‘Daar was je dus die avond, toen je zei dat je een glas water had gehaald in de keuken?’
Hij knikt.
‘Waar heb je nog meer over gelogen?’ Ik sla mijn armen over elkaar. ‘Waar ben je op de avond van Halloween naartoe gegaan, nadat je vertrok van het feest?’
‘Naar huis,’ zegt hij me strak aankijkend. ‘Toen ik merkte hoe Drina naar je keek, leek het mij beter om afstand te houden. Maar dat hield ik niet vol. Ik deed mijn best. Ik heb het al die tijd geprobeerd, maar het lukte me niet. Ik kan niet bij je vandaan blijven.’ Hij schudt zijn hoofd. ‘Nu weet je alles. Al denk ik dat je nu ook begrijpt waarom ik je dit niet allemaal meteen heb verteld.’
Ik haal een schouder op en draai me om. Zo snel wil ik dat ook weer niet toegeven, zelfs al heeft hij gelijk.
‘O, die griezelige kamer, zoals jij hem noemt? Dat is nou toevallig de plek waar ik me thuis voel, waar ik gelukkig ben. Net als jouw herinnering aan die laatste gelukkige momenten met je familie in de auto.’ Hij kijkt me aan, maar ik kijk weg, vol schaamte dat ik het zo heb omschreven. ‘Ik moet trouwens toegeven dat ik er hard om heb gelachen toen ik eenmaal besefte dat jij dacht dat ik een bloedzuiger was.’ Hij glimlacht.
‘Ja, nou, sorry hoor. Als er toch al onsterfelijken bestaan, waarom dan niet meteen ook elfjes, tovenaars, weerwolven en...’ Ik haal adem. ‘Jemig, je praat over al deze dingen alsof het de normaalste zaak van de wereld is!’
Hij sluit zijn ogen en zucht diep. Dan doet hij ze weer open. ‘Voor mij is het ook normaal. Dit is mijn leven. En nu is het ook jouw leven, als je daarvoor kiest. Het is lang niet zo erg als je denkt, Ever. Echt niet.’ Hij kijkt me een lange tijd aan. Ergens wil ik hem nog steeds haten om wat hij me aangedaan heeft, maar dat lukt niet. Ik voel zijn overweldigende, warme, tintelende aantrekkingskracht en kijk omlaag naar de hand die hij vasthoudt. ‘Stop daarmee.’
‘Stop waarmee?’ Hij kijkt me aan met vermoeide ogen. De huid eromheen is gespannen en bleek.
‘Stop met dat warme, tintelende gevoel! Je weet wat ik bedoel. Houd ermee op!’ Mijn hoofd kan nog niet kiezen of ik hem haat of van hem houd.
‘Dat doe ik niet, Ever.’ Hij kijkt me strak aan.
‘Natuurlijk wel! Jij zorgt ervoor met je... weet ik veel.’ Ik rol met mijn ogen en druk mijn over elkaar geslagen armen dicht tegen mijn borst. Hoe moet het nu verder?
‘Dat is niet iets wat ik laat gebeuren, dat garandeer ik je. Ik zou nooit trucs gebruiken om je te verleiden.’
‘Ha, net als die tulpen zeker?’
Hij glimlacht. ‘Je hebt geen idee wat die betekenen, hè?’
Ik kauw op mijn lip en kijk weg.
‘Bloemen hebben een betekenis. Daar is niets willekeurigs aan.’
Ik haal diep adem en schuif wat spulletjes op de tafel heen en weer met mijn gedachten. Het liefst zou ik mijn gedachten op die manier op een rijtje krijgen.
‘Er is nog zoveel dat ik je moet leren,’ gaat hij verder. ‘Het is niet allemaal leuk en plezierig. Je moet voorzichtig zijn en doen.’ Hij blijft stil en kijkt naar me om er zeker van te zijn dat ik oplet. ‘Je moet je wapenen tegen het misbruiken van deze krachten; Drina is daar een goed voorbeeld van. Je moet discreet zijn. Wat betekent dat je dit aan niemand mag vertellen. En ik bedoel echt niemand. Begrijp je dat?’
Ik haal mijn schouders op en denk: het zal wel. Zodra ik hem zijn hoofd zie schudden, weet ik dat hij die gedachte gehoord heeft. Hij buigt naar me toe.
‘Ever, ik meen het. Je mag het niemand vertellen. Beloof het me.’
Ik kijk hem aan.
Hij trekt een wenkbrauw omhoog en geeft me een kneepje in mijn hand.
‘Ik beloof het,’ mompel ik voor ik mijn blik afwend.
Hij laat mijn hand los en ontspant zich. Hij leunt achterover tegen de kussens van de bank. ‘Nu we toch helemaal open kaart spelen, moet ik je vertellen dat er nog een uitweg is. Je kunt nog steeds overgaan naar de andere kant. Je had zelfs in het ravijn kunnen sterven, maar je besloot zelf hier te blijven.’
‘Maar ik had er genoeg van. Ik wilde doodgaan.’
‘Je hebt jezelf sterk gemaakt met je herinneringen. Je hebt je krachten aangesterkt door middel van liefde. Ik zei het al eerder: zodra je iets denkt, ontstaat het. In jouw geval ontstonden er genezende en versterkende krachten. Als je echt had willen sterven, had je het ter plekke opgegeven. Ergens diep vanbinnen moet je dit geweten hebben.’
Ik wil hem net vragen waarom hij rondsloop in mijn kamer terwijl ik sliep, als hij zegt: ‘Het is niet wat je denkt.’
‘Wat is het dan wel?’ Ik weet niet of ik het antwoord wel wil horen, eigenlijk.
‘Ik was er om je... te observeren. Het verbaasde me dat je mij kon zien. Ik was er in een veranderde toestand, om het zo te zeggen.’