Het is niet alleen maar vanwege Damen. Om eerlijk te zijn, weet ik niet eens waarom ik me heb opgegeven voor die les. Ik heb geen enkel artistiek talent, mijn project ziet er niet uit en ik wil toch geen kunstenaar worden. Ja, als je Damen daar dan nog eens aan toevoegt, dan krijg je niet alleen een erg laag eindcijfer, maar ook een stomvervelend lesuur.
Uiteindelijk ga ik dan toch maar. Dat is het beste wat ik kan doen. Ik concentreer me zozeer op het pakken van alle spullen en het aantrekken van mijn schort, dat ik de eerste ogenblikken niet eens merk dat hij er niet is. De minuten kruipen voorbij zonder enig teken van hem, dus ik pak mijn verf, mijn penselen en loop naar mijn ezel toe.
Daar ontdek ik dat irritante, driehoekige briefje dat nu op het randje van de ezel staat.
Ik staar ernaar met open mond. Het is zelfs zo erg dat alles om me heen donker en wazig wordt. Het hele lokaal bestaat eventjes uit dat ene plekje. Mijn wereld is korte tijd niet meer dan een driehoekig briefje dat op een dun, houten randje staat met de naam Stacia op de voorkant. Ik heb geen idee hoe het daar terecht is gekomen. Na een vlugge blik door het lokaal weet ik zeker dat Damen er niet is. Ik wil het papiertje niet aanraken, niet in de buurt hebben. Ik weiger mee te doen aan dit gestoorde spelletje.
Ik pak een kwast en mep ermee tegen het papiertje, zodat het door de lucht vliegt en op de grond terechtkomt. Ik weet dat het kinderachtig is en dat ik me als een debiel gedraag, vooral wanneer mevrouw Machado langsloopt en het briefje van de grond opraapt.
‘Volgens mij heb je iets laten vallen!’ zegt ze met zangerige stem, een brede glimlach en hoge verwachtingen. Ze weet niet dat ik het expres op de grond heb gegooid.
‘Dat is niet van mij,’ antwoord ik zacht, terwijl ik me druk bezighoud met het rangschikken van mijn potjes verf. Ze kan het net zo goed aan Stacia geven of nog beter, meteen in de prullenbak gooien.
‘Is er dan nog een tweede Ever op deze school?’ Ze glimlacht.
Wat?
Ik pak het briefje vast dat ze met uitgestrekte arm aanreikt. Dit keer zie ik de naam Ever op de voorkant staan in Damens herkenbare handschrift. Hoe is dat nu weer mogelijk? Is hier een verklaring voor? Ik weet toch wat ik met eigen ogen gezien heb?
Mijn vingers trillen als ik het papiertje openvouw, alle drie de hoekjes een voor een. Ik strijk de vouw glad met mijn hand en hap naar adem als ik een kleine, maar uiterst gedetailleerde schets zie verschijnen. Het is een kleine, perfecte tekening van een prachtige rode tulp.
Elf
Over een paar dagen is het Halloween en ik moet nog een paar dingetjes aan mijn kostuum doen. Haven gaat uiteraard verkleed als vampier, Miles heeft een piratenkostuum – nadat ik hem heb kunnen overtuigen dat hij niet als Madonna moet gaan in haar puntige borstenfase – en ik verklap lekker niet wat ik aandoe. Al komt dat vooral omdat mijn geweldige idee bij nader inzien meer werk is dan ik dacht en ik moet nog maar zien of het gaat lukken.
Eerlijk gezegd verbaasde het me dat Sabine een dergelijk feest wilde geven. Ik dacht niet dat ze interesse had in dit soort dingen. Bovendien had ik nooit gedacht dat wij met z’n tweeën veel meer dan vijf mensen konden bedenken om uit te nodigen. Blijkbaar is Sabine populairder dan ik dacht, want ze had in een oogwenk al tweeënhalve kolom vol namen staan. Mijn lijst was schrikbarend kort: mijn twee vrienden en hun eventuele dates.
Sabine schakelt een cateraar in voor de drank en de hapjes. Ik heb Miles gevraagd audio en video te regelen (wat inhoudt dat hij zijn iPod in een speakerdock zet en een paar griezelige films huurt) en Haven brengt cakejes mee. Ik blijf over, samen met Riley, om het huis te versieren. Van Sabine kreeg ik een catalogus en een creditcard, met de instructies om me vooral niet in te houden. De laatste twee middagen zijn we dan ook al druk bezig dit typische nieuwbouwhuis in Toscaanse stijl om te toveren tot een griezelig, angstaanjagend, duister kasteel. Het is erg leuk om te doen en het doet me denken aan vroeger, toen we ons huis versierden voor Pasen, Thanksgiving en kerst. Het geruzie en gekibbel is ook stukken minder nu we samen druk bezig zijn.
‘Je moet als een zeemeermin gaan,’ zegt Riley. ‘Of als een van die kids uit zo’n realityserie over Orange County.’
‘Ga me nou niet vertellen dat je nog steeds naar die stomme programma’s kijkt.’ Ik balanceer gevaarlijk op de op een na bovenste trede van de ladder om nepspinrag te bevestigen aan de muur.
‘Daarvoor moet je niet bij mij zijn. Die Tivo-recorder heeft een eigen willetje.’ Ze haalt een schouder op.
‘Heb jij Tivo dan?’ vraag ik, benieuwd naar de onbenulligste details die ik van haar kan loskrijgen over haar leven na de dood. Het Tivo-systeem is best gaaf, het let op je kijkgedrag en neemt ook andere tv-programma’s op die je misschien leuk vindt.