Ik schud mijn hoofd en trap op de rem. ‘Dat ik geen interesse heb in Damen wil niet zeggen dat ik lesbisch ben,’ antwoord ik. Het klinkt veel defensiever dan mijn bedoeling was. ‘Ik vind iemand niet alleen maar interessant omdat hij een leuk koppie heeft.’
Of omdat ik een warme tinteling voel zodra hij me aanraakt en hij grote, donkere ogen heeft en zijn stem zo verleidelijk klinkt en alles om me heen stil is zodra hij tegen me praat...
Hij gelooft er geen woord van. ‘Heeft het soms iets met Haven te maken?’
‘Nee.’ Ik grijp het stuur steviger vast en kijk naar het stoplicht. Kon ik er maar voor zorgen dat het licht op groen springt zodat ik Miles kan afzetten en het gezeur ophoudt.
Wanneer hij triomfantelijk ‘Ha!’ roept, weet ik dat ik te snel heb geantwoord. ‘Ik wist het wel! Het heeft dus wel met Haven te maken, omdat zij als eerste riep dat ze hem wilde hebben. Ongelooflijk dat je daar rekening mee houdt, zeg! Besef je wel dat je de kans opgeeft je maagdelijkheid te verliezen aan de knapste jongen van de hele school, zo niet de hele planeet, en dat allemaal voor Haven?’
‘Dit is te gek voor woorden,’ mompel ik hoofdschuddend als ik zijn straat in en daarna zijn oprit op rijd.
‘Wat? Ben je geen maagd meer?’ Hij glimlacht en heeft het zichtbaar naar zijn zin met al die onzin. ‘Moet je me soms iets vertellen?’
Ik zucht, maar moet er uiteindelijk toch om grinniken.
Hij kijkt me een moment lang aan, maar pakt dan zijn boeken en doet het portier open. Terwijl hij naar de voordeur loopt, draait hij zich nog een keer om en zegt: ‘Ik hoop maar dat Haven waardeert wat je allemaal voor haar over hebt.’
Uiteindelijk ging de avond toch niet door. Dat wil zeggen, de avond wel, maar onze plannen niet. Havens jongere broertje, Austin, werd ziek en zij was de enige die voor hem kon zorgen; er was verder niemand thuis. Ook Miles moest afzeggen, omdat zijn vader hem meesleurde naar een rugbywedstrijd, waar hij een shirt met de teamkleuren moest aantrekken en moest doen alsof het hem interesseerde. Zodra Sabine hoorde dat ik die avond alleen thuis zou zitten, kwam ze eerder van haar werk en ze bood aan me mee uit eten te nemen.
Ik weet dat Sabine een hoody met een spijkerbroek eronder afkeurt en om haar een plezier te doen na alles wat ze voor mij gedaan heeft, trek ik een mooi, blauw jurkje aan dat ze pas voor me gekocht heeft. Ik wring mijn voeten in de bijpassende pumps, doe wat lipgloss op (een van de overblijfselen van mijn vroegere leven, toen ik nog om mijn uiterlijk gaf) en ik pak alle belangrijke spulletjes uit mijn rugzak en stop ze in een klein, metallic handtasje dat ook bij de jurk past. In plaats van mijn haren in de gebruikelijke paardenstaart te binden, laat ik ze los hangen.
Net als ik de deur uit wil gaan, verschijnt Riley achter me en zegt: ‘Het werd tijd dat je je weer ging kleden als een meisje.’
Ik maak een sprongetje van schrik.
‘Jezus, ik schrik me rot!’ fluister ik hardop tegen haar. Ik doe de deur dicht, zodat Sabine me niet kan horen praten.
‘Weet ik.’ Ze lacht. ‘Waar ga je naartoe?’
‘Een of ander restaurant, Stonehill Tavern. Dat is in het St. Regis-hotel,’ leg ik uit. Mijn hart klopt nog steeds razendsnel van schrik.
Ze trekt haar wenkbrauwen op en knikt goedkeurend. ‘Mmm... doe maar duur.’
‘Hoe weet jij dat nou?’ Ik kijk haar onderzoekend aan, me afvragend of ze er is geweest. Ze vertelt me immers nooit wat ze de hele dag uitspookt.
‘Ik weet een heleboel dingen.’ Weer lacht ze. ‘Veel meer dan jij.’ Dan landt ze met een sprongetje op mijn bed, waar ze de kussens anders neerlegt voor ze ertegenaan leunt.
‘Ja, nou, daar kan ik dan weinig aan doen.’ Geïrriteerd merk ik dat ze precies dezelfde jurk en schoenen aan heeft als ik. Aangezien Riley vier jaar jonger is dan ik en een stuk kleiner, lijkt het bij haar meer alsof ze een verkleedpartijtje heeft.
‘Ik meen het echt, je moet je veel vaker zo kleden. Want in die outfits die je tegenwoordig aanhebt, zie je er niet uit. Sorry dat ik het zeg, maar je gelooft zelf toch niet dat Brandon je ooit had zien staan in die slobbertruien?’ Ze kruist haar enkels en kijkt me vragend aan in een heel ontspannen houding. ‘Trouwens, nu we het er toch over hebben, wist je dat hij nu verkering heeft met Rachel? Ja, ze zijn al vijf maanden samen. Dat is al langer dan jullie het hebben volgehouden, toch?’
Ik bijt op mijn lip en tik ritmisch met mijn voet op de grond. In gedachten herhaal ik het gebruikelijke zinnetje: Kalm blijven en rustig ademhalen. Kalm blijven en...
‘O, dit zul je nooit geloven, maar ze hebben “het” bijna gedaan! Echt waar, ze gingen eerder weg van het dansfeest en het was allemaal al van te voren gepland, maar toen... Tja...’ Ze breekt haar zin af omdat ze moet lachen. ‘Ik weet dat ik dit misschien niet mag vertellen, maar laten we zeggen dat Brandon iets deed waar hij meteen spijt van had. Het was echt supergênant en verpestte meteen de hele sfeer. Misschien had je er zelf bij moeten zijn, maar neem van mij aan dat het hilarisch was. Begrijp me niet verkeerd, hoor, hij mist je heus nog wel en zo. Hij noemde haar zelfs een keer of twee “Ever”, maar goed, het leven gaat verder, hè?’