‘Zie je wel dat dit sweatshirt geen capuchon heeft?’ zei hij, terwijl hij de trui tegen me aan hield om de maat te controleren.
‘Wat wil je daarmee zeggen?’ Ik tuurde in de spiegel naast me en vroeg me af of hij mijn kleding even vreselijk vindt als Riley beweert.
Hij haalde zijn schouders op. ‘Wat kan ik zeggen? Ik heb je liever zonder capuchon.’
Ik glimlach om de herinnering, de manier waarop hij me kuste in de rij voor de kassa. Het warme, zachte gevoel van zijn lippen tegen de mijne...
Mijn mobieltje gaat en ik kijk in de achteruitkijkspiegel, waar ik zie dat Damen zijn telefoon tegen zijn oor aan houdt.
‘Hallo,’ zeg ik met een extra lage stem die verleidelijk moet klinken.
‘Houd toch op,’ hoor ik Haven zeggen. ‘Sorry voor de teleurstelling; ik ben het maar.’
‘O, oké, wat is er?’ Ik geef mijn richtingaanwijzer een tikje, zodat Damen weet dat ik van rijbaan ga veranderen.
Dan merk ik dat hij er niet meer is.
Ik kijk in mijn zijspiegels en achteruitkijkspiegel. Mijn ogen turen gespannen de vier rijstroken af, maar nergens zie ik Damen.
‘Luister je eigenlijk wel?’ vraagt Haven geïrriteerd.
‘Sorry, wat?’ Ik laat mijn gaspedaal los en kijk zelfs over mijn schouder, op zoek naar Damens zwarte BMW. Iemand in een enorme vrachtwagen schiet me voorbij, toetert luid en steekt zijn middelvinger naar me op.
‘Ik zei: Evangeline is verdwenen!’
‘Hoe bedoel je, verdwenen?’ Ik wacht zo lang als ik kan voor ik de 133 op rijd en invoeg. Damen is nergens te zien en ik weet zeker dat hij me niet heeft ingehaald.
‘Ik heb haar al een paar keer op haar mobieltje geprobeerd te bereiken, maar ze neemt niet op.’
‘En?’ vraag ik. Ik hoop maar dat ze opschiet met haar theorie over hoe dit bewijst dat Evangeline vermist is, want ik heb nu zelf een verdwijning op te lossen.
‘En? Ze neemt haar telefoon niet op, ze is niet in haar appartement en niemand heeft haar meer gesproken sinds Halloween!’
‘Hoe bedoel je?’ vraag ik weer. Ik controleer mijn zijspiegels, mijn achteruitkijkspiegel en werp ook nog een blik over mijn linker- en rechterschouder. Nog steeds zie ik hem niet. ‘Is ze dan niet met jullie mee naar huis gegaan?’
‘Nee, niet echt.’ Havens stem klinkt nu als die van een klein meisje met een enorm schuldgevoel.
Nadat twee andere bestuurders naar me toeteren en hun middelvinger opsteken, geef ik het op. Ik neem me voor Damen te bellen en om uitleg te vragen zodra ik klaar ben met Haven.
‘Hal-lo!’ Ze schreeuwt half. ‘Jezus, als je het te druk hebt om met me te praten, zeg het dan gewoon. Ik kan ook Miles bellen, hoor.’
Ik haal diep adem en probeer kalm te blijven. ‘Haven, het spijt me, oké? Ik probeer op de weg te letten en ik ben een beetje afgeleid. Bovendien weet je net zo goed als ik dat Miles nog bij zijn acteerles zit. Daarom bel je mij.’ Ik voeg in en ga naar de linkerbaan met de bedoeling plankgas te geven en zo snel mogelijk thuis te zijn.
‘Het zal wel,’ mompelt ze. ‘In elk geval, ik heb je dit nog niet verteld, maar... Nou ja, Drina en ik zijn zo’n beetje zonder haar weggegaan.’
‘Jullie zijn wát?’
‘Je weet wel, vanaf Nocturne. Ze was min of meer verdwenen. We hebben nog wel gezocht, maar we konden haar niet vinden. We dachten dat ze een jongen had ontmoet, en geloof me, in haar geval is dat helemaal niet zo buitengewoon. Toen zijn we weggegaan.’
‘Je hebt haar achtergelaten in Los Angeles? In de nacht van Halloween? Als elke freak van het noordelijk halfrond op straat te vinden is?’ Zodra ik het hardop zeg, zie ik het voor me. Zij met z’n drietjes in een donkere, ruige nachtclub. Drina die Haven meeneemt naar de vipruimte voor een drankje om Evangeline af te schudden. Daarna eindigt het beeld, maar ik heb geen jongen gezien.
‘Wat moesten we dan? Ik bedoel, ik weet niet of je het weet, maar ze is wel achttien. Dus ze kan doen en laten wat ze wil. Bovendien beloofde Drina op haar te letten, maar die is haar ook uit het oog verloren. Ik heb haar net gesproken, ze voelt zich vreselijk.’
‘Drina voelt zich vreselijk?’ herhaal ik ongelovig. Ze lijkt me niet het type dat erg gevoelig is, laat staan schuldgevoelens kent.
‘Wat bedoel je daar nu weer mee? Je kent haar niet eens.’
Ik klem mijn kaken op elkaar en trap het gaspedaal in. Ik weet tenslotte dat er hier momenteel geen politie rijdt. Het liefst zou ik Haven, Drina, Evangeline en ook Damen en zijn rare verdwijntruc ver achter me laten en wegracen, ook al werkt het niet zo.
‘Sorry,’ zeg ik dan uiteindelijk. Ik laat het gas los en houd me aan de maximumsnelheid.
‘Het zal best. Ik voel me gewoon zo vreselijk en ik weet niet wat ik moet doen.’