Extreem!

Hoofdstuk 1





Toen Emma Riley haar opwachting maakte in haar geboorteplaats Rock Creek, Pennsylvania, gebeurde dat rustig en onopvallend. Precies zoals haar leven tot dan toe was verlopen. Emma was niet het type voor een opvallende entree, en dat wilde ze ook graag zo houden.

Haar oudere zussen Sue Ellen en Leena dachten daar heel anders over. Ze stonden nu voor haar in de woonkamer van de stacaravan waarin ze alle drie waren opgegroeid en keken afkeurend naar haar kleren.

“Wat?” Emma zette haar bril recht om iets beter naar haar kaki rok en blauwe poloshirt te kunnen kijken. “Wat is hier mis mee?”

“Je ziet eruit als een bibliothecaresse”, zei haar zus Leena, voormalig model voor vrouwen met een maatje meer.

Emma had geen enkel bezwaar tegen de vergelijking. “Ja, nou en?”

Leena en Sue Ellen schudden eensgezind het hoofd.

Emma was het wel gewend dat haar familie hoofdschuddend naar haar keek. Leena, de mooiste van het stel, was twee jaar ouder dan Emma. Sue Ellen was de oudste. Haar zussen gingen deze zomer allebei trouwen, maar dat was weer een ander verhaal.

Momenteel was er iets anders wat Emma bezighield. Het ging vooral om het feit dat ze bij het plaatselijke café naar binnen moest, op zoek naar een man. En niet zomaar een man, maar de meest sexy man van Rock Creek.

“Je moet iets meer laten zien.” Sue Ellen voegde de daad bij het woord door de bovenste vier knoopjes van Emma’s bloes los te maken. “En ook meer been. Die rok zou ik kunnen inkorten.”

“Niets daarvan.” Emma deed geschrokken een stap naar achteren. “Die man hoeft me geen huwelijksaanzoek te doen. Jullie zijn de aanstaande bruiden.”

Emma had haar zussen nooit moeten vertellen over haar plannen voor de komende middag. Maar ze was zo opgetogen over haar onderzoeksproject dat ze haar mond niet had kunnen houden. Dat was een grote vergissing geweest. Daar waar zij wetenschappelijke perspectieven zag, zagen haar zussen alleen maar seks.

Emma was socioloog, dus ze begreep hoe ingewikkeld familierelaties konden liggen. En dat gold in het bijzonder voor die van haar. Ze mocht dan al zevenentwintig zijn; het beeld dat haar zussen van haar hadden was sinds haar kindertijd blijkbaar nog niet veranderd.

“Als je Nick’s Tavern binnenloopt, moet je dat vanuit een zekere machtspositie doen”, zei Leena. “En dat kun je doen door je zelfverzekerd op te stellen.”

“Juist ja”, merkte Emma wrang op. “En dat gaat zeker lukken als jullie mijn uiterlijk zo blijven afkraken.”

“We proberen je alleen maar te helpen, hoor.”

“Nou, doe maar niet. Ik moet weg.” Emma pakte de sleutels van haar blauwe Toyota Prius en liep de caravan uit.

Emma was nog maar net twee dagen terug in Rock Creek en nu al voelde ze dat haar verblijf in het ouderlijk huis aan haar zelfvertrouwen knaagde, en daar moest nodig een eind aan komen. Ze wist dat haar zussen van haar hielden, maar begrijpen deden ze haar niet.

Terwijl ze in de binnenspiegel van haar auto naar zichzelf keek, zei ze: “Je bent een sterke, capabele vrouw.” De affirmatie zou misschien meer effect hebben gehad als ze aan het eind ervan niet in de lach was geschoten.

Emma kon het niet helpen. Hoe ze ook haar best deed, die affirmaties kreeg ze maar niet onder de knie.

Ja, ze was hier voor haar werk. En ja, ze kwam hier ook voor de bruiloften van haar zussen. Maar Emma was ook teruggekeerd naar haar geboorteplaats om zichzelf te ontdekken. De afgelopen tien jaar waren hectisch geweest; alles had om haar carrière in de wetenschap gedraaid. En op de een of andere manier was ze het contact met zichzelf kwijtgeraakt.

Er was een naam voor dat gevoel. Quarterlife crisis. Een identiteitscrisis op je vijfentwintigste. Het scheen vaker voor te komen dat je op een kwart van je leven ineens aan jezelf begon te twijfelen. Een hele buslading vol angsten, twijfels en onzekerheden had ervoor gezorgd dat Emma twijfelde aan alle keuzes die ze tot dan toe gemaakt had. Bovendien zat ze nog vast aan een studieschuld waar ze - zo voelde het tenminste - twee á drie levens voor nodig had om die af te betalen.

Hoewel Emma zonder enige twijfel dol was op haar werk wist ze niet of haar baan als assistent-professor aan een kleine universiteit haar wel beviel. Haar salaris was in elk geval niet om over naar huis te schrijven, en ze moest zichzelf voortdurend bewijzen. Publiceren of ten onder gaan, dat was feitelijk haar dagelijkse realiteit.

Vandaar ook dat dit onderzoeksproject zo ontzettend belangrijk voor haar was. Ze moest het laten slagen. Ze gaf nog maar net een jaar les en omdat ze als laatste van haar faculteit was aangenomen, zou ze er ook als eerste uitvliegen. De baan die ze had was in elk geval beter dan helemaal geen baan.

Toen Emma nogmaals in de spiegel keek, kwam ze tot de ontdekking dat ze de knoopjes van haar bloes, die Sue Ellen had losgemaakt, niet opnieuw had dichtgeknoopt. Ze wachtte daarmee tot ze haar auto geparkeerd had in het centrum van Rock Creek. Ze was niet zo wanhopig dat ze haar decolleté, voor zover aanwezig, moest inzetten om haar zin te krijgen. Nog niet, tenminste. Bovendien was zoiets erg onprofessioneel, en Emma ging er prat op dat ze altijd professioneel te werk ging. Maar ja, met trots betaalde je niet twee studieleningen af.