Mijn wangen gloeien. Ik was even vergeten dat mijn gedachten niet zijn afgeschermd voor hem. ‘Nee, nee... Ik was bang dat jij dat van mij zou denken. Het is zo’n typisch liefdesverhaal – kwijnen omdat je die ene nooit hebt gekregen. En in jouw geval zat je er meer dan eens net naast. Geen wonder dat je zoveel interesse hebt. Dat had niets met mij te maken. Je bent al zeshonderd jaar bezig om me uit mijn broek te krijgen!’
‘Rokken, kniebroeken. Geloof me, het duurde nog een hele tijd voordat lange broeken in de mode waren.’ Als ik niet lach, trekt hij me dichter tegen zich aan. ‘Ever, het heeft juist alleen maar met jou te maken. Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik dit zeg, maar uit ervaring weet ik dat je het beste kunt omgaan met de eeuwigheid door haar dag voor dag te beleven.’
Hij kust me vluchtig. Hij verandert zijn houding en wil me loslaten, maar dit keer pak ik zijn hand vast en trek hem naar me toe. ‘Ga niet weg.’ Ik staar hem aan. ‘Laat me alsjeblieft nooit meer alleen.’
‘Niet eens om een glas water te pakken?’ Hij glimlacht.
‘Niet eens voor een glas water.’ Ik laat mijn handen over zijn gezicht glijden, zijn ongelooflijke knappe gelaat. ‘Ik...’ Maar de woorden blijven steken.
‘Ja?’ Hij grijnst.
‘Ik heb je gemist,’ weet ik na een tijdje uit te brengen.
‘Inderdaad.’ Hij buigt naar voren, drukt zijn lippen tegen mijn voorhoofd en trekt zich weer terug.
‘Wat?’ Ik zie hoe hij naar me kijkt, met zijn brede grijns en warme blik. Ik laat mijn vingers onder mijn pony glijden en hap naar lucht als ik voel dat mijn litteken is verdwenen.
‘Vergiffenis werkt genezend.’ Hij glimlacht. ‘Vooral als je jezelf kunt vergeven.’
Ik staar hem aan, recht in zijn ogen en weet dat er nog iets is wat ik moet zeggen. Maar ik weet niet of het me lukt. Dus doe ik mijn ogen dicht. Als hij mijn gedachten zo goed kan lezen, hoef ik dit ook niet hardop te zeggen.
Hij lacht alleen maar. ‘Het is altijd fijner om het te horen.’
‘Maar ik heb het al gezegd. Daarom kwam je toch ook terug? Ik had alleen wel gehoopt dat je er eerder zou zijn. Een beetje hulp was prettig geweest.’
‘Ik hoorde je wel. Ik had sneller kunnen komen, maar ik wilde er zeker van zijn dat je er echt klaar voor was. Dat je het niet alleen maar zei uit eenzaamheid nu je afscheid hebt genomen van Riley.’
‘Dat weet je dus ook?’
Hij knikt. ‘Je hebt er goed aan gedaan.’
‘Dus je liet me hier bijna doodgaan omdat je zeker wilde zijn dat ik het meende?’
Dat ontkent hij. ‘Ik had je nooit laten sterven. Dit keer niet.’
‘En Drina?’
‘Ik heb haar onderschat. Ik wist het werkelijk niet.’
‘Kunnen jullie elkaars gedachten dan niet lezen?’
Hij kijkt me aan en wrijft zacht met zijn duim over mijn wang. ‘We hebben lang geleden geleerd hoe we onze gedachten konden afschermen.’
‘Leer je mij ook hoe ik dat kan doen?’
Hij grijnst. ‘Ik zal je alles leren, dat beloof ik je; alles op zijn tijd. Maar Ever, je moet eerst volledig begrijpen wat dit allemaal betekent. Je zult je familie nooit meer terugzien. Je zult die brug nooit oversteken. Je moet volledig beseffen waar je aan begint.’ Hij pakt mijn kin vast en kijkt diep in mijn ogen.
‘Maar ik kan er toch altijd nog, nou ja, mee stoppen? Dat zei je toch?’
Langzaam schudt hij zijn hoofd. ‘Dat wordt veel lastiger zodra je er eenmaal aan begonnen bent.’
Ik kijk hem aan en begrijp dat ik een hoop voor hem opgeef. Er zal toch wel ergens een uitzondering zijn? Riley beloofde me een teken te geven en verder zie ik wel wat er gebeurt. Als de eeuwigheid vandaag begint, dan is dit hoe ik eraan begin. Deze ene dag. Damen zal altijd aan mijn zijde staan. Dat betekent toch echt altijd, hè?
Hij kijkt me afwachtend aan.
‘Ik houd van je,’ fluister ik.
‘En ik van jou.’ Hij glimlacht en zijn lippen raken de mijne zachtjes aan. ‘Dat heb ik altijd al gedaan en dat zal ik altijd blijven doen.’