Ik zie hoe ze daar vlak voor me staat. Zo zelfvoldaan, zo overdreven zeker van zichzelf. Daar heeft ze het recht toe, ze heeft me op heterdaad betrapt. Het bewijs daarvoor is niet erg sterk, maar we weten allebei dat het genoeg is. We weten allebei dat ze gelijk heeft.
‘Wat wil je van me?’ fluister ik uiteindelijk. Iedereen heeft een prijs. Ik heb het afgelopen jaar genoeg gedachten gehoord en beelden gezien om zeker te weten dat dat waar is. Ik moet er alleen achter zien te komen wat haar tevreden houdt.
‘Om te beginnen wil ik dat je me met rust laat,’ zegt ze en slaat haar armen over elkaar. Het toestel met het bewijs zit stevig onder haar oksel geklemd.
‘Ik val jou toch niet lashtig?’ zeg ik met een beetje een dubbele tong. ‘Jij valt mij lastig.’
‘Integendeel.’ Ze glimlacht en kijkt nog eens goed naar me met een vernietigende blik. ‘Ik moet elke dag weer naar je kijken, dat vind ik vervelend genoeg. Heel erg vervelend, zelfs.’
‘Wil je dat ik stop met Engels?’ Ik heb dat stomme flesje nog steeds in mijn hand, al weet ik niet wat ik ermee moet doen. Als ik het in mijn locker leg, zal ze me verraden en dan vinden ze het bewijs. Als ik het in mijn rugzak stop, gebeurt precies hetzelfde.
‘Je weet dat je me nog steeds iets schuldig bent voor de jurk die je gescheurd hebt tijdens die spastische aanval van je.’
Dat is het dus. Chantage. Gelukkig heb ik genoeg geld gewonnen bij de paardenrennen.
Ik zoek in mijn rugzak en pak mijn portemonnee. Ik wil haar graag betalen voor de jurk als daarmee alles geregeld is. ‘Hoeveel?’
Ze kijkt me berekenend aan, alsof ze probeert in te schatten hoeveel ik kan betalen. ‘Ik zei al dat het een designerjurk was... Niet zo heel makkelijk te vervangen, dus...’
‘Honderd dollar?’ Ik pak het biljet met Benjamin Franklin erop en steek mijn hand uit.
Ze rolt met haar ogen. ‘Ik heb er alle begrip voor dat je geen enkel gevoel hebt voor mode en alle mooie dingen in het leven, maar je moet toch met een beter bod komen. Het is aardig wat meer, dus mik maar een beetje hoger,’ zegt ze als ze het aantal biljetten in mijn portemonnee ziet zitten.
Afpersers hebben de neiging later terug te komen en om steeds meer geld te vragen. Ik kan hier dus maar beter in een keer mee afrekenen, voor het te gek wordt. Ik kijk haar aan met een strakke blik. ‘We weten allebei dat je die jurk bij een outlet gekocht hebt toen je terugkwam uit Palm Springs...’ Ik glimlach en denk terug aan wat ik die dag ‘gezien’ heb toen ik voor het eerst met haar in de gang stond.‘... dus zal ik je betalen wat jij ervoor betaald hebt. Als ik het me goed herinner, was dat 85 dollar. In dat geval lijkt honderd me wel een royaal bedrag, vind je niet?’
Zwijgend kijkt ze me aan, haar gezicht vertrokken in een grimas. Ze grist het biljet uit mijn vingers en duwt het diep in haar zak. Dan kijkt ze van het waterflesje naar mij en glimlacht. ‘Bied je me niet eens een slok aan?’
Als iemand me gisteren had verteld dat ik vandaag in de meisjestoiletten zou zitten en me zou bezatten samen met Stacia Miller, dan had ik dat nooit geloofd. Toch is dat precies wat er gebeurt. Ik loop achter haar aan naar binnen, we kruipen weg in een hoekje van de ruimte en drinken samen het waterflesje vol wodka leeg.
Niets werkt beter om mensen tot elkaar te brengen dan een gezamenlijke verslaving en gedeelde geheimen.
Wanneer Haven binnenkomt en ons samen aantreft, rollen haar ogen bijna uit haar hoofd. ‘What the fug?’
Ik lig dubbel van het lachen en Stacia tuurt naar haar en slist onduidelijk: ‘Hallooo, gosjik meisje.’
‘Mis ik iets?’ vraagt Haven die wantrouwend van de een naar de ander kijkt. ‘Moet dit grappig zijn of zo?’
Hoe ze er op dat moment uitziet! Hoe ze daar staat, zo autoritair, neerbuigend, ernstig en afkeurend. Daardoor lachen we nog harder. Zodra de deur achter haar dichtvalt, drinken we vrolijk verder.
Samen met Stacia zuipen in de toiletten is nog geen ticket voor de vip-tafel. Ik probeer het ook niet eens en loop tijdens de lunchpauze naar mijn vaste plek. Mijn hoofd zit dicht en mijn hersenen klotsen. Het duurt dan ook even voor ik besef dat ik hier ook niet welkom ben.
Ik laat me zakken op een bankje, kijk moeilijk naar Haven en Miles en begin vervolgens zonder aanleiding onbedaarlijk te lachen. In elk geval zien zij er geen reden voor. Als ze de blik op hun gezichten eens konden zien, dan zouden ze mee lachen.
‘Wat is er met haar aan de hand?’ vraagt Miles opkijkend van zijn script.
Haven kijkt woedend. ‘Ze is beschadigd. Helemaal de weg kwijt. Ik ontdekte haar bij toeval toen ik naar de wc ging. Daar zat ze zich klem te zuipen met – houd je vast – Stacia Miller.’
Miles kan zijn oren niet geloven. Rimpels golven over zijn voorhoofd, waardoor ik weer in de lach schiet. Als ik niet ophoud, leunt hij naar me toe, knijpt hard in mijn arm en zegt: ‘Ssst!’ Hij kijkt om zich heen en dan weer naar mij. ‘Echt hoor, Ever. Meen je dit serieus? Jezus, sinds Damen weg is ben je helemaal...’