Ze hadden de afgelopen paar weken een grote hap uit het leven genomen en hadden gemerkt dat ze die niet goed weg konden krijgen. Het leven bleek veel ingewikkelder in elkaar te zitten dan ze hadden gedacht, en ze waren blij dat ze thuis waren en gewoon weer jong konden zijn. Ze waren er geen van beiden aan toe om volwassen te zijn, en ze waren blij dat ze het nog niet waren. De droom om hun twee verschillende werelden met elkaar te verbinden bleek moeilijker te verwezenlijken dan ze hadden gedacht, ongeacht hun achtergrond en religie. Ze waren te snel een veel te serieuze relatie begonnen en waren zichzelf voorbij gelopen.
Twee dagen later kwam Liz terug uit Londen. Ze kon het niet geloven toen ze hoorde wat er allemaal was gebeurd terwijl ze weg was. Ze aten 's avonds samen met haar in het appartement. Ted logeerde bij Annie tot hij een nieuwe woning had gevonden, en Kate had die ochtend tegen Annie gezegd dat ze het volgende semester weer naar school ging. Ze had haar baan bij de tattooshop al opgezegd. Ze had er genoeg van. Ze wilde ervan genieten dat ze weer thuis was, bij hen. En ze had tijd nodig om te herstellen van het virus dat ze in Teheran had opgelopen. Annie had haar meegenomen naar de dokter en die had bevestigd dat ze buiten gevaar was, maar ze voelde zich nog steeds zwak.
'Hoe was het in Londen?' vroeg Annie aan Liz toen ze op bezoek kwam. De blik op Liz' gezicht sprak boekdelen.
'Het was fantastisch. Alessandro komt volgende maand hiernaartoe, en ik wil graag dat je hem ontmoet. Hij is een volwassen man. Het is zo fijn met een man om te gaan die geen kind meer is. Hij is een man en hij gedraagt zich ook zo. Ik hou van hem, Annie.' Voor de eerste keer van haar leven wist ze dat het waar was. Ze was niet bang om van hem te houden, wat het risico ook was.
'Dat heb ik altijd voor je gewild,' zei Annie met een glimlach. Liz was nu een vrouw. Ze was geen kind meer. 'Hoor ik huwelijksklokken luiden?' Ze hoopte het, maar wilde niet zeuren.
'Misschien wel. We hebben geen haast. Als alles goed gaat, ga ik misschien solliciteren bij de Italiaanse Vogue. Maar nu nog niet. We willen eerst zien hoe het gaat. Het kan ook zijn dat hij een zaak in New York opent.'
'Dat klinkt allemaal erg goed.' Annie had het gevoel dat ze Liz veilig had thuisgebracht. Het had zestien jaar geduurd. En het viel haar op dat Liz zelfs iets was aangekomen. Ze zag er gelukkig uit. Ze leek niet meer zo angstig. Ze was niet meer bang om haar geliefde kwijt te raken, of van hem te houden. Ze was bereid het risico te nemen. En Kate had ontdekt dat ze niet zo erg veel risico's hoefde te nemen. Ted genoot van zijn vrijheid. Ze hadden zich allemaal ontwikkeld. Annie ook. Ze hadden allemaal hun inwijdingsritueel doorlopen en waren ouder en wijzer geworden.
'En jij?' vroeg Lizzie aan Annie. 'Waar is Tom?'
'In Brussel. De stakker moest daar naartoe toen we net twee uur thuis waren. Ik kreeg niet de indruk dat hij het erg vond. Hij is het gewend, denk ik. Zo leeft hij. De hele wereld over reizen, achter het nieuws aan.' En zij had nu het beste van alle werelden. De kinderen die ze had opgevoed en een man van wie ze hield en die ze graag om zich heen had. Er was voor hen allemaal ruimte in haar leven. En Tom wist dat ook. Ze maakten nu ook deel uit van zijn leven, niet alleen van dat van haar. Ze zwommen allemaal met rustige, gelijkmatige slagen in dezelfde richting.
Die avond, toen Liz net weg was, belde Tom Annie op om te vertellen dat hij naar huis kwam. De reportage van de gebeurtenissen in Brussel was gemaakt. Het was ochtend in België en hij zei dat hij over een paar minuten wegging.
'Wat doe je dit weekend?' vroeg hij aan haar.
'Voor zover ik weet niets. Hoezo?'
'Ik dacht dat het misschien leuk zou zijn om weer een paar dagen op de Turks- en Caicoseilanden door te brengen. Ik kan wel wat rust gebruiken.' Dat was heel zwak uitgedrukt na de afgelopen week.
'Ja, ik ook,' zei ze. Ze dacht terug aan de eerste keer dat ze daar waren geweest en hoe heerlijk ze het toen hadden gehad. Er was sindsdien heel wat gebeurd.
'Denk je dat de kinderen het een paar dagen zonder je kunnen redden?' vroeg hij hoopvol.
'Ik denk het wel. Volgens mij is iedereen weer op het goede spoor en aardig in evenwicht.' Zelf had ze dat gevoel ook. Ze had zich nooit zo evenwichtig en sterk gevoeld, en ze was klaar voor een leven samen met hem.
'Nu is het jouw beurt, Annie,' bracht hij haar zachtjes in herinnering.
Ze dacht erover na en knikte. 'Dat denk ik ook.' Toen verbeterde ze hem met een trage glimlach. 'Het is ónze beurt.'
Ze was er nog steeds voor de kinderen van haar zus en dat zou altijd zo blijven, maar nu had ze ook tijd voor hem. De kinderen waren volwassen. Ze namen hun leven nu zelf in de hand. Ze hadden fouten gemaakt en die hersteld. Ze hadden ervan geleerd en ze hadden het overleefd. En zij ook. Tom was op precies het juiste moment in haar leven gekomen. Niet te vroeg en niet te laat.