‘Ik neem aan dat dat een compliment is.’ Ze glimlacht.
‘Dat is het ook.’ Ik borstel mijn haren strak naar achteren en zet ze vast met schuifklemmetjes als voorbereiding op de enorme, hoge blonde pruik die ik op moet zetten.
‘Als wie ga jij?’ Ze kijkt me opgewonden aan. ‘Vertel het me nou toch eens een keer, anders bezwijk ik nog van de spanning!’ Ze slaat een arm voor haar buik en schommelt heen en weer op de rand van mijn bed, dubbel van het lachen. Die woordgrapjes over doodgaan vindt ze echt geweldig leuk. Hilarisch gewoon. Ik voel elke keer een koude rilling over mijn rug glijden.
Ik negeer de grap en draai me om naar haar. ‘Wil je wat voor me doen? Ga eens een paar deuren verderop kijken naar Sabines kostuum en vertel me of ze nog steeds van plan is die grote, rubberen neus met die harige wrat erop te dragen? Het is een geweldig heksenkostuum, maar die neus is afschuwelijk. Mannen vinden dat ook niet erg aantrekkelijk.’
‘Is er een man in haar leven, dan?’ vraagt Riley verbaasd.
‘Niet als ze die neus opzet.’ Ik wacht tot ze van het bed glijdt en naar de deur loopt met haar zeemeerminnenstaart dansend achter haar aan. ‘Maak geen geluid en doe niets om haar bang te maken, beloofd?’ voeg ik daar snel aan toe als ik haar dwars door de deur zie wandelen. Ze doet niet eens de moeite om hem te openen. Ik heb het nu al tientallen keren gezien, maar ik kan er niet aan wennen.
Ik loop mijn kast in en rits de zak open die achterin verstopt hangt. Daar komt mijn schitterend zwarte avondjurk tevoorschijn met de lage, brede hals, de doorschijnende driekwartmouwen en het strak zittende lijfje dat uitloopt in de glimmende, losse plooien van de rok. Het is precies dezelfde jurk als Marie Antoinette droeg naar het gemaskerde bal (althans, in de filmversie met Kirsten Dunst). Nadat ik de rits zover krijg mee te werken, zet ik de hoge, platinablonde pruik op. Ik mag dan van nature blond zijn, maar zo hoog krijg ik mijn haren nooit opgestoken! Ik doe rode lippenstift op, bevestig het ultradunne, zwarte maskertje voor mijn ogen en doe lange, beweeglijke oorbellen met kunstdiamanten in. Zodra het kostuum compleet is, sta ik voor mijn spiegel glimlachend rondjes te draaien en alles goed te bekijken. De glanzend zwarte jurk beweegt statig om me heen en ik ben dolblij dat het er zo goed uitziet.
Riley keert hoofdschuddend terug en begint meteen te praten. ‘Het is gelukt, na een hoop moeite. Ik bedoel, eerst zet ze de neus op, dan zet ze hem weer af, dan zet ze hem weer op om haar profiel nog eens te bekijken, dan gaat hij weer af. Het kostte me alle wilskracht om dat ding niet van haar gezicht te rukken en zo uit het raam te knikkeren.’
Even blijf ik met ingehouden adem als verstijfd staan en ik hoop maar dat ze dat niet echt gedaan heeft. Je weet het maar nooit met Riley.
Ze laat zich met een plof op mijn bureaustoel vallen en gebruikt de punt van een van haar glittervinnen om de stoel rond te draaien. ‘Rustig maar,’ zegt ze. ‘Toen ik ’m voor het laatst zag, lag hij nog in de badkamer naast de kraan. Een of andere vent belde voor een routebeschrijving en ze ging maar door over hoe geweldig je het huis versierd hebt en hoe ze niet kan geloven dat jij dat allemaal in je eentje hebt klaargespeeld. Bla bla bla.’ Ze houdt haar hoofd scheef en fronst. ‘Dat vind je zeker wel leuk, alle eer opstrijken voor onze gezamenlijke inspanningen?’ Ze houdt op met rondjes draaien en neemt mijn kostuum in zich op. ‘Zo, Marie Antoinette,’ zegt ze terwijl ze me van top tot teen aandachtig bekijkt. ‘Dat had ik niet kunnen raden. En je houdt niet eens van cake.’
Ik kijk haar ongeduldig aan. ‘Ze heeft nooit gezegd dat arme boeren dan maar cake moeten eten als hun brood op is. Dat was een gerucht, verspreid door de roddelpers, maar het is nooit gebeurd,’ deel ik haar mee, terwijl ik het niet kan laten mezelf te bekijken in de spiegel. Ik controleer mijn make-up, geef een klopje op mijn hoge pruik en hoop dat hij de hele avond netjes op zijn plek blijft zitten. Dan zie ik de uitdrukking op Rileys gezicht in de spiegel. Er is iets aan haar blik waardoor ik stop mezelf te bewonderen en dichter bij haar ga staan. ‘Hé, gaat het een beetje?’
Ze sluit haar ogen en kauwt op haar onderlip. Dan beweegt ze haar hoofd heen en weer en zegt: ‘Moet je ons nou toch eens zien. Jij kleedt je als een tragische tienerkoningin en ik zou er alles voor doen om weer een gewone tiener te zijn!’
Ik wil mijn hand naar haar uitsteken, maar ik aarzel. Ik ben er nu zo aan gewend haar altijd in de buurt te hebben, dat ik soms vergeet dat ze er niet écht is. Ze leeft niet meer in deze wereld. Ze zal nooit ouder worden, nooit dertien zijn. Dan besef ik dat ze dat aan mij te danken heeft en ik voel me nog schuldiger. ‘Riley, ik...’