'Zijn ze alle drie thuis?' vroeg Whitney.
'Nee, alleen Ted en Kate. Liz slaapt bij haar vriend.'
'Is deze serieus?' Ze had zelf graag een dochter gehad en benijdde Annie om haar twee meiden. Haar jongens deden niets anders dan sporten. Ze miste een meisje om gezellige dingen mee te doen, maar had geen vierde kind durven nemen, uit angst dat het weer een jongen zou worden. Ze zei altijd dat ze zoveel testosteron onder één dak niet had aangekund. Drie zoons en een echtgenoot was genoeg voor haar.
'Hij ziet er net zo uit als alle anderen,' zei Annie over Jean-Louis. 'Hij pendelt heen en weer tussen New York en Parijs, en Liz werkt zo hard dat ze hem weinig ziet. Ze is helemaal gericht op haar carrière.'
'Van wie zou ze dat nou hebben?' zei Whitney plagend. 'Je hebt die kinderen een slecht voorbeeld gegeven. Het wordt tijd dat je daar verandering in brengt en een vent vindt.'
'Ik schrijf steeds mijn naam en telefoonnummer in openbare toiletten, maar niemand belt.'
'Dat is onzin. Fred heeft een vriend die je eens zou moeten ontmoeten. Echt een leuke kerel. Een chirurg. Waarom kom je oudejaarsavond niet bij ons? Dan is hij hier.'
'Dat is geen avond voor een blind date. Bovendien wil ik er zijn voor de kinderen.' Dat was al jaren haar motto.
'Dat meen je toch niet, hè? Ze zijn waarschijnlijk allemaal met hun vrienden uit. Ze hebben helemaal geen zin om oudejaarsavond met jou door te brengen. Dat hoop ik tenminste voor ze.'
'Ik weet niet wat ze van plan zijn,' zei Annie vaag. Ze had weinig zin om op oudejaarsavond een onbekende te leren kennen. Dat zou veel te deprimerend zijn. Ze had in de loop der jaren al te veel blind dates gehad, en ze waren allemaal op niets uitgelopen. Vrienden probeerden haar al jaren aan de vreselijkste sukkels te koppelen.
'Nou, hou het maar in gedachten, want ze laten je zitten voor hun vrienden, neem dat van mij aan. Het zou me verbazen als het niet zo was. Je kunt bij ons blijven slapen.' Whitney en Fred gaven ieder jaar een oudejaarsfeest, maar Annie vond er nooit iets aan. Iedereen was getrouwd, behalve de griezels met wie zij werd opgescheept. En hoe lief ze Whitney ook vond, als vrouw van een arts in New Jersey had ze nu niet direct een interessant sociaal leven. Annie voelde zich op Whitneys feestjes altijd een buitenstaander, en vaak had ze het idee dat er vreemd tegen haar werd aangekeken, omdat ze op haar tweeënveertigste nog vrijgezel was. Mensen begrepen gewoon niet hoe druk ze het al die jaren had gehad. En nu de kinderen volwassen waren, had ze het druk met haar bedrijf. Ze had geen tijd om op zoek te gaan naar een man en ze vond het ook niet meer echt belangrijk.
'Je hebt gedaan wat je je zus hebt beloofd. Gun jezelf nu ook eens iets. Kom met oudejaarsavond naar ons toe.'
'Ik laat het je nog wel weten,' zei Annie vaag. Ze had het onplezierige gevoel dat Whitney zou blijven aandringen. Dat deed ze altijd. 'En, wie komen er met Thanksgiving?' vroeg ze, om het gesprek op iets anders te brengen en Whitney van haar niet-bestaande privéleven af te leiden.
'De gebruikelijke club. Freds zus met haar man en kinderen, en zijn ouders. Die tweeling van haar molt mijn hele huis. Je hebt geluk dat die van jou groot zijn en zich gedragen.'
'Geloof me, ik benijd je dat jij nog in deze fase zit met je kinderen,' zei Annie weemoedig.
'Je bent gewoon vergeten hoe het was. Jongens zijn werkelijk verschrikkelijk op deze leeftijd.' Whitney zei het quasizielig, en ze schoten allebei in de lach. 'Volgende week kom ik naar je toe om te lunchen. En ik wil echt dat je nadenkt over oudejaarsavond. Hij is een fantastische vent.'
'Dat geloof ik direct. Maar ik heb gewoon geen tijd.' En geen zin om weer zo'n suffe vriend van Fred te ontmoeten. Er was aan die mannen gewoon geen lol te beleven, en er was geen enkele reden waarom deze anders zou zijn dan de rest. Als Annie ooit voor een man zou vallen, moest hij geweldig zijn. Wat had het anders voor zin? Ze had jaren geleden al besloten dat ze liever alleen thuis zat dan uit te gaan met een sukkel, alleen maar voor het uitgaan. Op oudejaarsavond deed iedereen veel te krampachtig zijn best, en dronk te veel, ook Fred. Whitney aanbad hem, en dat was leuk. Annies ideale voorbeeld van een relatie was die tussen haar overleden zus en zwager, die tot het einde toe smoorverliefd op elkaar waren geweest. Met minder wilde ze voor zichzelf en zelfs voor hun kinderen geen genoegen nemen. Ze had in de loop der jaren met de kinderen veel over hen gepraat, en overal in het huis stonden foto's van Jane en Bill. Ze had hun herinnering voor hen allemaal levend gehouden.
Annie stond op om bij de kalkoen te gaan kijken en een paar minuten later kwam Ted in een pyjamabroek en t-shirt de keuken in slenteren. Hij zag eruit als een uit de kluiten gewassen jongen. Hij was met zijn vierentwintig jaar een knappe man, net als zijn vader.
Annie keek in de oven en zag dat de kalkoen al mooi bruin begon te worden.