Ik kijk hem aan.
‘Sweatshirts en hoody’s zijn absoluut uit den boze.’ Hij grijnst. ‘Verder mag het alles zijn wat je wilt, je zegt het maar.’
Na wat geintjes en volhouden dat ik een jockeypet wil, eenmo-delpaard en een enorm bronzen hoefijzer voor aan de muur in mijn slaapkamer, komen we uit bij een zilveren armbandje met schakels in de vorm van een paardenbit. Maar pas nadat ik gecontroleerd heb dat de kristallen echt alleen kristallen zijn, niet stiekem diamantjes, want dat is te duur, ook al heeft hij flink gewonnen.
‘Nu zul je deze dag nooit meer vergeten, wat er ook gebeurt,’ zegt hij en maakt het armbandje vast om mijn pols. We wachten tot de valetparking de auto komt brengen.
‘Hoe kan ik die ooit vergeten?’ Ik kijk naar mijn pols en dan naar hem.
Hij maakt een gebaar en we gaan in de auto zitten. Opeens ligt er zo’n treurige blik in zijn ogen dat ik dat als enige moment van de dag wel graag wil vergeten.
De rit terug naar huis is helaas nog sneller voorbij dan de rit naar de renbaan. Als we mijn oprit op rijden, wil ik niet dat er een einde komt aan het plezier van vandaag.
‘Kijk eens!’ Hij wijst naar het klokje op zijn dashboard. ‘Nog ver voor middernacht, net als ik je beloofde.’ Hij buigt naar me toe voor een zoen en ik kus hem zo enthousiast terug dat ik hem bijna naar mijn stoel trek.
‘Mag ik mee naar binnen?’ fluistert hij, terwijl hij bijzonder prettige dingen doet met zijn lippen van mijn oorlelletje naar mijn nek en omlaag naar mijn sleutelbeen.
Ik verbaas mezelf door hem weg te duwen en mijn hoofd te schudden. Niet alleen omdat Sabine thuis is en ik nog een hoop huiswerk heb, maar ook omdat ik toch die ruggengraat moet kweken en sterk moet zijn. Ik wil niet te makkelijk toegeven.
‘Ik zie je op school.’ Ik stap uit de auto voor ik van gedachten kan veranderen. ‘Je weet wel, Bay View? Dat grote gebouw waar je nog wel eens kwam?’
Hij wendt zijn blik af en zucht.
‘Zeg nou niet dat je alweer gaat spijbelen.’
‘School is vreselijk saai. Ik begrijp niet hoe je het volhoudt.’
‘Je begrijpt niet hoe ík het volhoud?’ Hoofdschuddend kijk ik naar het huis, waar ik Sabine door de gordijnen zie spieken voor ze weer wegloopt. Ik draai me om naar Damen. ‘Ik denk op dezelfde manier dat jij dat ooit gedaan hebt. Je weet wel: opstaan, aankleden en gewoon gaan? Soms, als je oplet, leer je ook nog iets op zo’n dag.’ Zodra ik het gezegd heb, weet ik dat het een leugen is. In alle eerlijkheid heb ik dat hele jaar nog geen moer geleerd. Dat is ook best lastig als je alle antwoorden simpelweg wéét. Maar dat vertel ik er niet bij.
‘Er moet toch een andere manier zijn,’ kreunt hij met een smekende blik in zijn ogen.
‘Voor alle duidelijkheid: spijbelen en van school gaan is niet de beste manier. Niet als je naar de universiteit wilt en iets van je leven wilt maken.’ Nog meer leugens. Je kunt immers goed leven van de winst als je nog een paar van dit soort succesvolle dagen hebt bij de paardenrennen. Geweldig zelfs.
Hij lacht alleen maar. ‘Goed, dan. We doen het op jouw manier. Voorlopig. Ik zie je morgen weer, Ever.’
Ik ben nog niet eens bij de voordeur voor hij alweer is vertrokken.
Twintig
De volgende ochtend maak ik me klaar om naar school te gaan, terwijl Riley op mijn toilettafel zit. Dit keer heeft ze een Wonder Woman-kostuum aan en ze zit vol sappige roddels over grote sterren. Langsgaan bij oude buren en vrienden en hun dagelijkse sleur vond ze niet leuk meer, dus is ze Hollywood gaan verkennen. Ze hoort de laatste geruchten dan ook sneller dan het beste roddelblad uit de supermarkt.
‘Dat meen je niet!’ Mijn mond valt open, mijn ogen zijn groot. ‘Dat is ongelooflijk! Miles slaat door als hij dat hoort!’
‘Je hebt echt geen idee.’ Ze schudt haar hoofd en haar donkere krullen dansen van de ene naar de andere kant. Toch ziet ze er uitgeput uit. Alsof ze veel heeft meegemaakt in korte tijd – wat natuurlijk ook zo is – misschien zelfs te veel. ‘Niets is wat het lijkt,’ verzekert ze me. ‘Echt, het is allemaal een grote illusie, net zo nep als de films die ze maken. Geloof me, die pr-mensen werken zich een slag in de rondte om al die duistere geheimen ook geheim te houden.’
‘Wie heb je nog meer bespioneerd?’ Ik hoor graag meer van dit soort verhalen. Dat het nooit in mij is opgekomen om eens goed naar hun energievelden en aura’s te kijken terwijl ik tv kijk of door een tijdschrift blader! ‘Hoe zit het met...’
Ik wil net vragen of de geruchten rond mijn favoriete actrice waar zijn, maar dan steekt Sabine haar hoofd naar binnen. ‘Hoe zit het met wat?’ vraagt ze.
Ik kijk naar Riley, die uiteraard dubbel ligt van het lachen. Dan schraap ik mijn keel. ‘Niets, hoor. Ik zei niets.’