'Ik zie je vanavond,' zei hij. Hij klonk tevreden en gelukkig.
Hij kon niet wachten om thuis te komen, bij haar. Hij had nu iets om voor thuis te komen. Een vrouw, en een gezin. Daar was hij nu ook aan toe. Dat was nooit eerder zo geweest.
Annie was net terug van kantoor en stond voor zichzelf een kop thee te zetten toen hij binnenkwam.
'Hoe was je vlucht?' vroeg ze, terwijl hij haar begroette met een kus. Het was zo gewoon voor hem om daar te zijn. Alsof hij er altijd was geweest.
'Lang en saai. Ik heb je gemist.'
'Ik heb jou ook gemist.' Kate was uit en Ted was een paar dagen terug naar zijn appartement om zijn spullen in te pakken voor de verhuizing. Tom en Annie waren alleen en het was heerlijk rustig. Ze dronk haar laatste beetje thee en hij volgde haar naar de slaapkamer. Toen ze zich omdraaide, keek hij haar glimlachend aan. 'Waar lach je om?' vroeg ze. Ze ging op het bed zitten, schopte haar schoenen uit en keek hem aan.
'Ik dacht eraan hoe gelukkig jij me maakt,' zei hij, terwijl hij naast haar ging zitten. 'Ik herinner me nog dat ik dacht dat er geen ruimte voor mij was in je leven. Daar maak ik me nu geen zorgen meer over.' Hij liet zich achterover vallen op het bed en trok haar naast zich. 'Dit is waar ik wil zijn.'
'Ik ook,' fluisterde ze, en hij kuste haar.
Hij trok haar in zijn armen en wist dat hij thuis was. Eindelijk. Zij was de vrouw van wie hij hield, en dit was nu zijn thuis, bij haar. Het had hun alleen maar een gebroken arm, een verstuikte enkel en een heel leven gekost om hier te komen. Plotseling leek het allemaal heel eenvoudig, en precies zoals het moest zijn.
Annie moest zestien jaar van haar leven aan de kinderen van haar zus geven voor ze voor hem klaar was. Lizzie moest eerst talloze types als Jean-Louis afwerken voor ze de moed had om van Alessandro te houden. Ted moest de waanzinnige situatie met Pattie meemaken om erachter te komen wie hij was en wat voor hem echt belangrijk was. En Kate moest zich tegen alles en iedereen verzetten en alles riskeren om haar vrijheid te vinden. Ze hadden allemaal hun eigen groeipijnen en uitdagingen doorstaan, en dat gold ook voor Tom. Hij moest eerst getrouwd zijn met de verkeerde vrouw om de goede te herkennen, ook al verliep haar komst in zijn leven niet zoals hij had verwacht en leek het eerst alsof ze niet genoeg tijd voor hem zou hebben toen hij in haar leven verscheen. Ze wist het niet, maar ze had op hem gewacht.
De lessen die ze hadden geleerd waren hard, maar waardevol. En het overgangsritueel was voor hen allemaal de les geweest die ze moesten leren. Er zat een perfecte symmetrie in, besefte Annie, terwijl ze Tom glimlachend in de ogen keek. Zelfs de verstuikte enkel en de gebroken arm waren onderdeel geweest van een hoger plan dat hen bij elkaar had gebracht. Niets was een ongeluk of een vergissing geweest. Het was niet gemakkelijk, maar de beloning was voor hen allemaal fantastisch. Annie was vreselijk dankbaar voor hoe het uiteindelijk was gelopen. Het had zo anders kunnen zijn als ze hadden geaarzeld of de uitdaging niet waren aangegaan. Dan waren ze nooit zo ver gekomen. Maar ze waren allemaal erg moedig geweest. Ze glimlachte wijs terwijl Tom haar opnieuw kuste. De cirkel was rond.