‘Ging dat ouwe kreng haar man maar snel achterna, ’ zei Lockhart na de begrafenismaaltijd. ‘Dat zou ons een hoop moeite besparen.’
‘Inderdaad, ’ beaamde Dodd. ‘Een schoonmoeder die inwoont bij een jong paar zorgt altijd voor moeilijkheden. Ik neem aan datje binnenkort je vrouw laat overkomen?’
‘Zodra ik de nodige financiële regelingen heb getroffen, Dodd,’ zei Lockhart. ‘Ik moet nog één of twee dingen afhandelen in het zuiden.’
De volgende dag nam hij de trein vanuit Newcastle en was ’s avonds weer terug in Sandicott Crescent.
19
Daar was alles veranderd. De huizen waren allemaal verkocht, zelfs dat van meneer O’Brain en de Crescent had zijn stille, rustige, burgerlijke karakter weer helemaal terug. Op Jessica’s bankrekening stond de aardige som van zeshonderdnegenenvijftigduizend pond, de bankdirecteur was poeslief en de Inspecteur der Directe Belastingen wreef zich vergenoegd in zijn handen en trappelde van ongeduld om de verordeningen omtrent de vermogensbelasting toe te passen. Lockharts miljoen pond schadevergoeding van juffrouw Goldring en haar vroegere uitgeverij stond op een Londense bank rente te vergaren, maar was verder immuun voor de belastingdienst, die niet gemachtigd was belasting ie heffen op rijkdom die was verkregen door zulke sociaal productieve methoden als gokken, het correct invullen van de voetbal toto, het wedden op paarden of het verdienen van vijftigduizend pond door één pond te investeren in premie-obligaties. Zelfs bingoprijzen waren onaantastbaar. Dat was het fortuin van Jessica voorlopig ook en Lockhart was van plan ervoor te zorgen dat dat zo bleef.
‘Het enige dat je hoeft te doen,’ zei hij de volgende ochtend tegen haar, ‘is de bankdirecteur spreken en zeggen dat |e de hele som wilt opnemen in gebruikte briefjes van één pond. Begrepen?’
Jessica begreep het en ging met een grote, lege koffer naar de bank. Die was nog steeds groot en leeg toen ze terugkwam.
‘De directeur wilde ’t niet geven, ’ zei ze met betraand gezicht. ‘Hij zei dat dat niet raadzaam was en dat ik ’t bovendien een week van tevoren moet laten weten als ik geld wil opnemen van mijn rekening.’
‘Oh ja?’ zei Lockhart. ‘In dat geval gaan we vanmiddag terug en laten we ’t hem weten.’
Het gesprek op het kantoor van de bankdirecteur verliep niet zonder strubbelingen. Het feit dat zo’n gewaardeerde cliënte zijn advies in de wind sloeg en zo’n gigantisch bedrag wilde opnemen in zulke kleine coupures, had hem heel wat minder poeslief gemaakt.
‘In gebruikte briefjes van één pond?’ vroeg hij ongelovig. Dat meent u toch niet? Dat brengt zoveel werk met zich mee...’
‘Dat het misschien een beetje opweegt tegen de winst die u heeft gemaakt op de rekening van mijn vrouw,’ zei Lockhart. ‘Als je rood staat moet je meer betalen dan je krijgt als je credit staat.’
‘Tja, dat kan niet anders,’ zei de directeur. ‘Het is tenslotte zo...’
‘En u bent ook verplicht uw cliënten uit te betalen wanneer ze dat willen en in de valuta die ze verlangen, ’ vervolgde Lockhart. ‘En mijn vrouw verlangt toevallig gebruikte briefes van één pond.’
‘Ik snap niet waarom, ’ zei de directeur. ‘Het lijkt me het toppunt van dwaasheid om de bank te verlaten met een koffer vol bankbiljetten die nooit meer achterhaald kunnen worden. Stel dat u op straat wordt beroofd!’
‘Dat worden we hier ook al, als ik naar het verschil tussen uw credit- en debetrente kijk. Dat geld is constant minder waard geworden sinds het bij u op de bank staat, dank zij de inflatie. Dat wilt u toch niet ontkennen?’
Dat kon de directeur niet. ‘Het is echt niet onze schuld dat de inflatie zo’n nijpend probleem is,’ zei hij. ‘Als ik u mag aanraden hoe u het geld het beste kunt investeren... ‘
‘Dat weten we al,’ zei Lockhart. ‘Wij zijn bereid de opnemingstermijn van een week in acht te nemen, als u ons het geld tenminste in gebruikte briefjes van één pond wilt geven. Ik hoop dat dat duidelijk is.’
‘Natuurlijk,’ zei de directeur, hoewel het hem helemaal niet duidelijk was, maar de uitdrukking op het gezicht van meneer Flawse stond hem niet aan. ‘Als u donderdag terugkomt, ligt het voor u klaar.’
Jessica en Lockhart keerden terug naar nummer twaalf en brachten de rest van de week door met inpakken.
‘Het lijkt me ’t beste het meubilair per spoor te versturen,’ zei Lockhart.
‘Maar die maken toch alles kwijt? Moetje eens zien wat er met mammies auto is gebeurd.’
‘De spoorwegen hebben het voordeel, schat, dat hoewel dingen vaak niet op de juiste bestemming arriveren, ze nooit naar het punt van vertrek worden teruggezonden. Ik vertrouw erop dat die inefficiëntie er voor zorgt dat niemand te weten komt waar wij heen zijn.’