Ze lacht alleen maar en zwaait naar Riley, die zich nu achter de rok van mijn jurk verstop theeft,net als ze vroeger bij mama deed als ze verlegen was. ‘Ik ben het medium,’ antwoordt ze. Ze gooit haar lange, bruine haren over haar schouder en knielt neer vlak naast Riley. ‘En ik zie dat je een vriendinnetje bij je hebt.’
Twaalf
Ava de helderziende was blijkbaar bedoeld als een geweldige verrassing voor iedereen. Geloof me, niemand was meer verrast dan ik. Was ik zo druk met mezelf bezig dat ik vergat Sabine in de gaten te houden?
Ik kan haar ook niet zomaar wegsturen, al heb ik die neiging wel. Voor ik over de schok heen ben dat ze Riley kan zien, staat Sabine al bij de deur om Ava te verwelkomen.
‘O, mooi, het is je gelukt te komen. Ik zie dat je mijn nichtje al ontmoet hebt.’ Ze neemt de vrouw mee naar de zijkamer, waar een tafel voor haar klaarstaat.
Ik blijf een beetje in de buurt hangen en vraag me af of Ava van plan is iets over mijn overleden zusje te zeggen. Maar dan vraagt Sabine me om een drankje voor Ava te halen en als ik terugkom, is ze al bezig met de eerste kaartlezing.
‘Ik zou maar vast in de rij gaan staan, voor hij erg lang wordt,’ merkt Sabine op, met haar schouder tegen het monster van Frankenstein aan geleund. Met of zonder masker, dit is niet de knappe man uit haar gebouw. Hij is ook niet de succesvolle investeringsbankier die hij zegt te zijn. Hij woont zelfs nog bij zijn moeder thuis!
Niet dat ik haar dat ga vertellen. Dat verpest haar goede bui, dus houd ik mijn hoofd schuin en zeg: ‘Misschien strakjes.’
Ik ben blij te zien dat Sabine zich vermaakt, voor de verandering. Het is goed te weten dat ze een grote groep vrienden heeft en het lijkt erop alsof ze ook weer interesse heeft in uitgaan. Ik grinnik als ik Riley zie dansen met nietsvermoedende mensen, waar ze gesprekken opvangt die ze waarschijnlijk niet mag horen. Maar al die willekeurige gedachten, pulserende aura’s, wervelende energievelden en dan Damen daar nog bij... Het wordt me te veel.
Tot nu toe is het me goed gelukt hem op een afstandje te houden. Ik gedraag me nonchalant en negeer hem op school, maar zijn komst vanavond, gekleed in precies dat kostuum dat hoort bij het mijne... Ik weet gewoon niet wat ik ervan moet denken. Het leek er toch op alsof hij meer interesse had in Stacia of het meisje met de rode haren, in iedereen behalve mij. Met zijn innemende charmes, knappe uiterlijk, charisma en die onverklaarbare goocheltrucjes.
Hij heeft me vierentwintig rode tulpen gegeven. Ik ruik eraan, ook al staan deze bloemen niet bekend om hun intense geur. Toch ruiken ze zoet, sterk en het werkt bedwelmend. Ik adem diep in, geniet van de heerlijke geur en stilletjes beken ik dat ik hem leuk vind. Echt leuk vind, bedoel ik dan. Ik kan er niets aan doen, het is gewoon zo. Ik kan nog zo hard mijn best doen het te ontkennen, maar dat maakt het niet minder waar.
Voor Damen verscheen, was ik volledig bereid een eenzaam leventje te leiden. Ik had het heus wel leuk gevonden weer een nieuw vriendje te vinden, weer iemand toe te laten. Maar hoe moet ik dat doen als elke aanraking zo overweldigend is? Hoe kan ik een relatie beginnen waarin ik altijd weet wat mijn vriend denkt? Zo hoef ik nooit meer alles wat hij zegt of doet te ontleden, op zoek naar de belangrijke informatie tussen de regels.
Ja, het klinkt vast gaaf om gedachten te kunnen lezen en energievelden en aura’s te zien, maar dat is het mooi niet. Ik zou er alles voor doen om mijn oude leventje terug te krijgen. Om weer net zo normaal en oppervlakkig door het leven te gaan als elk ander meisje. Want soms denken zelfs je beste vrienden heel onaardige dingen. Zonder uit-knop heb je dan een hoop vergevingsgezindheid nodig.
Dat is dus ook zo aantrekkelijk aan Damen. Hij is van zichzelf een uit-knop. Hij is de enige van wie ik geen gedachten kan horen, de enige die alle andere geluiden weet uit te schakelen. Met hem in de buurt voel ik me geweldig en warm en zo normaal als ik maar kan zijn. Toch klinkt er zo’n klein stemmetje in mijn achterhoofd dat volhoudt dat dit allesbehalve normaal is.
Ik plof neer in een van de grote stoelen en drapeer mijn rok netjes om me heen. De lichtbollen op het water in het zwembad veranderen langzaam van kleur terwijl ze zachtjes heen en weer drijven. Ik ga zo op in mijn gedachten en het wonderbaarlijke schouwspel dat ik het niet eens merk wanneer Damen naast me komt staan.
‘Hallo.’ Hij glimlacht.
Zodra ik mijn blik opsla, begint mijn lichaam weer warm te worden.
‘Leuk feest. Ik ben blij dat ik ongevraagd toch kwam opdagen.’ Hij komt naast me zitten en ik kijk strak voor me uit. Ik begrijp dat het een plagerig geintje is, maar ik ben te zenuwachtig om iets te zeggen. ‘Je bent een mooie Marie Antoinette,’ zegt hij, terwijl hij met een vinger zachtjes tegen de lange, zwarte veer tikt die ik op het laatste moment nog in mijn pruik gestoken heb.