Drina kijkt van Damen naar mij. ‘De chauffeur staat te wachten,’ zegt ze zangerig.
Ik kijk hem aan en mijn hart breekt als ik zie hoe erg hij twijfelt. Dan schraap ik mijn keel en antwoord geforceerd: ‘Gaan jullie maar als je wilt. Ik moet hier blijven. Ik kan toch niet weggaan van mijn eigen feest?’ Ik pers er een lach uit die luchtig en vriendelijk bedoeld is, terwijl ik in werkelijkheid bijna geen lucht meer krijg.
Drina kijkt met opgetrokken wenkbrauwen van de een naar de ander. Haar uitdrukking is hooghartig en een fractie van een seconde zie ik een flikkering van woede als Damen zijn hoofd schudt en mijn hand pakt in plaats van de hare.
‘Het was me een genoegen je te ontmoeten, Ever,’ zegt Drina. Ze wacht nog even voor ze de limousine in stapt. ‘Ik weet zeker dat we elkaar nog wel eens zullen zien.’
Ik kijk toe hoe de auto verdwijnt van de oprit en de straat op rijdt. Ik draai me om naar Damen. ‘Wie kan ik nu nog verwachten? Stacia, Honor en Craig, misschien?’
Zodra het eruit is, schaam ik me. Hiermee laat ik merken wat een kleingeestig, jaloers en zielig iemand ik eigenlijk ben. Bovendien had ik het kunnen weten. Zo verbaasd hoef ik niet te zijn.
Damen is een versierder. Zo simpel is het.
Vanavond was ik toevallig aan de beurt.
‘Ever.’ Hij wrijft met zijn duim over mijn wang.
Net als ik me wil losmaken uit zijn greep, omdat ik geen zin heb in al die smoesjes, kijkt hij me aan en zegt zachtjes: ‘Ik denk dat ik ook maar moet gaan.’
Ik kijk hem recht aan. Mijn hersenen accepteren de waarheid die mijn hart niet wil horen. Ik besef dat er meer achter die woorden zit, dat ik tussen de regels door moet lezen. Hij moet gaan, zodat hij haar nog kan inhalen.
‘O, nou, fijn dat je bent gekomen,’ stamel ik na een tijdje. Het klinkt niet als iets wat een meisje tegen haar vriendje zegt. Meer een vermoeide serveerster tegen de laatste klant van de avond.
Hij glimlacht alleen maar en haalt de veer uit mijn hoge pruik. Hiermee streelt hij langs mijn nek en tikt mijn neus aan als hij vraagt: ‘Souvenir?’
Ik krijg nauwelijks de tijd om antwoord te geven. Voor ik het weet zit hij in zijn auto en rijdt weg.
Met een bons laat ik me op de trap zakken, met mijn hoofd in mijn handen. De enorme pruik helt gevaarlijk naar voren. Ik zou het liefst verdwijnen, teruggaan in de tijd en alles opnieuw doen. Ik had me nooit door hem moeten laten kussen, ik had hem niet eens binnen moeten laten...
‘Daar ben je!’ Sabine pakt mijn arm vast en trekt me overeind. ‘Ik liep je overal te zoeken. Ava stemde in nog eventjes te blijven zodat ze nog een kaartlegging met jou kan doen.’
‘Dat wil ik helemaal niet,’ protesteer ik. Ik wil haar niet kwetsen, maar ik voel er echt helemaal niets voor. Ik wil terug naar mijn kamer, die stomme pruik afdoen en in een diepe, droomloze slaap vallen.
Sabine heeft een hoop punch naar binnen gegoten en is te aangeschoten om naar me te luisteren. Ze pakt mijn hand en trekt me mee naar de kamer waar Ava zit te wachten.
‘Hallo, Ever.’ Ava glimlacht als ik op de stoel plaatsneem, de tafel vastgrijp en wacht tot Sabines halfdronken energie vervaagt.
‘Neem gerust alle tijd die je nodig hebt.’ Ze glimlacht.
Ik neem de tarotkaarten in me op die op tafel liggen. ‘Niet om het een of ander, maar ik hoef geen kaartlegging.’ Ik kijk haar kort aan voor ik mijn blik afwend.
‘Dan doen we dat niet.’ Ze haalt haar schouders op, pakt haar kaarten en schudt ze. ‘Vind je het goed dat we dan doen alsof, om je tante blij te maken? Ze maakt zich zorgen om je. Ze vraagt zich af of ze het allemaal wel goed doet. Of ze je voldoende vrijheid geeft of juist te veel.’ Ze kijkt me aan. ‘Wat vind jij?’
Ik haal mijn schouders op en kijk naar het plafond. Dat noem je toch geen onthulling?
‘Ze gaat trouwen, moet je weten.’
Geschrokken richt ik mijn ogen op de vrouw tegenover me.
‘Maar niet vandaag.’ Ze lacht. ‘Morgen ook nog niet. Dus maak je geen zorgen.’
‘Waarom zou ik me zorgen maken?’ Ik schuif heen en weer op mijn stoel en kijk toe hoe ze de stapel kaarten in tweeën deelt en neerlegt in de vorm van een halve cirkel. ‘Ik wil dat Sabine gelukkig is. Als ze daarvoor moet trouwen...’
‘Dat is waar. Maar je hebt het afgelopen jaar al zoveel veranderingen meegemaakt, nietwaar? Veranderingen waar je nog steeds niet aan hebt kunnen wennen. Het is best lastig, is het niet?’
Ik geef geen antwoord. Waarom zou ik? Ze heeft nog geen diepe geheimen ontrafeld of bijzondere dingen gezegd. Het leven zit nu eenmaal vol veranderingen. Dus? Dat is toch ook de hele bedoeling ervan? Dat je groeit, verandert, ervan leert en weer verdergaat? Zo’n raadsel is Sabine ook niet. Ze is niet erg lastig te begrijpen, geen al te complexe persoonlijkheid.