Ik slik de brok in mijn keel weg. Kon ik haar maar geloven, maar dat kan ik niet. Ik weet wel beter; ik ken de waarheid.
‘We weten het allemaal en we leggen ons erbij neer. Het wordt tijd dat jij dat ook doet. Blijkbaar was jouw tijd nog niet gekomen.’
Ja, dat was het wel, denk ik dan. Damen speelde vals en ik ging erin mee!
Ik slik en kijk naar de televisie. Oprah is afgelopen en Dr. Phil heeft haar plek ingenomen – een glimmende, kale kop en een brede mond die constant beweegt.
‘Weet je nog dat ik zo doorzichtig leek een tijdje terug? Dat kwam doordat ik me voorbereidde om naar het hiernamaals te gaan. Elke dag kwam ik een stukje verder bij de overkant van die brug. Maar net toen ik besloot door te lopen, leek het erop dat je me harder nodig had dan ooit. Ik kon je niet zo maar achterlaten – dat kan ik nog steeds niet.’
Ik wil dolgraag dat ze blijft, maar ik heb haar al een leven ontnomen. Ik wil haar niet ook nog weghouden van een leven na de dood. ‘Riley, het is tijd dat je gaat,’ zeg ik zo zachtjes fluisterend dat ik stiekem hoop dat ze me niet hoort. Maar zodra ik het hardop zeg, weet ik dat dat het beste voor haar is. Dus zeg ik het nog een keer, nu wat harder, met meer zelfvertrouwen en overtuigingskracht. ‘Ik denk dat je moet gaan,’ herhaal ik, al kan ik nog niet geloven dat ik dit doe.
Ze staat op en kijkt me met grote, droevige ogen aan. Haar wangen glinsteren door kristalheldere tranen.
Ik slik nog een keer. ‘Je hebt geen idee hoeveel je me al geholpen hebt. Ik weet niet wat ik zonder jou had moeten doen. Jij bent de enige reden dat ik elke dag weer ben opgestaan en de ene voet voor de andere gezet heb. Maar het gaat nu beter met me en het is tijd dat jij...’ Ik kan niet verder, de woorden blijven in mijn keel steken.
‘Mama zei al dat je me uiteindelijk zou laten gaan.’ Ze glimlacht door haar tranen heen.
Ik kijk haar aan en vraag me af wat ze daarmee bedoelt.
‘Ze zei tegen me dat er eens een dag komt waarop mijn zus volwassen wordt en zal doen wat juist is.’
Als ze dat gezegd heeft, barsten we samen in lachen uit. De absurde situatie is grappig. Het is zo typisch iets voor onze moeder om te zeggen ‘eens zul je volwassen worden en dan...’ vul maar in. We lachen om de spanning te verlichten en de pijn van het afscheid te verzachten. We lachen omdat het geweldig voelt om dat te doen.
Wanneer de lachbui voorbij is, kijk ik op naar haar. ‘Je komt toch nog wel af en toe langs om gedag te zeggen?’
Ze schudt haar hoofd en wendt haar blik af. ‘Ik betwijfel dat je me kunt zien als je papa en mama nu ook niet ziet.’
‘Hoe zit het dan met Zomerland? Kan ik je daar niet zien?’ Ik kan teruggaan naar Ava om te leren hoe ik mijn bescherming weer weg kan halen, lang genoeg om Riley te bezoeken in Zomerland en verder niets anders.
Ze haalt haar schouders op. ‘Weet ik niet zo goed. Ik zal mijn best doen om je een teken te sturen, iets waardoor je weet dat alles goed gaat met me, iets wat typisch is voor mij.’
‘Wat dan?’ vraag ik in paniek als ik zie dat ze begint te vervagen. Ik had niet gedacht dat het zo snel al zou gebeuren. ‘Hoe weet ik dat dan? Hoe weet ik dat het van jou komt?’
‘Geloof me, dat weet je vanzelf.’ Ze glimlacht en zwaait terwijl ze langzaam steeds doorzichtiger wordt en verdwijnt.
Zesendertig
Op het moment dat Riley helemaal is verdwenen, knallen bij mij de stoppen door. Ik begin te huilen, ook al weet ik dat ik er goed aan heb gedaan. Het doet gewoon vreselijk veel pijn. Een tijdje blijf ik zo liggen, met mijn benen omhoog op de bank, opgekruld tot een hoopje. Ik denk na over wat ze zei over het ongeluk, dat het niet mijn schuld zou zijn. Ik zou haar graag geloven, maar ik weet wel beter. Vier levens zijn die dag beëindigd en dat kwam allemaal door mij.
Alleen maar vanwege een stomme, kobaltblauwe trui van het cheerleaderskamp.
‘Ik koop wel een nieuwe voor je,’ zei mijn vader nog, naar me kijkend in de achteruitkijkspiegel. Zijn ogen ontmoetten de mijne, alle vier in dezelfde blauwe kleur. ‘Als ik nu omkeer, dan komen we straks in de file terecht.’
‘Maar het is mijn lievelingsshirt,’ bleef ik zeuren. ‘Ik heb hem van cheerleaderskamp. Die kun je niet in een winkel kopen.’ Ik pruilde en wist dat het niet lang meer duurde voor ik m’n zin kreeg.
‘Wil je hem echt zo graag mee hebben?’
Ik knikte en glimlachte toen ik hem zijn hoofd zag schudden. Hij haalde diep adem en keerde de auto om. Zijn blik vond de mijne in de achteruitkijkspiegel op hetzelfde moment dat het hert de weg op rende.
Graag wil ik Riley geloven en op haar manier denken. Maar omdat ik de waarheid weet, kan ik me daar niet meer voor afsluiten.
Ik veeg de tranen van mijn wangen en denk opeens aan wat Ava zei. Als Riley de juiste persoon was om afscheid van te nemen, dan moet Damen de verkeerde zijn geweest.