‘Johnny Depp? Is dat tegen wie ik het moet opnemen?’ Hij trekt een wenkbrauw op.
Van top tot teen bekeken – zijn donkere spijkerbroek, zijn zwarte T-shirt met lange mouwen en weer die laarzen – vind ik Damen aantrekkelijker dan elke Hollywood-acteur die ik kan bedenken. Maar dat hoeft hij niet te weten.
‘Wil je nog een keertje?’vraagt hij met pretlichtjes in zijn donkere ogen.
Dat doen we dus. En daarna nog een keer het spookhuis in. Als we aan het einde van het ritje zijn, waar het lijkt alsof de spoken meerijden in de auto, verwacht ik bijna Riley tussen ons in te zien zitten, lachend en zwaaiend. Maar het blijft een van de getekende Disneyspookjes. Dan herinner ik me dat Riley een afspraak heeft en bedenk dat ze het te druk heeft.
We gaan nog een keer in Pirates en in het spookhuis. Daarna gaan we zitten aan een tafeltje met uitzicht over het water in de Blue Bayou, het restaurant van de Pirates-attractie. Ik neem een slokje van mijn ijsthee. ‘Ik weet toevallig dat dit een heel groot park is met wel meer dan twee attracties,’ zeg ik na een tijdje. ‘Attracties die verder niets met spoken en piraten te maken hebben.’
‘Dat heb ik ook wel eens gehoord.’ Hij glimlacht, prikt met zijn vork in een inktvisringetje en houdt het voor mijn mond. ‘Er was er ooit eentje die Mission to Mars heette. Die stond bekend als goede attractie voor stelletjes, vooral omdat het er binnen zo ontzettend donker was.’
‘Is die er nog?’ Mijn gezicht kleurt rood omdat het veel te gretig klinkt. ‘Niet dat ik erin wil, hoor, maar ik ben gewoon nieuwsgierig,’ stamel ik.
Hij kijkt me aan, weer met die geamuseerde grijns op zijn gezicht. Hij schudt zijn hoofd. ‘Nee, die is lang geleden gesloten.’
‘Dus je zat al in een attractie voor stelletjes toen je hoe oud was? Twee?’ Ik richt mijn vork op een paddenstoel gevuld met worst en hoop maar dat ik het lekker vind.
‘Ik niet, hoor.’ Hij glimlacht. ‘Dat was ver voor mijn tijd.’
Normaal gesproken zou ik er alles voor over hebben om niet naar dit soort plekken te gaan. Al die willekeurige energievelden, de felgekleurde, wervelende aura’s en de vreemde verzameling gedachten. Maar met Damen bij me is het anders; plezierig en rustig. Zodra hij me aanraakt, zodra hij praat, is het net alsof we de enige aanwezigen zijn.
Na de lunch wandelen we door het park. We gaan in alle snelle achtbanen, maar vermijden de waterritjes – in elk geval degene waarbij je drijfnat wordt. Als de avond valt, neemt hij me mee naar het kasteel van Doornroosje. We blijven bij de slotgracht staan en wachten tot het vuurwerkspektakel begint.
‘Heb je me al vergeven?’vraagt hij met een arm rond mijn middel. Hij bijt voorzichtig in mijn nek, mijn kaak en mijn oorlelletje. Het schouwspel van het vuurwerk, de enorme knallen en lichtflitsen, lijkt gedempt en heel ver weg. Hij drukt me dichter tegen zich aan en ik voel zijn lippen op de mijne.
‘Kijk,’ fluistert hij als hij zich losmaakt en wijst naar de donkere hemel. Ik zie grote, paarse cirkels exploderen, gouden watervallen, zilveren fonteinen en roze chrysanten. De finale is een dozijn rode tulpen. Alles flitst en spat zo vlug achter elkaar uiteen dat ik de grond onder mijn voeten voel trillen.
Wacht even. Rode tulpen?
Ik kijk op naar Damen. Hij moet de vraagtekens in mijn ogen kunnen zien, maar hij glimlacht en beweegt zijn kin omhoog. De bloemen spetteren nog wat en vervagen dan, maar de herinnering aan de tulpen is voorgoed in mijn geheugen opgeslagen.
Dan trekt hij me tegen zich aan. Met zijn lippen dicht bij mijn oor fluistert hij: ‘De show is voorbij.’ Hij pakt mijn hand vast en leidt me mee naar het hek, terug naar onze auto’s.
Ik open de deur van mijn Miata en neem plaats achter het stuur. Ik lach als hij door mijn open raampje naar binnen leunt. ‘Geloof me, er komen nog veel meer dagen als deze. De volgende keer neem ik je mee naar California Adventure.’
‘Ik dacht dat we net een avontuur in Californië hebben gehad?’ Ik lach zenuwachtig, want het blijft me verbazen hoe hij elke keer precies lijkt te weten wat ik denk, voor ik ook maar iets heb kunnen zeggen. ‘Moet ik weer achter je aan rijden?’ Ik steek mijn sleutel in het contact en start de motor.
Hij schudt nee. ‘Ik volg jou wel.’ Hij grijnst. ‘Ik moet toch zeker weten dat je veilig thuiskomt.’
Ik rijd weg, de snelweg op richting het zuiden en op weg naar huis. In de achteruitkijkspiegel zie ik dat Damen vlak achter me rijdt en ik grinnik zacht.
Ik heb een vriendje!
Een aantrekkelijk, sexy, slim en charmant vriendje!
Iemand die ervoor zorgt dat ik me weer normaal voel.
Iemand die me laat vergeten dat ik niet normaal ben.
Met een hand grijp ik mijn nieuwe sweatshirt van de stoel naast me. Ik laat mijn vingers over Mickey Mouse glijden op de voorkant en denk aan het moment dat Damen deze trui voor me uitkoos.