‘Dodd is hem aan het klaarmaken voor de geseling,’ zei hij. De twee oude mannen volgden hem, nog steeds diep in een twistgesprek over wat nu precies op een haar na dood was.
‘De uitdrukking “op een haar na”, geeft ons in feite een speelruimte van twee haren,’ zei Dr. Magrew. ‘Namelijk op een haar na dood en op een haar na in leven. Aangezien dood en leven zelf niet strak gedefinieerd zijn, lijkt het me beter om voor de aanvang te besluiten wat we daar precies mee bedoelen. Sommige autoriteiten definiëren de dood als liet moment waarop het hart ophoudt met kloppen; anderen beweren dat de hersenen die de zetel van ons bewustzijn zijn, in staat zijn voort te leven na het moment waarop het hart stilstaat. Laten we nu een definitie...’
‘Dr. Magrew, ’ zei meneer Bullstrode terwijl ze de miniatuurtuin overstaken, ‘als advocaat mis ik de kwalificaties daar een oordeel over te vellen. De uitdrukking “op een haar na dood” houdt in dat de man niet mag sterven. Ik zou nooit bereid zijn geweest mee te werken aan een testament waarin de moord op Lockharts vader werd geëist, ongeacht mijn persoonlijke voorkeur. Moord is een misdrijf...’
‘Dat is geseling ook, ’ zei Dr. Magrew. ‘Het feit dat in het testament is bepaald dat iemand op een haar na dood moet worden geslagen heeft ons beiden medeplichtig gemaakt aan een misdrijf.’
Ze stonden nu in de oude toren en zijn stem weergalmde tussen de stoffige strijdvaandels en de oude harnassen. Boven de enorme open haard ontblootte een oogloze tijger zijn tanden en aan de muur daar tegenover gaf een geketende meneer Taglioni uiting aan zijn bezwaren.
‘Hoe bedoelen jullie, geselen?’ gilde hij maar Dodd stopt een kogel in zijn mond.
‘Kan hij ergens op bijten,’ legde hij uit. ‘Zo deden ze ’t vroeger ook in het leger.’
Meneer Taglioni spuwde de kogel uit. ‘Zijn jullie niet goed snik?’ gilde hij. ‘Wat willen jullie nog meer van me? Eerst moet ik...’
‘Hou die kogel tussen je tanden,’ interrumpeerde Dodd, die hem terugstopte. Meneer Taglioni worstelde met de kogel en wist hem uiteindelijk in een hoekje van zijn wang te werken, zodat de bolling aan een mondvol pruimtabak deed denken.
‘Ik zeg toch dat ik niet afgeranseld wil worden! Ik ben hier gekomen omdat ik het per se met iemand moest doen. Ik heb ’t met hem gedaan en nu...’
‘Dank je, Dodd,’ zei meneer Bullstrode toen de bediende de Italiaan de mond snoerde met zijn groezelige zakdoek. ‘Als er nog iets voor nodig was om me ervan te overtuigen dat we de clausules uit het testament naar de letter in plaats van de geest moeten interpreteren, dan is het wel dat constante gepoch dat hij ’t zo nodig met iedereen wil doen. Zijn houding stuit me buitengewoon tegen de borst.’
‘Verstond ik het niet goed, of had hij het inderdaad bij het verkeerde geslacht?’ vroeg Dr. Magrew. ‘Ik had kunnen zweren dat hij ’t woord “hem” gebruikte.’
Meneer Taglioni had liever heel wat krachtigere woorden gebruikt, maar de zakdoek van Dodd plus de kogel hadden een onaangename uitwerking op zijn smaakpapillen en zijn ademhaling, zodat hij met zijn weinige overgebleven gedachten niet echt bij de conversatie was. Zijn gelaatskleur veranderde van doodsbleek in pimpelpaars. In een hoekje van het vertrek stond Lockhart met een rijzweep te oefenen op een harnas en de holle klappen weergalmden door de zaal. Dat geluid herinnerde meneer Bullstrode aan zijn principes als jurist.
‘Ik ben nog steeds van mening dat deze zaak geen doorgang dient te vinden zolang we niet exact hebben vastgesteld wat op een haar na dood is,’ zei hij. ‘Misschien kunnen we In ter aan meneer Flawse zelf vragen wat hij daar precies mee bedoelde.’
‘Ik betwijfel of u een rationeel antwoord krijgt, ’ zei Dodd terwijl hij zich haastig afvroeg welke cassette een antwoord bevatte dat ook maar enigszins in de buurt kwam. Die moeite werd hem bespaard door Dr. Magrew. De gelaatskleur van meneer Taglioni was van pimpelpaars overgegaan in vaalzwart.
‘Het lijkt me verstandig je vader een klein beetje lucht te gunnen,’ zei hij tegen Lockhart. ‘De eed van Hippocrates staat me niet toe werkeloos toe te zien bij een sterfgeval door verstikking. Als hij daarentegen op het punt stond te worden opgehangen. ..’
Dodd verwijderde de zakdoek en de kogel en meneer Taglioni hervond zijn normale gelaatskleur en een meer dan normale spraakzaamheid, waar zijn toehoorders echter nauwelijks profijt van hadden omdat hij in het Italiaans schreeuwde. Uiteindelijk konden Dr. Magrew en meneer Bullstrode hun eigen geargumenteer niet meer verstaan en mikken zich vol walging terug in de tuin.
‘Een verachtelijke lafaard,’ zei meneer Bullstrode.