Ondanks het gebonk in mijn bovenkamer, schud ik mijn hoofd. Ik kijk haar aan. ‘Luister, ik weet dat je helemaal weg bent van haar en dat is prima, dat moet je zelf weten. Maar ik heb niets met haar, oké? Dus houd er nou eindelijk eens over op.’
Riley houdt haar hoofd schuin. ‘Je hebt het mis. Ava kan je wel degelijk helpen. Het kan toch geen kwaad om haar gewoon eens te bellen?’
Ik zit op bed en schop tegen het frame aan terwijl ik naar de grond blijf staren. Het enige wat Ava ooit voor mij gedaan heeft, is mijn leven nog ondraaglijker maken dan het al is. Als ik weer opkijk, merk ik opeens dat Riley haar buitensporige Halloweenkostuums verruild heeft voor een spijkerbroek met een T-shirt en Converse-sneakers. Ze lijkt nu weer een gewoon twaalfjarig meisje. Wel is ze dit keer veel doorschijnender en dunner. Ik kan bijna door haar heen kijken.
‘Hoe is het afgelopen met Damen? Die dag dat je naar zijn huis gegaan bent? Zijn jullie nog samen?’
Ik wil niet over Damen praten. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Bovendien weet ik dat ze alleen maar de aandacht van zichzelf en haar doorzichtige verschijning probeert af te leiden. ‘Wat is er met jou?’ vraag ik met een hoge stem waar mijn paniek in doorklinkt. ‘Waarom zie je er zo vaag uit?’
Ze kijkt me aan en schudt haar hoofd. ‘Ik heb niet veel tijd meer.’
‘Hoe bedoel je, je hebt niet veel tijd meer? Je komt toch wel weer terug?’ roep ik in paniek als ze nog net naar me zwaait voor ze verdwijnt. Op de plek waar ze stond, ligt Ava’s verfrommelde visitekaartje.
Drieëndertig
Nog voor ik de versnelling in de parkeerstand heb gezet, zie ik haar al bij de voordeur op me staan wachten.
Dan is ze dus echt helderziend... of ze staat daar al sinds ik ophing.
Maar zodra ik de blik van bezorgdheid in haar ogen zie, voel ik me schuldig over die gedachte.
‘Ever, welkom,’ zegt ze. Ze glimlacht en gaat voor me uit de paar treden op en het huis in naar een mooi ingerichte woonkamer.
Ik kijk om me heen naar de ingelijste foto’s, de grote boeken op haar salontafel, de bank met bijpassende stoelen. Het verbaast me hoe normaal het er allemaal uitziet.
‘Verwachtte je paarse muren en kristallen bollen?’ Ze lacht en gebaart me haar te volgen naar een lichte, zonnige keuken met een beige, stenen vloer, roestvrijstalen apparatuur en een dakraam boven ons hoofd dat de zon binnenlaat. ‘Ik zal even thee zetten,’ zegt ze en zet het water op, terwijl ze me een plek aanbiedt aan tafel.
Ik kijk toe hoe ze druk bezig is met koekjes neerleggen op een bordje terwijl de thee trekt. Als ze plaatsneemt tegenover mij aan tafel, zeg ik: ‘Sorry dat ik me zo... onbeschoft gedragen heb... en zo.’ Ik haal mijn schouders op en krimp ineen als ik hoor hoe knullig en ongemakkelijk het klinkt.
Ava glimlacht alleen maar en legt haar hand op de mijne. Zodra ze me aanraakt, voel ik me meteen een stuk beter. ‘Ik ben allang blij dat je er bent. Ik maakte me al zo’n zorgen om je.’
Ik staar naar het tafelblad en de limoengroene placemat die er ligt. Ik weet niet wat ik moet zeggen.
Maar zij heeft de leiding en neemt die dan ook. ‘Heb je Riley gezien?’
Ongelooflijk dat ze uitgerekend daarover begint. ‘Ja,’ antwoord ik uiteindelijk. ‘En als je het weten wilt: ze ziet er niet al te best uit.’ Ik pers mijn lippen op elkaar en wend mijn blik af, overtuigd dat het op een of andere manier haar schuld is.
Ava lacht alleen maar. Ze lacht er gewoon om! ‘Geloof me, alles is in orde met haar.’ Ze knikt en neemt een klein slokje van haar thee.
‘En dat moet ik geloven?’ Ik gaap haar aan en schud mijn hoofd. Ik zie hoe ze kleine slokjes thee neemt en knabbelt aan haar koekje op die uiterst kalme manier die zo ontzettend op mijn zenuwen werkt. ‘Waarom zou ik? Jij hebt haar gehersenspoeld! Jij hebt haar overtuigd dat ze weg moest blijven!’ Ik schreeuw het bijna uit. Was ik maar niet gekomen. Wat een vergissing!
‘Ever, ik weet dat je overstuur bent. Ik weet ook dat je haar mist. Maar heb je enig idee wat zij heeft moeten opgeven om bij jou te kunnen zijn?’
Ik staar uit het raam en laat mijn ogen dwalen over de fontein, de planten en het kleine Boeddhabeeld. Ik bereid me voor op een ontzettend stom antwoord.
‘De eeuwigheid.’
‘Kom op zeg,’ zeg ik rollend met mijn ogen. ‘Ze heeft alle tijd van de wereld.’
‘Ik heb het over iets anders dan dat.’
‘O ja? Wat dan wel?’ Eigenlijk moet ik mijn koekje neerleggen en gewoon maken dat ik wegkom. Ava is gestoord, een charlatan. Moet je horen met hoeveel autoriteit ze al die idiote dingen vertelt.
‘Als Riley hier bij jou is, betekent dat ook dat ze niet bij hen kan zijn.’
‘Bij hen?’