voortdurend op reis waren voor hun werk. Ze probeerden elkaar een of twee keer per maand te zien als ze in Parijs of New York waren. Het leek te werken en ze hadden geen van beiden tijd voor meer. Ze waren allebei opkomende sterren in hun vak.
Liz droomde er heimelijk van om ooit hoofdredacteur van Vogue te worden, en ze wist dat het nog jaren zou duren voor ze daar kans op maakte. Eerst moest ze uitblinken op haar eigen terrein. De reportages die ze nu maakte waren bepalend voor haar toekomst. Jean-Louis was succesvol, maar stond meer ontspannen tegenover zijn werk. Hij vond dat zij het leven te serieus nam, maar dat had ze altijd al gedaan. Het leven had voor haar op een zondag in september, toen ze twaalf was, een serieuze wending genomen. Sindsdien was ze in alles erg gedreven geworden. Het enige wat ze nooit deed was ontspannen. Ze beschouwde niets als vanzelfsprekend en raakte nooit te veel aan mensen en dingen gehecht. De enige mensen van wie ze dacht dat ze ze niet zou kunnen missen, waren haar broer, haar zus en haar tante. De mannen in haar leven kwamen en gingen. Jean-Louis had haar al vaak verweten dat ze koel en afstandelijk was. De IJsprinses, noemde hij haar. Dat was ze niet, maar ze hield tegenover mannen wel enige afstand. Het was gemakkelijk te begrijpen waarom. Ze had hem verteld dat ze als kind haar ouders had verloren, maar op de details was ze nooit ingegaan. De angsten die ze daarna 's nachts had doorstaan, de nachtmerries die ze had gehad en soms nog steeds had, de jaren van therapie om over het verlies heen te komen gingen hem niets aan. Het enige wat ze van Jean-Louis wilde was samen plezier maken, en ze vond het fijn dat ze in hetzelfde vakgebied werkten. De mannen met wie ze uitging, hadden altijd iets met mode te maken. Andere mensen begrepen niet in wat voor krankzinnige wereld ze leefde en met hoeveel hartstocht ze zich aan haar werk wijdde. Haar tante Annie was precies hetzelfde in haar werk, en zij was Liz' voorbeeld geweest in de jaren dat ze opgroeide.