‘Wanneer hebben jullie dat afgesproken?’ vraagt ze als ze op ons afkomt. Ze probeert vriendelijk en geïnteresseerd te lijken, al is dat meer voor Damen dan voor mij.
‘Dat hebben we niet,’ antwoord ik. Ik hoop maar dat ze het gelooft, al weet ik beter. Het is zo’n bizar toeval dat zelfs ik het niet kan geloven. Twijfelend vraag ik me af of ik er iets over gezegd heb, maar ik weet dat dat niet zo is.
‘Puur toeval,’ valt Damen me bij als hij zijn arm om mijn middel slaat. Die blijft daar maar eventjes liggen, net lang genoeg om mijn lichaam te laten tintelen.
‘Jij moet wel Damen zijn,’ zegt Evangeline die plotseling naast hem staat en met haar vingers aan de randjes van zijn shirt wriemelt. ‘Ik dacht dat Haven zwaar overdreef, maar zo te zien heeft ze gelijk!’ lacht ze. ‘Als wie ben je verkleed?’
‘Graaf Von Fersen,’ antwoordt Haven met venijn in haar stem en een gemene blik naar mij.
‘Wie dat ook mag zijn.’ Evangeline haalt een schouder op, pakt Damens hoed van zijn hoofd en zet hem zelf op. Ze lacht hem verleidelijk toe voor ze zijn hand pakt en met hem wegloopt.
Zodra ze uit zicht zijn, wendt Haven zich tot mij. ‘Ik heb hier geen woorden voor!’ sist ze. Haar gezicht is gespannen, haar handen zijn gebald tot vuisten, maar dat is nog niets vergeleken met de gedachten die in haar hoofd rondtollen. ‘Je weet hoe leuk ik hem vind! Ik heb je alles verteld! Ik vertrouwde je!’
‘Haven, wacht nou. Het was niet afgesproken. Het is een groot, bizar toeval. Ik weet niet eens wat hij hier komt doen, je weet dat ik hem niet heb uitgenodigd,’ verzeker ik haar. Ik weet dat het geen zin heeft, ze gelooft me toch niet. ‘En ik weet niet of je het gemerkt hebt, maar je goede vriendin Evangeline staat bijna tegen hem op te rijden.’
Ze kijkt naar de andere kant van de kamer, haalt haar schouders op en wendt haar hoofd terug naar mij. ‘Dat doet ze bij iedereen. Zij vormt geen enkele bedreiging. Jij wel.’
Ik adem rustig in en uit en probeer kalm te blijven. Ook wil ik niet lachen nu Riley naast haar staat en elk woord en elke beweging nadoet op een spottende manier die wel grappig is, maar niet erg aardig. ‘Luister, ik vind hem niet leuk! Hoe moet ik je daarvan overtuigen? Zeg het maar, dan doe ik het.’
Hoofdschuddend draait ze zich om. Haar schouders zakken omlaag en haar gedachten worden steeds duisterder als ze al haar woede op zichzelf richt. ‘Nee.’ Ze zucht en knippert vlug met haar ogen alsof ze vecht tegen tranen. ‘Zeg maar niets. Als hij jou leuk vindt, dan is dat zo, daar kan ik toch niets aan doen. Het is tenslotte niet jouw schuld dat je slim en knap bent en dat jongens jou altijd aantrekkelijker vinden dan mij. Vooral zodra ze je een keer zonder capuchon gezien hebben.’ Ze probeert een lachje te forceren, maar dat mislukt.
‘Je ziet ze vliegen.’ Ik probeer niet alleen haar, maar ook mezelf te overtuigen. ‘Het enige wat Damen en ik gemeen hebben is onze smaak in films en blijkbaar in kostuums. Dat is alles, ik zweer het je.’ Als ik naar haar glimlach, kan ik alleen hopen dat het er beter uitziet dan het voelt.
Ze kijkt de kamer rond en ziet Evangeline, die nu Zorro’s zweep vasthoudt en demonstreert hoe hij werkt. Dan draait ze zich naar mij en zegt: ‘Doe me één plezier.’
Ik knik en heb er alles voor over om het weer goed te maken.
‘Houd nou maar op met liegen. Je bakt er toch niks van.’
Wanneer ze wegloopt, kijk ik haar na. Dan zie ik Riley, die op en neer springt en roept: ‘Wauw, dit moet toch het beste feest zijn dat je ooit gegeven hebt! Drama, intrige,jaloezie! Zelfs bijna een wijvengevecht! Ik ben zo blij dat ik er ben!’
Bijna wil ik zeggen dat ze zachter moet doen, maar dan herinner ik me dat ik toch de enige ben die haar hoort. Het zou er raar uitzien als ik dat hardop zei. Weer gaat de bel en ondanks de wiebelende staart, wint Riley het dit keer van mij.
‘Ach, jeetje,’ zegt de jonge vrouw die voor de deur staat als ze haar ogen van mij naar Riley beweegt.
‘Kan ik u helpen?’ De vrouw ziet er niet verkleed uit, tenzij California casual meetelt.
Ze kijkt mij aan en haar bruine ogen boren in de mijne wanneer ze zegt: ‘Sorry dat ik zo laat ben, het verkeer zat tegen en... Ach, je kent dat wel.’ Ze knikt naar Riley, alsof ze haar kan zien.
‘Bent u een bekende van Sabine?’ vraag ik. Zou het een nerveuze tic zijn dat de vrouw elke keer haar ogen afwendt en Riley lijkt aan te kijken? Ik zie een prachtig paarse aura om haar heen, al kan ik geen gedachten van haar horen.
‘Ik ben Ava. Sabine heeft me ingehuurd.’
‘U bent van de catering?’ Ik vraag me meteen af waarom ze een zwart topje aan heeft met ontblote schouders, een strakke spijkerbroek en platte ballerinaschoenen in plaats van het witte shirt met de zwarte broek die de andere cateraars dragen.